Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

ΚΚΕ: Το βιολί βιολάκι (και «το Κόμμα» κομματάκι...)




Όπως μάς ενημερώνει σήμερα το κομματικό portal 902.gr, το Γραφείο Τύπου τής Κεντρικής Επιτροπής τού Κόμματος εξέδωσε ανακοίνωση, η οποία έχει ως εξής:

Το ΚΚΕ καταγγέλλει την απόφαση της κυβέρνησης να μην καταθέσει στη Βουλή τη συμφωνία που υπέγραψε με την τρόικα, για να γίνει συζήτηση και σχετική ψηφοφορία, και θεωρεί απαράδεκτη την προσπάθεια να κλείσει το θέμα με τη χρησιμοποίηση του άρθρου 142 του κανονισμού της Βουλής, που προβλέπει σύντομη ενημέρωση του πρωθυπουργού, για το σοβαρό αυτό πολιτικό θέμα.

Το ΚΚΕ επαναφέρει την τοποθέτηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Κόμματος στις 26 Φλεβάρη, στην οποία, μεταξύ των άλλων, αναφέρεται ότι:

«Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ οφείλει να φέρει άμεσα για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή τη νέα συμφωνία που υπέγραψε με την ΕΕ, την ΕΚΤ και το ΔΝΤ και ο κάθε βουλευτής να αναλάβει τις ευθύνες του με ονομαστική ψηφοφορία.

Η συμφωνία αυτή αποτελεί ουσιαστικά και τυπικά επέκταση του μνημονίου και των δεσμεύσεων που προέβλεπε, συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ: Αυστηρή επιτήρηση, αξιολόγηση από την τρόικα, που τώρα ονομάζονται τρεις θεσμοί, διατήρηση και επέκταση των αντεργατικών και αντιλαϊκών κατευθύνσεων και μέτρων».

Μάλιστα. Ξανά μανά τα ίδια. Προκειμένου το ΚΚΕ να ξεμπροστιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ ας πάει και το παλιάμπελο της περαιτέρω θωράκισης της συμφωνίας που κλείστηκε στο Eurogroup τής 20ής Φεβρουαρίου. Να ξεμπροστιάσει τον ΣΥΡΙΖΑ! Εδώ έχουν φτάσει να τον ξεμπροστιάζουν μέχρι και οι Τσιπροφύλακες, το ΚΚΕ περίμενε ο κόσμος για να πάρει είδηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ‘‘τα στρίβει’’! Εκτός κι αν έχουν διαπιστώσει εκεί στην Κεντρική Επιτροπή ότι από τότε που λάνσαραν αυτή τη θέση, η επιρροή «τού Κόμματος» πήρε τα ’πάνω της. Δεν ξέρω, μπορεί και να έχουν δίκιο —Κεντρική Επιτροπή είναι αυτή, δεν είναι χάπα-χούπες· κάτι παραπάνω θα ξέρουν από κάτι ρεμάλια σαν εμάς... Πάντως, εμείς άλλα βλέπουμε και στις δημοσκοπήσεις και στον περίγυρό μας. Η βελόνα έχει κολλήσει εκεί γύρω στο πέντε, λίγο πάνω λίγο κάτω, και δεν λέει να κουνηθεί με τίποτε. Κι έτσι, δίχως κέρδος (η ανάκαμψη «του Κόμματος» όλο στο δρόμο είναι αλλά δεν λέει να ’ρθει), το ΚΚΕ φοράει εθελοντικά και πρόθυμα τα κέρατα μιας στάσης που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να στρώνει ακόμα καλύτερα το χαλί στα Διευθυντήρια της ΕΕ και να μεγαλώνει έτσι ακόμα περισσότερο την απόστασή που χωρίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα από τα λαϊκά αντι-ευρωενωσιακά αισθήματα!

Όντως, «έρχονται τα χειρότερα». Αυτεπίστροφα.



Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Γιάννης Δραγασάκης: Θέμα εβδομάδων η πώληση του πλειοψηφικού πακέτου τού ΟΛΠ




Έτσι δήλωσε στο κινεζικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης (Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης = αναπληρωτής Πρωθυπουργός, για να μην ξεχνιόμαστε). Κατόπιν τούτου, αναμένεται νέο μπαράζ άρθρων στο Red Notebook (και αλλαχού) περί τών συνθημάτων τών ΟΥΚάδων στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου, του γάμου τών ομοφυλόφιλων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων τών ψαριών του Αιγαίου στη θάλασσά τους και περί της απαράδεκτης σεξιστικής συνήθειας που διατηρούν μερικοί άντρες να μη σηκώνουν το καπάκι τής λεκάνης τής τουαλέτας όταν πρόκειται να ουρήσουν, με αποτέλεσμα να παραβιάζουν το αντίστοιχο δικαίωμα των γυναικών σε μία αξιοπρεπή χρήση τού WC...



Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

Το άλλο με τους Ροϊδολασκαράτους το ξέρετε;




Τσίνησαν οι «καλοί μας φίλοι» με την προηγούμενη ανάρτηση, παρ' όλο που δεν ήταν εκείνοι το θέμα μας, και δια χειρός Ροΐδη τής τράβηξαν μία φωτοκόπια και την ανέβασαν[1]   στο δεύτερο παραμπλόγκ που διατηρούν παράλληλα με το πρώτο. Τσίνησαν με τους πολιτικούς χαρακτηρισμούς φιλελέδες και μαύροι αντικομμουνιστές. Νομίζουν ότι όλοι οι κυκλοφορούντες στο διαδίκτυο είναι σαν μερικά πολιτικά ραμολιμέντα (ανεξαρτήτως ηλικίας) που συχνάζουν στο τσαρδί τους και χάβουν την παραμύθα τους:[2] «Καλέ, κι εμείς αριστεροί είμαστε!». Τους άκουσε κι ο γατούλης τής φωτογραφίας και παρά λίγο να του λυθεί ο αφαλός από το πολύ γέλιο! Έτσι, ξέχασε και το καθήκον του: να τα φάει! Με αποτέλεσμα να εξοργιστεί κι ο Τενγκ, να στριφογυρίζει στον τάφο του και να τον απειλεί τώρα με διαγραφή!

Άδικε ντουνιά και ψεύτρα κοινωνία!...

≈≈≈≈≈


[1] Στη ζούλα, χωρίς καν ένα link προς ενημέρωση του εδώ τσαρδιού. Έτσι εννοούν την «τιμιότητα», για την οποία σκίζει τα καλτσόν του κάθε τρεις και λίγο ο άλλος θλιβερός, ο Λασκαράτος...

[2] Ή σαν μερικούς αριστερούς, όπως οι φίλοι μας της ΕΟΣ, που πλανώνται (και με τις δύο σημασίες τής λέξης) κάπου στο υπερπέραν δίχως έρμα, πυξίδα και συντεταγμένες...



Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

red-liberalnotebook.gr;




Οι Ροϊδολασκαράτοι, τσιτάρουν Red Notebook (Πέτρο-Ιωσήφ Στανγανέλλη και Στρατή Μπουρνάζο, συγκεκριμένα)! Οι ορκισμένοι φιλελέδες και μαύροι αντικομμουνιστές πατούν πάνω στο (ημι)επίσημο όργανο των αριστερών ευρωπαϊστών τού ΣΥΡΙΖΑ, αυτών που «πιο αριστερά τους είναι μόνο ο τοίχος» κατά δήλωση του Χρήστου Λάσκου (παρεμπιπτόντως: καιρό έχει να μας μιλήσει για κομμουνισμό αυτό το παιδί...), για να στηρίξουν την αντιεθνιστική εκστρατεία τους υπό το πρόσχημα μιας ταξικής μεροληψίας (που απεχθάνονται) και μιας αντιχουντικής διάθεσης (που ασφαλώς θα μετριαζόταν αρκετά αν όντως επέκειτο η εγκαθίδρυση της δικτατορίας τού προλεταριάτου, όπως συνέβη πλειστάκις με τους φιλελεύθερους κατά τη διαδρομή τής Ιστορίας...)!!! Τα ύστερα του κόσμου; Όχι ακριβώς.

Έτσι πάνε αυτά τα πράγματα. Άμα κωλοτρίβεσαι χρόνια και χρόνια με το φιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό, μπερδεύοντάς τον με τον προλεταριακό διεθνισμό και, συνεπώς, αφήνοντας αφύλακτο τον κώλο σου, όπως κάνουν οι φίλοι μας εκεί στο Κόκκινο Σημειωματάριο και άλλοι αλλού, κάποια στιγμή θα στον πιάσουν! Ένα μόνο μάς μένει: να ευχηθούμε να μη τους αρέσει κιόλας! 



«Μπακούνιν με λένε. Μιχαήλ, τού Αλεξάνδρου. Και θέλω να πω σε όλους αυτούς τους άμυαλους συντρόφους, οπαδούς δικούς μου ή του Μαρξ αξεχώριστα, που θεωρούν τη λέξη πατρίδα καταραμένη, τούτα τα λόγια:»




«Η ευημερία του Κράτους είναι η αθλιότητα του πραγματικού Έθνους, του λαού. Το μεγαλείο και η ισχύς του Κράτους είναι η σκλαβιά του Λαού. Ο Λαός είναι φυσικός και νόμιμος εχθρός του Κράτους. Ακόμα και αν ο Λαός υποκύπτει —πολύ συχνά αλίμονο— στις αρχές, κάθε αρχή του είναι μισητή. Το Κράτος δεν είναι η Πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, πολιτικός, νομικός μύθος της πατρίδας. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αλλ’ αυτό είναι μια φυσική πραγματική αγάπη.

»Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα, αλλά γεγονός, και ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του Κράτους δεν είναι η ακριβής έκφραση αυτού του γεγονότος αλλά μια εκφυλισμένη έκφραση μέσω μιας απατηλής αφαίρεσης, και πάντα προς όφελος μιας εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας. Η Πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα, και για να μιλήσουμε με τη γλώσσα του Μαντσίνι, αυτή γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν συναισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας.»
(Μιχαήλ Μπακούνιν, Άπαντα.)

«Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζούν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους, που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης. Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα.»
(Μιχαήλ Μπακούνιν, Γράμματα για τον Πατριωτισμό)


«Ο λαός επίσης είναι από τη φύση του πατριώτης. Αγαπά τη γη όπου γεννήθηκε, το κλίμα μέσα στο οποίο αναπτύχθηκε [...] Ο πραγματικός, ζωντανός, ισχυρός, φυσικός πατριωτισμός του λαού, δεν είναι καθόλου εθνικός πατριωτισμός, ούτε καν τοπικός, αλλά στο μεγαλύτερο μέρος του αποκλειστικά κοινοτικός. Αλλά αγαπά ακόμα τη γλώσσα που μιλά […] Ταυτίζεται επίσης με τα έθιμα και τις αληθινές ή λαθεμένες αντιλήψεις της χώρας του. Αν αυτά τα έθιμα, αυτές οι ιδέες κι αυτή η γλώσσα καλύπτουν μια περιοχή, τότε αρχίζει να γίνεται πραγματικά ένας τοπικός πατριώτης. Αν καλύπτουν ένα ολόκληρο έθνος, τότε γίνεται ένας εθνικός πατριώτης. Με την έννοια αυτή, κανείς δεν είναι τόσο βαθιά ούτε τόσο ειλικρινά πατριώτης όσο ο λαός [...]»
(Ο Μιχαήλ Μπακούνιν για την Ιταλία)





Στην εικόνα, λεπτομέρεια από τον πίνακα του Θεόδωρου Βρυζάκη «Η έξοδος του Μεσολογγίου».