Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2015

Allonsanfàn! Από το λαό, για το λαό, με τη Λαϊκή Ενότητα!




Κανονικά, αυτή η ανάρτηση δεν θα έπρεπε ποτέ να ανεβεί στο παρόν ιστολόγιο –θυμίζω: έχω κατ’ επανάληψη πει από εδώ ότι όσο υπάρχει αυτό το blog δεν θα σηκώσει ποτέ τη σημαία ενός και μόνο αριστερού κόμματος. Όμως, οι δραματικές εξελίξεις τών τελευταίων μηνών, εξελίξεις αναμενόμενες για εμάς και πολλούς άλλους, εκ των οποίων, δυστυχώς, πολύ λίγοι επισήμαιναν χωρίς στρογγυλέματα και περικοκλάδες την κατηφορική πορεία που είχε πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και δυόμιση χρόνια περίπου, μας υποχρεώνουν να ανασύρουμε την πάντα έγκυρη παραίνεση περί συγκεκριμένης ανάλυσης της συγκεκριμένης κατάστασης και να παραβιάσουμε τη δέσμευσή μας. Να σημειωθεί δε πως η απόφασή μας να στηρίξουμε τη Λαϊκή Ενότητα, δεν έχει το χαρακτήρα τής υποστήριξής μας προς τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές τού Ιουνίου τού 2012. Τότε, είχαμε απλώς ‘‘εισηγηθεί’’ την υπερψήφιση ενός συγκεκριμένου κόμματος. Τώρα, προχωράμε πολύ περισσότερο από αυτό και δηλώνουμε την υποστήριξή μας, συστράτευση αν προτιμάτε, με το σχήμα που αποσπάστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, μετά την επίσημη χρεοκοπία τής 13ης Ιουλίου. Οι λόγοι που μας οδήγησαν σε αυτή την απόφαση πολύ-πολύ συνοπτικά:

Είμαστε μέρος τού νέου μεγάλου ΟΧΙ τής 5ης Ιουλίου. Δεν βρίσκουμε κανένα κόμμα, σχήμα ή φορέα τής Αριστεράς πιο άξιο να το υπερασπιστεί μετά την προδοσία τού Αλέξη Τσίπρα και της ηγεσίας τού θνήσκοντος πλέον ΣΥΡΙΖΑ από το μέτωπο που σχηματίστηκε με πρωταρχικό μεν πυρήνα βουλευτές, στελέχη και μέλη τής αριστερής πτέρυγάς του, που όμως έχει ήδη ενισχυθεί ποιοτικά και ποσοτικά και με άλλα αριστερά σχήματα και ανέντακτους αγωνιστές τής Αριστεράς και προβλέπεται να συνεχίσει να πολλαπλασιάζει εκθετικά την ισχύ και επιρροή του στο άμεσα προσεχές μέλλον. Αυτό επιλέγουμε λοιπόν για να συνεχίσουμε την αντίσταση απέναντι στη Νέα Ιερά Συμμαχία και τους ντόπιους συμμάχους της. Ο άμεσος στόχος είναι η όσο το δυνατόν ισχυρότερη παρουσία της Λαϊκής Ενότητας  στη Βουλή. Πιστεύουμε όμως ότι ακόμα κι αν η εκλογική επίδοσή της ξεπεράσει κάθε προσδοκία, αυτό δεν θα αντιπροσωπεύει τίποτε περισσότερο από μία σχετικά καλή θέση εκκίνησης σε έναν αγώνα που θα είναι και μακρύς και σκληρός. Σε κάθε περίπτωση, εμείς δηλώσαμε ήδη συμμετοχή χωρίς να περιμένουμε να δούμε πρώτα από πόσο καλή θέση θα αγωνιστούμε. Και πιστεύουμε βαθιά ότι κάναμε το σωστό.




Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2015

Ο Καρλ Λίμπκνεχτ ήταν το δάχτυλο, σύντροφοι. Και το φεγγάρι δεν ήταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης!




Παρά την ενδιαφέρουσα συζήτηση που πυροδότησε η προπροηγούμενη ανάρτηση, αυτή με το «τριφασικό κουίζ», νομίζω ότι πρέπει να την κατατάξουμε στις ατυχήσασες αναρτήσεις. Κι αυτό γιατί οι σχολιαστές –όσοι καταδέχτηκαν να ασχοληθούν με το θέμα που έβαζε διότι υπήρξαν και άλλοι που δεν…– έπεσαν στην παγίδα στην οποία, κακώς, θεωρείται ότι πέφτουν μόνο οι Κνίτες («έδειχναν σ’ έναν Κνίτη το φεγγάρι κι εκείνος κοίταγε το δάχτυλο»). Αλλά, πριν συνεχίσω, ας δώσω τις σωστές απαντήσεις τους κουίζ, θυμίζοντας και τις τρεις ερωτήσεις:

A: Τι έκανε ο Καρλ Λίμπκνεχτ στις 4 Αυγούστου τού 1914;

Απάντηση: Στις 4 Αυγούστου 1914, κανονικά, ο Καρλ Λίμπκνεχτ έπρεπε να πάει στο Ράιχσταγκ που εκείνη την ημέρα θα αποφάσιζε αν θα εγκρίνει την πρώτη φουρνιά πολεμικών δανείων για την αντιμετώπιση των αναγκών της πολεμικής αναμέτρησης του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου που είχε ήδη ξεσπάσει (την 1η Αυγούστου η Γερμανία είχε κηρύξει τον πόλεμο προς τη Ρωσία και στις 4 Αυγούστου προς τη Γαλλία. Ως γνωστόν, ο Λίμπκνεχτ, όπως και όλη η αριστερή πτέρυγα του ενιαίου ακόμα Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας και γενικότερα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας της εποχής, ήταν ριζικά αντίθετος. Άρα, τι πιο αναμενόμενο και επιβεβλημένο γι’ αυτόν από το να συμμετάσχει στη συνεδρίαση του γερμανικού κοινοβουλίου και να καταψηφίσει την πρόταση της αυτοκρατορικής κυβέρνησης υπέρ της αύξησης των πολεμικών δαπανών, ιδίως από τη στιγμή που του ήταν γνωστό ότι η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών τού κόμματός του θα την υποστήριζαν; Κι όμως. Ο Λίμπκνεχτ επέλεξε εκείνη την ημέρα να εκδηλώσει την αντίδρασή του απέχοντας από την ψηφοφορία. Φυσικά, ήταν τυχερός. Γιατί γλύτωσε τους μύδρους που η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ και της ΚΟΕ, αν ζούσε και δρούσε εκείνη την εποχή στη Γερμανία, θα εξαπέλυε εναντίον του γι’ αυτή την «υποτονική και πολύ κατώτερη των αναγκών του εργατικού και αντιπολεμικού κινήματος» αντίδραση…

B: Πότε και μαζί με ποιους άλλους συντρόφους και συντρόφισσές του ίδρυσε την ομάδα Σπάρτακος;

Απάντηση: Η ομάδα Σπάρτακος σχηματίστηκε το Δεκέμβριο του 1914, σχεδόν πέντε (5!) ολόκληρους μήνες μετά την οριστικοποίηση της ιστορικής ταξικής προδοσίας τού ενιαίου Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας, με πρωτεργάτες τους Καρλ Λίμπκνεχτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Κλάρα Τσέτκιν, Πωλ Λεβί, Έρνεστ Μέγιερ και άλλα στελέχη της αριστερής πτέρυγας του SPD. Πού ήσαστε Κουτσούμπα και Ρινάλντι να τους καταγγέλλατε για την «εξοργιστική που γεννά εύλογα ερωτηματικά» καθυστέρηση;

Γ: Πότε διαγράφτηκαν από το SPD τα μέλη τής ομάδας και γιατί παρέμειναν σε αυτό μέχρι να διαγραφούν;

Απάντηση: Διαγράφτηκαν τον Ιανουάριο του 1917! Πράγμα που σημαίνει ότι,  δυόμιση σχεδόν χρόνια μετά την προδοσία του κόμματός τους και τους ποταμούς αιμάτων που η ευρωπαϊκή εργατική τάξη είχε χύσει στα πεδία μάχης του Μεγάλου Πολέμου Σφαγείου, οι Σπαρτακιστές παρέμεναν ακόμα μέλη αυτού τού προδοτικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος. Και επιπλέον σημαίνει ότι δεν έφυγαν παρά μόνο αφού διαγράφτηκαν από την πλειοψηφία! «Παχυλός ο βουλευτικός μισθός» και «γλυκά τα οφίτσια της εξουσίας», θα έλεγαν, ίσως, οι Κουτσουμπορινάλντιδες, αν ο Γουέλς τους μετέφερε με τη μηχανή του χρόνου στα 1917. Και μόνο η θυσία τών μαρτύρων τού παγκόσμιου προλεταριάτου Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ δείχνει πόσο σωστές θα ήταν οι εκτιμήσεις τους...

Επιμύθιον

Γιατί πήγαμε έναν αιώνα πίσω και ανασύραμε όλες αυτές τις λεπτομέρειες από τις τραγικές και ταυτόχρονα ηρωικές στιγμές του εργατικού και επαναστατικού κινήματος; Όχι ασφαλώς για να αναδείξουμε τον Παναγιώτη Λαφαζάνη σε Καρλ Λίμπκνεχτ τού σήμερα και να παρομοιάσουμε τα μέλη της Αριστερής Πλατφόρμας με τους Σπαρτακιστές τού 1914. Θα ήμασταν τόσο ανόητοι, που θα διεκδικούσαμε με αξιώσεις την καταχώρισή μας στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες στην κατηγορία της ανθρώπινης πολιτικής βλακείας! Κάναμε όλο αυτό το ταξίδι για να πούμε το εξής απλό:

Με την εξαίρεση του κανόνα σύμφωνα με τον οποίο κανείς δεν θέλει να χρεωθεί ένα πολιτικό διαζύγιο, οι χρονισμοί και οι τροπισμοί ενός τέτοιου αποχωρισμού δεν διέπονται από καμία αναλλοίωτη ηθική αξία και δεν υπόκεινται σε αιώνιες πολιτικές αρχές. Είναι ένα ζήτημα που ανήκει σε αυτό που ονομάζουμε «τακτική» και συναρτάται στενά με τις συνθήκες που υπάρχουν σε κάθε δεδομένη συγκυρία και τους στόχους που έχει θέσει η πλευρά η οποία δεν έχει την ισχύ να επιβάλει τις απόψεις της και γι’ αυτό αποχωρεί αργά ή γρήγορα. Η αργή αποχώρηση, εκτός από τη χρονική σχετικότητα (με ποια κριτήρια ορίζεται το «αργά»;) δεν σημαίνει υποχρεωτικά καιροσκοπισμό ή ιδιοτέλεια και γενικά πολιτική ευτέλεια. Και η γρήγορη, αντίστοιχα, δεν σηματοδοτεί σώνει και ντε ευγενή γενναιότητα και ηθικοπολιτική συνέπεια. Με αυτή την έννοια:

Η Αριστερή Πλατφόρμα μπορεί να άργησε ή να μην άργησε να διαχωρίσει τη θέση της από τον «όλον ΣΥΡΙΖΑ» (που πλέον είναι ένα «όλον σκιάχτρο»). Αν όμως έχει συμβεί το πρώτο, οι κατηγορίες της ηγεσίας του ΚΚΕ και της ΚΟΕ ότι η χρονοκαθυστέρηση οφειλόταν στην προσπάθεια διατήρησης των βουλευτικών εδρών της και διακόπηκε μόνο όταν χάθηκε κάθε ελπίδα επίτευξης αυτού τού σκοπού είναι λαμπρό παράδειγμα δίκης (και καταδίκης) προθέσεων και μάλιστα βλακωδώς στημένης –υπάρχουν παραδείγματα βουλευτών και βουλευτριών του ΣΥΡΙΖΑ που κατάπιαν τα «όχι» ή τα «παρών» τα οποία πρόφεραν σε κάποια από τις κρίσιμες ψηφοφορίες και τώρα φιγουράρουν σε ασφαλείς, εκλόγιμες θέσεις στα ψηφοδέλτια του κόμματος· τι εμπόδιζε τους βουλευτές τής Αριστερής Πλατφόρμας να πράξουν το ίδιο; Εν κατακλείδι:

Επί τού συγκεκριμένου ζητήματος, δεν ανιχνεύεται ουδεμία ευτελής ιδιοτέλεια στα στελέχη τής Αριστερής Πλατφόρμας και γενικότερα στο σχήμα (το οποίο έτσι κι αλλιώς απέρχεται από την πολιτική σκηνή). Αντίθετα, η ευτέλεια των ηγεσιών τού ΚΚΕ και της ΚΟΕ ξεχειλίζει από τις οθόνες των υπολογιστών μας. Εντάξει, ο πολιτικός ανταγωνισμός, ακόμα και ο ενδοπαραταξιακός, δεν είναι μία φιλική παρτίδα μπριτζ μεταξύ κυρίων. Άλλο τόσο όμως δεν είναι και λασπομαχία…



Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2015

Η μέρα που ξύπνησε μέσα μου ο Στάλιν





Για την ακρίβεια, η νύχτα. Χθες βράδυ. Όταν γύρισα σπίτι και μπαίνοντας στην προηγούμενη ανάρτηση, το θέμα της οποίας ήταν πιο σαφές κι από θέμα έκθεσης για παιδιά της 1ης Δημοτικού, αντίκρισα το εξής θέαμα.

Ένα –το πρώτο– σχόλιο του «συνήθους υπόπτου» ελληνοφρενικού, ο οποίος, το συνηθίζει που το συνηθίζει να σχολιάζει με κασέτες γραμμένες στον Περισσό, αλλά τώρα, λόγω προεκλογικής περιόδου, δίνει ρεσιτάλ που θα το ζήλευε και η χορωδία του Κόκκινου Στρατού. Έτσι έβαλε την κασέτα Νο 17. Σχέση με το θέμα του post; Λίγο χειρότερη από αυτήν που έχω εγώ με την κβαντική φυσική! Και σαν να μην έφτανε αυτό, καπάκι, να ’σου και η κασέτα Νο 23. Από τον ίδιο. Πάλι καμία σχέση!

Αυτά είδε έτερος αναγνώστης και σχολιαστής εδώ, ο κ.σ., κι άλλο που δεν ήθελε να μπει στο χορό. Αγνοώντας παντελώς το γεγονός ότι η ορχήστρα του μαγαζιού εδώ έπαιζε εντελώς τελείως άλλο ρυθμό. Το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο: άρχισε να στήνεται εδώ ένα λακριντί, μη έχον την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα της ανάρτησης.

Δεν είναι η πρώτη φορά που κατατίθενται σχόλια τα οποία ξεφεύγουν από το θέμα. Ήταν όμως η πρώτη φορά που το αγνοούσαν σε τόσο εξοργιστικό βαθμό –αν και, επαναλαμβάνω, αυτό ήταν απόλυτα σαφές και καθαρό– και οδηγούσαν τη συζήτηση αλλού γι’ αλλού. Για να γίνει ακόμα χειρότερο δε το πράγμα, η ανάρτηση  που έγραψα, για να τη γράψει με τη σειρά του στα παλιά του τα παπούτσια ο ελληνοφρενικός, παρασύροντας στη συνέχεια και τον κ.σ., ούτε στην τύχη ανέβηκε, ούτε για πλάκα. Είχε σαφή πολιτική στόχευση (για όποιον δεν κατάλαβε, οι απαντήσεις στο τριφασικό κουίζ που θα δοθούν στο επόμενο post δεν θα αφήσουν κανένα κενό –για εκείνους που τυχόν δεν θέλησαν να καταλάβουν δεν θα αφήσουν κανένα περιθώριο να παριστάνουν τον κουτό).

Με τούτα και με ’κείνα ξύπνησε ο (δίκαιος αυτή τη φορά) Στάλιν μέσα μου. Κι έτσι, εξήγησα ότι, από τούδε και στο εξής, σχόλια που σχετίζονται με το θέμα όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο δεν θα γίνονται πλέον ανεκτά και, εννοείται, θα διαγράφονται άνευ προειδοποίησης, αμέσως μόλις γίνονται αντιληπτά.

Προς μεγάλη μου κατάπληξη, ο φίλος κ.σ. έκανε λόγο για «μαγκιά», του ζήτησα να επιβεβαιώσει αυτό που φοβήθηκα, αν δηλαδή απευθυνόταν σε μένα, και προς καταπληξία μου αυτή τη φορά ποστάρισε το εξής σχόλιο (το παραθέτω εδώ γιατί πράγματι αξίζει την πρώτη σελίδα):


κάποιος σύντροφος είπε...

προφανώς, τι κάνεις, μας προειδοποιείς ? πας καθόλου καλά ?

είναι η τελευταία φορά, λέει... και το εκτός θέματος που το είδες ? είναι τρόπος αυτος νομίζεις ?

έλα παναγία μου, τι άλλο θα ακούσουμε ...

προφανώς η προειδοποίηση σου απορρίπτεται

"κάποιος σύντροφος"

Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 14, 2015 1:46:00 π.μ.


Δεν σκοπεύω, βέβαια, να σχολιάσω ή πολύ περισσότερο να αντικρούσω μία τόσο παράλογη προσέγγιση. Ούτε γι’ αστείο. Απλώς να επαναλάβω:

Σχόλια που σχετίζονται με το θέμα τής εκάστοτε ανάρτησης όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο δεν θα γίνονται πλέον ανεκτά και, εννοείται, θα διαγράφονται άνευ προειδοποίησης αμέσως μόλις γίνονται αντιληπτά.

Μην παρασυρθείτε από το γεγονός ότι τα σχόλια αυτού του σημειώματος είναι ανοικτά για όποιον θέλει να πάρει το λόγο. Το ζήτημα από τη μεριά μου δεν συζητείται καν. Όπως συμβαίνει σε όλη τη μπλογκόσφαιρα, ελληνική και παγκόσμια, την ημερήσια διάταξη την ορίζουν πάντα οι διαχειριστές τού κάθε blog.

Εξ άλλου, την ίδια άποψη έχει και ο Ιωσήφ που ξύπνησε μέσα μου. Όποιος είναι τόσο μάγκας, ας πάει να τα βάλει εκείνος μαζί του. Εγώ δεν θα μπορέσω… :-) ;-)




Η photo είναι έργο του Greg Anderson