Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2016

Ρε τι τραβάνε κι αυτοί οι chic φιλελεύθεροι!




Δεν ξέρω επί πόσα χρόνια για μία ορισμένη μερίδα τής Αριστεράς (άλλοι τη λένε «ανανεωτική», άλλοι «πολιτισμική», άλλοι «δικαιωματιστική», άλλοι, απλούστερα, για να συνεννοούμαστε, «αντισταλινική» –take your pick) ο Νικόλας Σεβαστάκης εθεωρείτο υπεράνω πάσης αμφιβολίας άνθρωπος της Αριστεράς. Δεδομένης της τυφλότητας που χαρακτηρίζει αυτή την Αριστερά και του πόσο πολύ «δεν έχει την παραμικρή γαμημένη ιδέα σε τι κόσμο ζει»[1] υποθέτω για κάμποσα.

Κολοκύθια μετά ριγάνεως! Δεν ξέρω τις ιδεολογικές του διαδρομές από την εποχή που ήταν νέος, αλλά τώρα, φιλελεύθερος είναι ο άνθρωπος (έστω: φιλελεύθερος της «αριστερής» πτέρυγας, δηλαδή «προοδευτικός εν γένει»). Όποιος δεν παρακολουθεί την αρθρογραφία του[2] και επειδή τον έχει τοποθετήσει στο μυαλό του ως αριστερό αμφιβάλλει, ας διαβάσει αυτό. Με προσοχή όμως –κι αφού αφαιρέσει τα πλουμιστά λεκτικά πέπλα και αποκωδικοποιήσει τα περίπλοκα φραστικά σχήματα.

Τώρα, με την περίπτωση του θεατρικού έργου Η ισορροπία τού Nash, όπου όλη η φιλελευθεράντζα (λέγε με και ακραίο κέντρο) ούτε λίγο ούτε πολύ το μόνο που δεν ζήτησε ήταν «να καεί να καεί το μπουρδέλο η Πειραματική Σκηνή» μαζί με όλους τους συντελεστές τής παράστασης, ζορίστηκε. Διότι, βέβαια, από τη μια δεν μπορεί να ξεφτιλιστεί προσυπογράφοντας την εις θάνατον καταδίκη τού έργου, αλλά και από την άλλη δεν του έρχεται να αποκηρύξει τους εν φιλελευθερισμώ αδελφούς. Έτσι, βάζει όλη τη συγγραφική τέχνη του για να ισορροπήσει στην …τρίχα τής γάτας μου! Δύσκολο εγχείρημα, ό,τι και να πεις, ακόμα και για έναν μάστορα των λεπτών εννοιών όπως αυτός. Όπως θα δείτε, μπορεί να αποφεύγει την ξεφτίλα, όχι όμως και τη γελοιοποίηση. Ένα μόνο παράδειγμα:

Ο Νικόλας Σεβαστάκης ξεκινάει το άρθρο του (στο μηνιαίο προπύργιο του αριστερόμορφου πλην μαύρου αντικομμουνισμού The ΒooksJournal, παρακαλώ!) με τα ακόλουθα ρητορικά ερωτήματα:

Μπορεί το κείμενο ενός Ξηρού να γίνει βάση μιας θεατρικής παράστασης του Εθνικού θεάτρου της χώρας; Μπορούν τα λόγια ενός καταδικασθέντος ισοβίτη να ακουστούν σε μια κρατική σκηνή, έστω στο πειραματικό της σκέλος;

Για δώσει την εξής απάντηση:

Πιστεύω ότι σε μια φιλελεύθερη συνταγματική δημοκρατία ένα ερώτημα, όπως της εισαγωγής πιο πάνω, δεν μπορεί να διατυπώνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο.

Ναι, καλά διαβάσατε! Δεν μπορεί, λέει, ένα ερώτημα όπως αυτό να διατυπώνεται «κατ’ αυτόν τον τρόπο»! Όχι «δεν μπορεί καν να διατυπώνεται ένα τέτοιο ερώτημα», όπως δεν δίστασε να δεχθεί ακόμα κι ένας εκπρόσωπος της άκρας δεξιάς πτέρυγας του φιλελευθερισμού. Αλλά «δεν μπορεί να διατυπώνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο»!!! Είδατε ντρίμπλα, ο κύριος καθηγητής; Ούτε ο Μέσι δεν θα την αποτολμούσε! Πώς να μην ξαπλώσει φαρδιά-πλατιά στο χορτάρι με τα ποδαράκια του να κοιτούν τον ουρανό και πώς να μην πέσουν και τα τσιμέντα από τα γέλια;

Πριν σας αφήσουμε να απολαύσετε το πόνημά του, κάτι ακόμα:

Δεν είναι μόνο που συλλαμβάνεται γελοιοποιούμενος. Είναι που συλλαμβάνεται και με το κατσίκι στον ώμο, σαν τους κοινούς κατσικοκλέφτες! Διότι γράφει σε ένα σημείο, αναφερόμενος στο τμήμα τής Αριστεράς που (με τα δικά του λόγια) «συνδέθηκε –όχι πάντα αρμονικά– με τους πλατύτερους σε απήχηση λαϊκιστικούς ριζοσπαστισμούς της Αγανάκτησης»:

Έφτιαξαν δε ένα απλουστευτικό πλαίσιο υποδοχής όπου μια ορισμένη τρομοκρατία γίνεται απλώς μια (ενδεχομένως λάθος) «επιλογή του κινήματος».

Μπορεί να μας υποδείξει ο κύριος καθηγητής ποιοι από το τμήμα τής Αριστεράς που «συνδέθηκε –όχι πάντα αρμονικά– με τους πλατύτερους σε απήχηση λαϊκιστικούς ριζοσπαστισμούς της Αγανάκτησης» έχουν αφήσει έστω και μία χαραμάδα στην πιθανότητα η τρομοκρατία τύπου 17 Νοέμβρη να αποτελεί σωστή επιλογή;

I rest my case.

≈≈≈≈≈

 

[1] © Ζοζέ Σαραμάγκου. Να πούμε όμως εδώ ότι η κατηγορία αυτή δεν συμπεριλαμβάνει ατομικές περιπτώσεις στις οποίες, αντίθετα, κάποια ξεπουλημένα μέλη τής αριστερής Εκκλησίας  έχουν πιάσει για τα καλά τα «μηνύματα των καιρών» και έχουν προβεί «σαν έτοιμοι από καιρό» στις σχετικές «στοχαστικές προσαρμογές»…

[2] Κάποτε, όχι πολύ παλιά, τα άρθρα του φιγουράριζαν στην Αυγή, ενώ, για ενάμιση περίπου χρόνο, του είχαν προσφέρει στασίδι με όλες τις τιμές και τα ‘‘τζιμάνια’’ τού RedNotebook. Εδώ και πολύ καιρό αποτελεί αναπόσπαστο μέλος τής αρθρογραφικής ομάδας τής …Lifo!

ЖOЖOЖOЖOЖ

 


Μπορεί το κείμενο ενός Ξηρού να γίνει βάση μιας θεατρικής παράστασης του Εθνικού θεάτρου της χώρας; Μπορούν τα λόγια ενός καταδικασθέντος ισοβίτη να ακουστούν σε μια κρατική σκηνή, έστω στο πειραματικό της σκέλος;

1.

Πιστεύω ότι σε μια φιλελεύθερη συνταγματική δημοκρατία ένα ερώτημα, όπως της εισαγωγής πιο πάνω, δεν μπορεί να διατυπώνεται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Όλες οι εκδοχές του κακού έχουν περάσει εδώ και πολλές δεκαετίες στη γενική πολιτισμική κυκλοφορία.  Για παράδειγμα, στη διεθνή δημοφιλή κουλτούρα έχουν βρει από χρόνια θέση οι πιο ετερόκλητες περσόνες του εγκλήματος, από τον Τσαρλς Μάνσον μέχρι τον Κάρλος το Τσακάλι. Και αυτές οι δημοκρατίες στηρίζονται, όπως ξέρουμε, στην εργασία της διάκρισης ανάμεσα σε διαφορετικές σφαίρες της εμπειρίας και θεσμικά επίπεδα: η τέχνη, το δίκαιο, η ποινική δικαιοσύνη, η ιδεολογική κριτική, οι ηθικές μας εκτιμήσεις –όλα αυτά δεν πρέπει να συγχέονται και να εγκιβωτίζονται σε συμπαγή σύνολα που είτε κάποιος τα υπερασπίζεται, είτε τα κατακεραυνώνει και τα απορρίπτει.

Το θέατρο (και κάθε άλλη καλλιτεχνική δημιουργία) αξιολογείται κυρίως από το αν χειρίζεται με επάρκεια την «ύλη» του, τα κείμενα, τη δραματουργική επεξεργασία τους και όλα τα άλλα στοιχεία μιας παράστασης. Κι εκεί ακόμα που ένας σκηνοθέτης έχει κυρίως πολιτική πρόθεση –να υποβάλει, ας πούμε , ένα σχόλιο για την εξουσία ή την τρομοκρατία–, αυτό το οποίο πρέπει να μας ενδιαφέρει και να κρίνουμε εν τέλει είναι το εάν κατορθώνει να παραστήσει διαφορετικές οπτικές και παραμέτρους, αποφεύγοντας τις κακοτοπιές της  λεγόμενης «τέχνης-που-παίρνει-θέση».

Ως εδώ καλά. Δεν μπορούμε, όμως, να αγνοούμε ούτε να προσποιούμαστε πως δεν υφίσταται πρόβλημα με την ελληνική τρομοκρατία ή με μια ορισμένη «χρήση» του παραδείγματος της ένοπλης δράσης και των υποκειμένων της. Υπάρχει, θέλω να πω, ένα σοβαρό ζήτημα ως προς την πρόσληψη του τρομοκράτη και τους ρητορικούς/συγκινησιακούς τρόπους οι οποίοι πλαισιώνουν τα χρονικά του εγχώριου ένοπλου αριστερισμού και των παραδόσεων της «μαχητικής σύγκρουσης με το Κράτος». Τα τελευταία οκτώ-δέκα χρόνια έχει ενισχυθεί σαφέστατα ένα στυλ ψευδο-κοινωνιολογικής σχετικοποίησης της βίας, και ιδίως αυτών των μορφών που στεγάστηκαν στη λεγόμενη «λαϊκή» βία της μεταπολίτευσης.  Μια αντιεξουσιαστική  (καθόλου φιλελεύθερη) αντίληψη περί κοινωνικών δικαιωμάτων από κοινού με κληρονομημένους συμβολικούς κώδικες μιας εμφυλιογενούς Αριστεράς που αναζητεί τη Δικαίωση, καθαγίασαν έναν ριζοσπαστισμό τόσο ευρύχωρο ώστε δεν έκανε και δεν κάνει ακόμα τη διάκριση ανάμεσα σε αντιδημοκρατικούς εξτρεμισμούς και σ’ έναν έντονο –αλλά μες στο δημοκρατικό πλαίσιο– λόγο κοινωνικής καταγγελίας.

Ένας ορίζοντας ημιεξέγερσης και ημικομφορμισμού παγιώθηκε στην μετά τον Δεκέμβρη του ’08 περίοδο και στη συνέχεια συνδέθηκε –όχι πάντα αρμονικά– με τους πλατύτερους σε απήχηση λαϊκιστικούς ριζοσπαστισμούς της Αγανάκτησης. Μπανάλ αντιμνημόνιο, φωνές κατά της ευρωπαϊκής / γερμανικής Κατοχής και, συγχρόνως, μια εμμονική αντι-αστυνομική και αντικρατική  ρητορεία: όλα αυτά συνενώθηκαν διαμορφώνοντας ένα ασταθές, υπερσυναισθηματικό μάγμα. Έφτιαξαν δε ένα απλουστευτικό πλαίσιο υποδοχής όπου μια ορισμένη τρομοκρατία γίνεται απλώς μια (ενδεχομένως λάθος) «επιλογή του κινήματος».

Είναι αυτό το υπερσυναισθηματικό μάγμα το οποίο ξαναέκανε μόδα σε κάποιους θεατρικούς ή εικαστικούς κύκλους την «πολιτικά παρεμβατική» τέχνη. Συχνά όμως η μόδα εισάγεται με τρόπους και γλώσσες που ανακαινίζουν απλώς το πιο κλασικό στρατευμένο περιεχόμενο μέσα από υφολογικές ανατροπές. Υπερνεωτερικό αμπαλάζ, με άλλα λόγια, για να εκτεθεί μια «άποψη για τα πράγματα» στην οποία διακρίνει κανείς τη συμβατική πλατφόρμα της κοινωνικής καταγγελίας.

Επιστρέφω, όμως, στο αρχικό μου ερώτημα: μπορεί ένα γραπτό του Ξηρού ή όποιου άλλου τρομοκράτη να αποτελέσει τη βάση μιας θεατρικής δουλειάς για μια μη περιθωριακή σκηνή;

Απαντώ λοιπόν καταφατικά. Απαντώ «ναι» αναγνωρίζοντας συγχρόνως το πρόβλημα που συνοδεύει σαν σκιά κάθε παρόμοια καλλιτεχνική επιλογή στη συγκεκριμένη κοινωνία με τους όρους με τους οποίους διαμορφώθηκε εδώ και δεκαετίες. Ποιο πρόβλημα; Το είπα ήδη: τη ροπή προς την ηθικοποίηση της θέσης του τρομοκράτη μέσα από την ανακατασκευή  του ως θύματος των κατασταλτικών μηχανισμών ενός (θεμελιωδώς «κακού», βεβαίως) Κράτους. Με τους όρους που συνηθίζει μια πρόσφατη γλώσσα: ο τρομοκράτης παρουσιάζεται ως θύμα μιας αντιδραστικής βιοπολιτικής η οποία παίχτηκε πάνω στο τραυματισμένο σώμα του. Αυτή η παρουσίαση υποτιμά όμως με σκανδαλώδη τρόπο ή αποσιωπά πλήρως την ίδια την ολοκληρωτική φύση της τρομοκρατίας ως οργανωμένης απανθρωπιάς. Για να το πω όμως διαφορετικά: το ιδιαίτερο υπόστρωμα το οποίο απειλεί με εκτροχιασμό την καλλιτεχνική πραγμάτευση του λόγου ενός τρομοκράτη είναι η ηθική επένδυση του ένοπλου ριζοσπαστισμού με τους σχεδόν μυστικιστικούς όρους μιας εκθειασμένης «αντάρτικης»/ ανυπότακτης μνήμης. Αυτή η ηθικοποίηση βαίνει παράλληλα με κάποια νοσταλγία για διαχρονικές εθνικοαπελευθερωτικές εξάρσεις ή με την αναζήτηση αντιστασιακών παραδειγμάτων. Το ότι το σκάλισμα σε ιδεαλιστικές γαίες γίνεται συχνά με κυνικά πολιτικά εργαλεία, ε, αυτό δεν είναι καινούργιο στην Ιστορία.

Από την άλλη, το να προσθέτει κανείς τη γενική ηθική καταγγελία εναντίον της βίας δεν αλλάζει το υπόστρωμα της προϋπάρχουσας εξιδανίκευσης και του εξωραϊσμού. Ούτε εμποδίζει την εξημερωτική προσέγγιση της τρομοκρατίας ως μιας «απλώς ακραίας» εκδοχής του αντιφασισμού στην αιώνια πάλη του Ανθρώπου για Απελευθέρωση.

2.

Όσοι και όσες έχασαν τους δικούς τους ανθρώπους από τη 17 Νοέμβρη έχουν κάθε λόγο να εξεγείρονται σε κάθε δημόσια παρουσία των καταδικασμένων δολοφόνων της οργάνωσης. Θα αντιπαλεύουν αυτή την τάση, όχι γιατί επιδιώκουν τη «λογοκρισία» αλλά διότι έχουν έλθει αντιμέτωποι με την πιο ριζική και αμετάκλητη σιωπή, με τη σιωπή του οικείου προσώπου που χάθηκε: με την πιο τελεσίδικη λογοκρισία που είναι νοητή, τη στέρηση του δικαιώματος στη ζωή!

Ένα έργο ωστόσο κρίνεται πρωτίστως από την κοινότητα των θεατών του και τους όρους της ενημερωμένης, στοχαστικής κριτικής του. Και αν η συζήτηση που το περιβάλλει είναι θεμιτή και γόνιμη, δεν έχει νόημα να μετατρέπεται σε διένεξη για τη λογοκρισία, το δικαίωμα της έκφρασης ή τη «βεβήλωση» του Εθνικού Θεάτρου. Θα είχε περισσότερη αξία να είναι μια συζήτηση για τις ιδεολογικές χρήσεις της τέχνης, για την εικόνα του τρομοκράτη-«αγωνιστή» στην ελληνική κοινωνία ή για τις εκτροπές που μπορεί να εκθρέψει ένας αντισυστημικός ψευδο-ανθρωπισμός  στην αισθητική. Η Ελλάδα της κρίσης έγινε άλλωστε για κάποιους ο χώρος μιας κοινωνικής οδύνης μπροστά στην οποία οι Ξηροί και όλη η δράση της 17 Νοέμβρη συνιστούν «πταίσματα» ή ασήμαντες λεπτομέρειες. Εγώ θα έλεγα όμως ότι αν δεν υπήρχε αυτή η μπανάλ εθνικιστική ή ταξική λογική εξάχνωσης της οδύνης την οποία προκάλεσε η τρομοκρατία,  ίσως αυτό το λεπτό θέμα του «πρώην ένοπλου που γράφει και παρουσιάζεται» θα είχε βρει απαντήσεις. Επειδή όμως δεν συμβαίνει αυτό, οι οικογένειες των θυμάτων αναγκάζονται κάθε λίγο και λιγάκι να διεκδικούν από την αρχή το σεβασμό στον πόνο τους. Αυτό όμως ορίζει άλλα σύνορα, πέρα από την τέχνη και την πρόσληψή της. Μας δείχνει, ας πούμε, πόσο δύσκολο πράγμα είναι να διαφωνούμε ή να συμφωνούμε μιλώντας για πτυχές μιας ιστορίας η οποία έληξε δίχως να πάρει τέλος και ο πόνος τον οποίον προκάλεσε. Κι εδώ κάπου βρισκόμαστε, για άλλη μια φορά.
 
 

17 σχόλια:

K. είπε...

Νομίζω ότι έχεις λάθος να αποκαλείς φιλελευθερο τον Σ. με βάση το το κείμενο που παραπέμπεις. Αν το διαβάσεις πιο προσεκτικά θα δεις ότι δεν υπερασπίζεται τον φιλελευθερισμο αλλα τις ιδέες του που είναι κοινές με την αριστερή παράδοση.

Ως προς την παράσταση, πάλι έχεις λάθος όταν λες ότι φλερτάρει με την υπεράσπιση της λογοκρισίας, απλώς δεν συμφωνεί με το μήνυμα της.

Η παρατήρηση του έχει βάση, εκτώς και αν κάποιος πιστέυει ότι το να δηλώνει κάποιος αριστερός τον απαλλάσει από την υποχρέωση να πείσει τους υπόλοιπους για το δίκιο του.

ΕΟΣ είπε...

Αν θέλεις να κάνεις κάποια κριτική στον Νικόλα Σεβαστάκη, κάνε την , αλλά μην μπερδεύεις άσχετα πράγματα, όπως: μια ορισμένη μερίδα τής Αριστεράς (άλλοι τη λένε «ανανεωτική», άλλοι «πολιτισμική», άλλοι «δικαιωματιστική», άλλοι «αντισταλινική» ). Αν θέλεις τέτοια μπερδέματα, καλά θα κάνεις να μπερδέψεις και την δική σου Αριστερά, η οποία αν δεν κάνω λάθος:

1. Θεωρεί ότι την “αλήθεια” την κατέχει ένα μόνον ορισμένο κομμάτι (η λεγόμενη “πρωτοπορία”), η οποία θα πρέπει να σερβίρει στον λαό μόνον ότι τον συμφέρει.

2. Η δική σου Αριστερά αναφέρεται στα αναξιόπιστα λόγια ενός “προβοκάτορα” και “πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών” και όχι σε κάτι σαν τον Λώρενς Ντάρελ, που προσπαθείς εσύ να τον παρουσιάζεις εδώ τον Ξηρό...

3. Αν θέλεις να μιλήσουμε για τις σχέσεις τις δική σου Αριστεράς με τον νεοφιλελευθερισμό, ας μιλήσουμε για τον Ν. Κοτζιά και τις σχέσεις της με το ΠΑΣΟΚ την εποχή του Σιμήτη. Και έχουμε να πούμε πολλά!...

smart asss είπε...

του Νικόλα Σεβαστάκη οι απόψεις και ο καθαρός, ορθός του λόγος είναι αυτό που χρειάζεται στη συγκεκριμένη συγκυρία η χώρα μας. Τέτοιος είναι ο λόγος που έχει ξεχάσει, από την εποχή της μεταπολεμικής «Επιθεώρησης Τέχνης» η σημερινή Αριστερά. Πολιτικός πολιτισμός.

Συνεχίστε να κυνηγάτε τους αμέτρητους αποστάτες Κάουτσκι, συνεχίστε τις συζητήσεις με κλειστά παράθυρα, σε μικροκαμωμένα δωμάτια περιορισμένης χωρητικότητας. Οσονούπω ακόμα και το ΚΚΕ θα ενταχθεί στα εξωκοινοβουλευτικά κόμματα. Συνεχίστε τις συζητήσεις που αφορούν ελάχιστους του 19ου αιώνα…

Θεοφάνης είπε...

Ακραίοι κεντρώοι οι Ροιδολασκαράτοι.

LeftG700 είπε...

Φίλο Κ. (εκεί με ωθείτε όταν παίρνετε ψευδώνυμα που είναι άφυλα κι όταν από τα σχόλιά σας δεν μπορεί να βγει συμπέρασμα για το φύλο σας: να απευθύνομαι σε ένα γράμμα!),


Ίσως επειδή διάβασες την ανάρτηση αργά το βράδυ, έπεσες σε κάποιες παραναγνώσεις.

Πρώτη παρανάγνωση: Δεν έβγαλα συμπέρασμα για τα πιστεύω τού Σεβαστάκη από το κείμενο που πρότεινα ως ‘‘βιβλιογραφία’’. Παρακολουθώ από το 2011 την αρθρογραφία του και έχω πολύ ευρύτερη «βάση δεδομένων». Παρέπεμψα σε αυτό τους μη ενημερωμένους για την περίπτωση Νικόλας Σεβαστάκης αναγνώστες, επειδή, η προσεκτική ανάγνωση του συγκεκριμένου κειμένου δείχνει κατά την άποψή μου για ποια ιδεολογία πονάει κατά βάθος το δοντάκι του. Προφανώς, εσύ διαφωνείς με την άποψή μου. Ωραία. Για πες μου, λοιπόν, κάτι βασικό για να μη μπλέξουμε με ‘‘λεπτομέρειες’’:

Πού και με ποια λόγια ο αντιφιλελεύθερος κύριος Σεβαστάκης κάνει σαφές στο περί ου ο λόγος αντιφιλελεύθερο μικρό μανιφέστο του ότι ακόμα και μία φανταστική «Βίβλος τού Φιλελευθερισμού», που θα συντίθετο από τις καλύτερες στιγμές τών καλύτερων του συγκεκριμένου ρεύματος σκέψης, πάσχει δομικά και εκ θεμελίων επειδή έχει δομηθεί και θεμελιωθεί στην ελευθερία τού ατόμου, άρα, στην καλύτερη περίπτωση, δεν αφορά παρά τους λίγους και εκλεκτούς εκείνους που έχουν κατακτήσει τις υλικές προϋποθέσεις τής ελευθερίας τους, δηλαδή τα υλικά μέσα τής αναπαραγωγής τους; Πού και με ποια λόγια κάνει σαφές ότι περιφρονεί και είναι ασυμφιλίωτος εχθρός ενός τέτοιου φιλελευθερισμού τών ολίγων κι ότι από αυτόν τον φιλελευθερισμό όχι μόνο δεν αξίζει να διασώσουμε τίποτε, αλλά, αντίθετα, πρέπει να απονομιμοποιήσουμε ακόμα και την τελευταία σκέψη του; Τέλος, πού και με ποια λόγια ξεκαθαρίζει ότι το αίτημα της ελευθερίας, που ασφαλώς είναι αίτημα και της Αριστεράς, δεν μπορεί να μένει ασυνόδευτο ούτε στιγμή από τη διερώτηση «ελευθερία για ποιον; ελευθερία για τι;»;

Δεύτερη παρανάγνωση: Δεν ισχυρίστηκα ότι φλέρταρε με την υπεράσπιση της λογοκρισίας κι ότι απλώς διαφωνεί με το μήνυμά της. Ισχυρίστηκα και απέδειξα με τα ίδια του τα λόγια ότι απέφυγε να πει καθαρά και ξάστερα στους φιλελεύθερους που βγήκαν στα κάγκελα για την παράσταση του Εθνικού πως ο φιλελευθερισμός στον οποίο ομνύουν απαγορεύει ρητά και δια ροπάλου να τίθεται το ερώτημα «ελευθερία για ποιον; ελευθερία για τι;». Κι ακόμα, να συμπληρώσει ότι αυτό το ερώτημα το θέτουν μόνο οι λενινιστές και οι ‘‘σταλινικοί’’ κι ότι υιοθετώντας το εξομοιώνονται με τους αντιπάλους τους. Αναρωτήσου εσύ γιατί δεν το έκανε. Κι αναρωτήσου ακόμα και το άλλο:

Πώς είναι δυνατόν κάποιος που είναι φιλελεύθερος με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί στις μέρες μας να είναι φιλελεύθερος ένας αριστερός («[σ]ήμερα μπορούμε να είμαστε φιλελεύθεροι μόνο ως αντιφιλελεύθεροι […]») εκφράζει αυτόν τον αντιφιλελευθερισμό του για την «πολιτικά παρεμβατική τέχνη» που ξαναέγινε «μόδα σε κάποιους θεατρικούς ή εικαστικούς κύκλους», όπως γράφει στο άρθρο του που αποτέλεσε και την αφορμή για την ανάρτηση.

Τέλος: Δεν καταλαβαίνω τι θέλεις να πεις στην τελευταία παράγραφο του σχολίου σου (Η παρατήρηση του έχει βάση, εκτώς και αν κάποιος πιστέυει ότι το να δηλώνει κάποιος αριστερός τον απαλλάσει από την υποχρέωση να πείσει τους υπόλοιπους για το δίκιο του). Ποια είναι αυτή η παρατήρησή του;


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Βρε καλώς τους τούς ΕΟΣτζήδες, τα δικά μας τα παιδιά, τα αναρχο-‘‘σταλινικά’’, που λογοκρίνουν σχόλια μόνο κι μόνο επειδή …αντισαρκάζουν το …δικό τους σαρκασμό!!! (Να χέσω την αμεσοδημοκρατία σας και τον ‘‘αντισταλινισμό’’ σας!)

Τι έγινε; Για αυτήν την ορισμένη μερίδα τής Αριστεράς χτυπάει η καρδούλα σας και ήρθατε να διαμαρτυρηθείτε; Ο κόσμος το έχει τούμπανο ότι αυτή είναι που χρόνια και χρόνια κωλοτριβόταν με τους διαφόρους Σεβαστάκηδες! Φαίνεται ότι εσείς το βαστάτε ακόμα κρυφό (καμάρι;)…

Κατά τα άλλα σας:

1. α) Ακόμα παλεύετε να συμφιλιωθείτε με την ιδέα ότι υπάρχουν πρωτοπορίες σε όλο το φάσμα τής κοινωνικής ζωής, επομένως και στην πολιτική; Κοιτάξτε στον καθρέφτη σας! Κι εσείς αυτό το ρόλο διεκδικείτε. Αλλά, ακριβώς επειδή έχετε διαβρωθεί από το φιλελευθερισμό, έχετε πάρει και την υποκρισία του.
β) Τι εννοείτε «να σερβίρει στον λαό μόνον ό,τι τον συμφέρει»; Και τι συνδέει αυτό το ιστολόγιο με αυτό που εννοείτε;

2. Ποια είναι «η δική μου Αριστερά»; Και πώς προσπάθησα εγώ να παρουσιάσω τον Ξηρό ως Λώρες Ντάρελ; Δεν ασχολήθηκα καν με τον Ξηρό! Πας καλά;

3. Επαναθέτω το ερώτημα: ποια είναι «η δική μου Αριστερά»; Και πού παίζει ο Κοτζιάς σε σχέση μ’ εμάς;

Για προσπαθήστε να απαντήσετε σε όλα αυτά (έχουν δεν έχουν ερωτηματικό).


Τα λέμε

πικάπα είπε...

Πολλά ξεχνά ο κ. καθηγητής και αν ασχολούμαι μαζί του δεν είναι απλώς γιατί είναι καλλιεργημένος και μορφωμένος, αλλά γιατί στα δικά του τα χέρια και ομοίων του, που είναι στην δική του προνομιακή θέση, κρίνεται ίσως το δράμα του ολοκληρωτισμού που εξελίσσεται. Θα εξηγήσω τι εννοώ.

Κατ αρχή ο κ. καθηγητής, αν το έγραψε έτσι όπως λέει ο Λεφτ, κόβεται με συνοπτικές διαδικασίες, επειδή ακριβώς: Σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία, όλα τα ερωτήματα Μπορούν και Πρέπει να τίθενται. Κόβεται λοιπόν με 4 χωρίς εξέταση του γραπτού αλλά είναι κρίμα γιατί: Το γραπτό στο οποίο παραπέμπει ο Λεφτ στο rednotebook αποδεικνύει άνθρωπο που ξέρει. Αντί όμως ο κ. καθηγητής να εξηγήσει απλούστερα τη διαπίστωση ότι:
σχεδόν όλες οι έννοιες και τα ρεύματα στη ιστορία των ιδεών και των κινημάτων αποκτούν στη πορεία του χρόνου επαμφοτερίζον πρόσημο, ανάλογα με τις συνθήκες και κυρίως, ανάλογα τα υποκείμενα τα οποία σφετερίζονται αυτές τις έννοιες και τις λέξεις,
αντίθετα,
μπλέκει σε ακατάσχετες λεπτολογίες και πραγματικά το έργο του θα μπορούσε να συζητηθεί μεταξύ πολύ-πολύ λίγων ¨αρίστων” (..), που ξέρουν να εκτιμούν το κρασί Βουργουνδίας.

Γνωρίζει ο κ. καθηγητής ότι όταν οι ταλιμπάν χριστιανοί έκαιγαν στην Αλεξάνδρεια παπύρους και γυναίκες φιλοσόφους, αυτοί το έκαναν ακριβώς στο όνομα του "εξισωτικού αιτήματος". Μπορεί να καθοδηγούνταν, ως συνήθως, από τους ανάλογους “χρυσαυγίτες” ή/και άλλα πλούσια αφεντικά, αλλά ήταν το αντίστοιχο “προλεταριάτο” που τιμωρούσε την "Ηθική Των Χορτασμένων”.
Οι διανοούμενοι που θα μπορούσαν να αντισταθούν στην επέλαση του του δυτικού υπερσύγχρονου ολοκληρωτισμού, δεν εννοείται να αφήνουν τη μπάλα του πρακτικού λόγου και έργου στους σύγχρονους ταλιμπάν του φτωχοπροδρομικού ολοκληρωτισμού.
Αυτό όμως δυστυχώς κάνουν, όταν ομιλούν για λίγους διυλίζοντας (υποτίθεται λέω γω) λεπτά νοήματα κάποιων ιδεών και λεπτολογώνρτας λεπτές γεύσεις κόκκινων κρασιών, αντί:
να εκλαϊκεύσουν την Γνώση για τους πολλούς και να παράξουν εκείνα τα κρίσιμα Συνθήματα, που θα κινούσαν τους πολλούς σε προοδευτική κίνηση. Χωρίς αυτή τη συμπυκνωμένη Γνώση και τα πρακτικά Συνθήματα, μοιραία οι πολλοί γίνονται έρμαιο της φανατικής αντεκδίκηση, σε εναλλαγή με την εθελοδουλεία.

Θα ήταν διαφορετικό εάν επρόκειτο για παραδόσεις σε φοιτητές. Εδώ όμως (στην πολιτική και στη δημόσια σφαίρα) πρόκειται για τη ζωή μας. Χρειάζεται να μπορείς και να θέλεις να μιλήσεις Για τους πολλούς. Και πρώτα απόλα, χρειάζεται να μπορείς να μιλήσεις Με τους πολλούς. Και φυσικά χρειάζεται να μπορείς να εισάγεις και να αντιπαραβάλλεις βασανιστικά τις ¨σκέψεις σου¨ με τα ωμά εμπειρικά δεδομένα.

Ως ελάχιστο παράδειγμα προς αποφυγή που ωστόσο είναι ολοκληρωτικός κανόνας:
Η από καθέδρας συγγραφή άρθρων και η πλήρης -ολοκληρωτική- απαξίωση της -αυτονόητης- υποχρέωσης του κάθε επίλεκτου (αριστερού..) αρθρογράφου να συνομιλεί στα ίσια με τους σχολιαστές, είναι αποδεικτική της παρακμής της διανόησης, που συνεχίζεται ατάραχη μέχρις εσχάτων.

LeftG700 είπε...

Φίλε πικάπα,


Ομολογώ ότι με μπέρδεψες. Ίσως επειδή λοξοδρόμησες. Το ερώτημα δεν είναι αν ο Σεβαστάκης συνομιλεί με τις μάζες. Το ερώτημα είναι τι λέει. Ποιας ιδεολογίας είναι φορέας ο λόγος του. Για ρίξε μια ματιά σε αυτά που γράφει ο smart asss. Θα σε επαναφέρει στο πρόβλημα που συνιστά ο Σεβαστάκης κι ο κάθε Σεβαστάκης για την Αριστερά και ιδίως για τη διάβρωσή της από το φιλελευθερισμό, φαινόμενο που κι εσύ συχνά επισημαίνεις ως αποδομητικό και επικίνδυνο.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε smart asss,


Δεν εκπλήσσομαι που αγαπάς Σεβαστάκη. (Όπως δεν ένιωσα και καμία έκπληξη που ο Ρο τον επέλεξε για να εκφράσει αυτά που ο ίδιος είχε στο μυαλό του.) Το αντίθετο θα με εξέπληττε. Κουράγιο. Σε λίγα χρονάκια μπορεί να τον δεις και υποψήφιο σε ένα από τα κόμματα που προτιμάς (Ποτάμι, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Δράση κ.λπ.) και να σταματήσεις να πονοκεφαλιάζεις ποιον θα σταυρώσεις…

Τι μου ανακατεύεις την Επιθεώρηση Τέχνης στην κουβέντα; Σε τι βοηθάει; Η Επιθεώρηση Τέχνης έκφρασε ό,τι έκφρασε τη δεκαετία τού ’60. Εκεί θα γυρίσουμε; Αντίθετα, αν κάτι έχει ενδιαφέρον από αυτήν την ιστορία, είναι να δούμε τι πιστεύει σήμερα και πού κατάντησε ένας από τους στυλοβάτες της, ο Δημήτρης ο Ραυτόπουλος (άλλο ένα εικόνισμα για σας τής «πολιτικά πολιτισμένης» Αριστεράς):

Αλλά, κατά τη γνώμη μου, αν τα πράγματα με τον κομμουνισμό δεν γίνονταν όπως έγιναν, δεν θα πήγαιναν και πολύ διαφορετικά. Κατά βάθος, η κομμουνιστική θεωρία είναι λανθασμένη στη βάση της –δεν είναι το εποικοδόμημα που έφταιξε για ό,τι πήγε στραβά. Αν πιστεύεις ότι αξιωματικά οι άνθρωποι είναι ίσοι κι ότι κάποια παρεξήγηση τους διαίρεσε, κάνοντας τους μεν να εκμεταλλεύονται τους δε, και ότι αυτό το σύστημα μπορούμε να το καταργήσουμε –και πράγματι το καταργούμε– διά διατάγματος, από τη στιγμή εκείνη η ανάλυση όλη βασίζεται σε λάθος αφετηρία.

Αυτά τα δήλωσε σε συνέντευξη στον επίσης αγαπημένο σας Ηλία Κανέλλη πριν λίγο καιρό. Επ’ αυτού είχα και μία πολύ ενδιαφέρουσα και αποκαλυπτική κουβέντα με έναν ομοϊδεάτη σου, που, τελικά, κατάπιε τη γλωσσίτσα του. Αν σε ενδιαφέρει, κλικάρισε εδώ.


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Θεοφάνη,


Σύμφωνοι. Αλλά τι θέλεις ακριβώς να πεις; Πώς συνδέεται το σχόλιό σου με το θέμα μας;


Τα λέμε

ο Κάπα είπε...

Σε πολλά σημεία του κειμένου του τάσσεται κατά του φιλελευθερισμού. Βρίσκει χρήσιμη τη διάκριση ανάμεσα στον κλασσικό φιλελευθερισμό και τον νεοφιλελευθερισμό όχι για να διασώσει τον πρώτο αλλά για να επιτεθεί στον δεύτερο μέσω του πρώτου.
Σε ένα κείμενο του ο Τσόμσκι, εντοπίζει την εξισωτική διάσταση στο έργο του Α.Σμιθ.
Σου πάει η καρδία να τον πεις φιλελευθερο; Δεν νομίζω...
Άλλωστε το πρόταγμα της ισότητας που αποτελεί τον πυρήνα της αριστερής πολιτικής φιλοσοφίας διατυπώνεται με διαφορετικούς όρους σε κάθε εποχή αλλά και από την κάθε παράδοση της αριστεράς.
Αν πιστεύεις ότι η ισότητα συνεπάγεται την ομοιομορφία και την υποταγή του ατομικού στο κοινωνικό, είσαι πιο κοντά στην "ορθόδοξη" ερμηνεία του μαρξισμού που εφάπτεται αναγκαστικά με τον ολοκληρωτισμό. Αν πιστέυεις αντίθετα ότι η ισότητα συνεπάγεται ίσες δυνατότητες ανάπτυξης της διαφορετικότητας του ατόμου τότε είσαι αναγκαστικά πιο κοντά στον φιλελευθερισμό.

Για την παράσταση και τον Ξηρό δεν το έχω παρακολουθήσει το ζήτημα, άλλα από τη στιγμή που μιλάμε για ένα δημόσιο φορέα, ο κάθενας (ακόμα και ο Μητσοτάκης) νομιμοποιείται να εκφέρει άποψη για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να ανεβάζει και μου φαίνεται άστοχη η όλη συζήτηση περί λογοκρισίας.

Δηλαδή πως θα σου φαινόταν αν ήταν στην κυβέρνηση η ΝΔ και ανέβαζε ένα έργο όπου θα έδειχνε πως η αγανάκτηση για τη διατάραξη της τάξης και η παρεμπώδηση του ιερού λειτουργήματος της παιδείας ,ας πουμε, οδήγησαν τον Καλαμπόκα να δολοφονήσει τον Τεμπονέρα;

Εγω και συ μπορεί να ξέρουμε ότι δεν είναι το ίδιο αλλά τον δεξιό δεν τον αφορά.

Καλώς ή κακώς υπάρχουν και οι δεξιοί ή οι μή-αριστεροί σ' αυτόν τον τόπο. Αν δεν έχουμε αποφασίσει να τους σφάξουμε θα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψην τη δική τους οπτική. Τώρα θα μου πεις κάποιοι απ' αυτούς λένε τους διαδηλωτές τρομοκράτες και εχθρούς της δημοκρατίας κλπ. Έτερον εκάτερον

Ψουης είπε...

Για χρυσαυγουλο μου φαινεσαι.
Επισις θελεις να ξεχνας οτι ο φιλελευθερισμος για να εφαρμοστει πιστα, χρειαζεται και αυτος δικτατορια. Διαφορετικα καταρρεει με λαικο ξεσηκωμο.

LeftG700 είπε...

Φίλε Ψούη,


Εντάξει τώρα... Μη το τερματίζουμε!


Τα λέμε (αλλά, ξερωγώ, με κάποιο μέτρο στις εκτιμήσεις...)

LeftG700 είπε...

14

Smart Asss είπε...

Αγαπητέ Λεφτ, ιδέα δεν έχεις για τους "αγαπημένους" μου, όπως λες.
Αυτό που είναι οφθαλμοφανές ακόμα και στους ανίδεους είναι ότι όποιος δεν συμφωνεί με "την Αριστερά σου" είναι φιλελές, ακραίος κεντρώος και πολλά άλλα, τα οποία τα έχεις εσύ ονομάσει καλύτερα.

Α, ναι, αυτό ποιος αριστερός το έγραψε;
<a href="http://leftg700.blogspot.be/2015/04/blog-post_3.html>Ένας λενινιστής ηγέτης με δυνατότητες πρωταθλητισμού υπάρχει στη Δυτική Ευρώπη κι αυτός είναι δεξιός και γυναίκα!</a>

Bella ciao.

LeftG700 είπε...

Φίλε Κάπα,


Από την εποχή που σταμάτησα να μπουσουλάω πολιτικά και κάπως να στέκομαι στα πόδια μου, κάτι δεν μου καθόταν καλά με αυτή τη διάκριση φιλελευθερισμού/νεοφιλελευθερισμού, όπου κοπανάγαμε σαν χταπόδι το δεύτερο και κάναμε τα γλυκά μάτια στον πρώτο. Γιατί μού φαινόταν ότι ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο φιλελευθερισμός τής εποχής που διαμορφώθηκε μετά την αποτυχία τού κεϊνσιανού συμβιβασμού και την κατάρρευση της κοινωνικής ειρήνης τού κράτους πρόνοιας. Αυτό τώρα έχει τσιμεντωθεί μέσα μου. Και βλέποντας τι γίνεται στην Ευρώπη (με ποιους κωλοτρίβονται οι Φιλελεύθεροι;) είμαι πεισμένος ότι δεν πρόκειται ποτέ να βαδίσουν μαζί μας, εκτός από περιπτώσεις αστικοεκσυγχρονιστικών αιτημάτων.

Μα κι εγώ είμαι πρόθυμος να αναγνωρίσω θετικά στον κλασικό φιλελευθερισμό, όπως ο Τσόμσκι (που μπορεί να είναι αναρχίζων, επομένως να εντάσσεται στους ευαίσθητους για την ελευθερία αριστερούς, αλλά ασφαλώς δεν είναι φιλελεύθερος)! Όμως δεν θα το κάνω για να διασώσω το φιλελευθερισμό. Ο φιλελευθερισμός είναι η ιδεολογία τών εχθρών μου! Θα το κάνω για να πάρω μαζί μου τους καλοπροαίρετους και έντιμους, δείχνοντάς τους γιατί ο φιλελευθερισμός τών αστών δεν δουλεύει παρά μόνο για τους (μεγαλο)αστούς!

Δεν φαντάζομαι στις διάφορες αντιλήψεις περί ισότητας να συμπεριλαμβάνεις και την «ισότητα στις ευκαιρίες», ε; Εκεί θα τα χαλάσουμε. Όμως, στο ότι δεν κατανοώ κι εγώ, εκτός από εσένα, την ισότητα ως ισοπέδωση της ατομικότητας και ως επιχείρηση επίτευξης ομοιομορφίας στρατώνα είμαστε στην ίδια βάρκα και στην ίδια πλευρά τής βάρκας.

Εκεί που δεν καθόμαστε μαζί είναι στην υπόθεση του θεατρικού έργου (σου αναγνωρίζω πάντως το ελαφρυντικό τής ελλιπούς ενημέρωσης). Σαφώς και συνιστά λογοκρισία! Τι είναι άλλωστε λογοκρισία αν δεν είναι αυτό; Έχει δικαίωμα ακόμα και ο Μητσοτάκης να τη ζητάει; Ασφαλώς. Δεν είναι αυτό το θέμα. Το ότι αντιπαλεύω το λόγο δεν σημαίνει ότι δεν του αναγνωρίζω το δικαίωμα λόγου. Αυτά είναι βασικά.

Το παράδειγμα με τον Τεμπονέρα είναι άστοχο. Το επίμαχο έργο (που δεν το έχω δει) δεν υπεραμύνεται της τρομοκρατίας. Το αντίθετο. Το μόνο στοιχείο τού έργου που μπορείς να πεις πως κατά κάποιο τρόπο παίρνει το μέρος του Ξηρού είναι το γεγονός ότι, όπως προκύπτει από τις δηλώσεις τής σκηνοθέτιδας-δημιουργού, στο έργο προωθείται ότι ακόμα και ένας δολοφόνος τρομοκράτης δεν πρέπει να εξαιρείται από το σεβασμό τών ανθρώπινων δικαιωμάτων του. (Λεπτό ζήτημα, που στην περίπτωση του Ξηρού είναι εύκολη η επίλυσή του. Εγώ, αν είχα απέναντί μου την τύπισσα που σκηνοθέτησε το έργο και της έπαιρνα π.χ. συνέντευξη θα ζόριζα την ευαίσθητη ψυχή της, ανεβάζοντας το ποντάρισμα του ηθικού διλήμματος ως εξής: «Σύμφωνοι με τον Ξηρό. Τι προτείνεις όμως στην περίπτωση ενός υποθετικού Χλωρού που έχει φυτέψει κάπου στην Αθήνα μία ωρολογιακή βομβίτσα βιολογικού όπλου; Τον βασανίζεις για να σου αποκαλύψει το μέρος που την έχει φυτέψει πριν εκραγεί ή όχι;»)

Τέλος: Πώς με κόβεις; Απ’ όσο μπορείς να καταλάβεις, σου φαίνομαι άνθρωπος που έχει αποφασίσει να σφάξει τους μη αριστερούς; :-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε μου, Smart Asss,


Δεν ξέρω... Μπορεί «η Αριστερά μου» να είναι όντως για κλάματα. Θεωρητικά τουλάχιστον δεν μπορεί να αποκλειστεί ένα τέτοιο σενάριο. Αυτό που μπορεί να αποκλειστεί μαθηματικά είναι πως αυτό που έχεις εσύ στο μυαλό σου δεν είναι καν Αριστερά.

Εγώ το έγραψα αυτό που ποστάρισες. Και το ’χω φανερό καμάρι. Πού να σου εξηγώ τώρα, δεν θα καταλάβεις. (Εδώ δεν το κατάλαβαν ένας-δύο «δικοί μου», λενινιστές, και μου την πέσανε! :-) )


Τα λέμε