Σάββατο 22 Νοεμβρίου 2014

Επειδή «(αριστερή) άσπρη γάτα, (αριστερή) μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια», για σήμερα ...Χρήστος Λάσκος!




Ένας από τους αριστερούς που κατά δήλωσή τους «πιο αριστερά τους βρίσκεται μόνο ο τοίχος», τους οποίους και τέσσερις αναρτήσεις πιο πίσω προκαλούσαμε να υψώσουν τη φωνή τους για τα όσα ορέα έχουν γίνει στον ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες ημέρες (δηλώσεις και παρεμβάσεις Μητρόπουλου – Παπαδημούλη – Σταθάκη, κατ’ αλφαβητική σειρά) είναι και ο Χρήστος Λάσκος.[1] Ε, λοιπόν, βγήκε χθες και μίλησε. (Ούτε σκέψη πως υπαινίσσομαι ότι το έκανε επειδή τον προκαλέσαμε εμείς, γιατί θα γίνουμε από δυό χωριά χωριάτες! Εξ άλλου, δεν βγήκε στα κάγκελα για όλα όσα θίξαμε εμείς. Τα ακουμπάει όμως εκ «πλαγίου».)

Εξαιρουμένων κάποιων εξαγνιστικών δοξαστικών για το κόμμα του, καλά τα λέει.[2] Και, επιπλέον, ένα-δυο ντεσιμπέλ πάνω από τη συνήθη ένταση που δίνει στις κριτικές του. Εξ ου και η αναδημοσίευση. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι διαφωνίες, δομικές σε μεγάλο βαθμό, με τις αντιλήψεις του παύουν να ισχύουν από τη μεριά τού ιστολογίου. Για μας, ο Λάσκος ήταν και παραμένει «μαύρη γάτα». Αριστερή, αλλά πάντως «μαύρη γάτα». Έτερον εκάτερον. Ως γνωστόν... (βλέπε τίτλο).


[1] Τον ρίχνουμε λίγο: στην πραγματικότητα είναι αυτός που προσδιόρισε την ομάδα του («αριστεροί ευρωκομμουνιστές») ως αριστερούς που «πιο αριστερά τους είναι μόνο ο τοίχος».

[2] «Καλά τα λέει»; Ναι! Γιατί εμείς τα λέμε όλα, το ξεχάσατε; Όσο καλά κι αν τα λέει όμως, να του θυμίσουμε από εδώ πως, επί του ζητήματος των συμμαχιών, κι αυτός και άλλοι τα λένε καλά εδώ και κάμποσο καιρό, χωρίς αποτέλεσμα. Έχει κανένα Plan B στο μυαλό του για το πώς η βαλίτσα θα σταματήσει την πορεία της για (πολύ) μακριά;

ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ


του Χρήστου Λάσκου

Στα «Νέα» του περασμένου Σαββάτου, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Παύλος Τσίμας υποστηρίζει την άποψη  πως η ήδη εκτυλισσόμενη εκλογική στρατηγική των κυβερνητικών κομμάτων, στη βάση του «τέλους του Μνημονίου», είναι αποτυχημένη στο μέτρο που περιέχει ένα χοντρό «κατασκευαστικό» λάθος. Με τα λόγια του, «[ε]ίναι λάθος στρατηγική, γιατί ερμηνεύει λάθος τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, τις αιτίες, τις πηγές και τα όριά της. Νομίζουν ότι η πηγή της όποιας εκλογικής δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι το Μνημόνιο, η τρόικα, ο θυμός, η “αντιμνημονιακή αγανάκτηση”. Αλλά, στην πραγματικότητα, ο άνεμος  που φουσκώνει τα πανιά του είναι η απόρριψη του παλιού πολιτικού συστήματος […]. Το πιο πετυχημένο σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κάποιο από τα αντιμνημονιακά του εμβατήρια, αλλά εκείνο το προεκλογικό “ή εμείς ή αυτοί”, που έδειχνε με το δάχτυλο τους εχθρούς […]».

Η παραπάνω ανάλυση, νομίζω, πιάνει κάτι πολύ ουσιώδες. Το γεγονός, δηλαδή, πως η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε κατεξοχήν στο άλλο που κόμισε, στην πεποίθηση πως είναι όχι μόνο εκτός συστήματος, αλλά και ριζικά αντισυστημικός.

Και, κυρίως, στις διαχωριστικές που έθεσε: γιατί το «εμείς» της διάζευξης ήταν «εμείς, οι απλοί άνθρωποι», «εμείς, οι εκμεταλλευόμενοι», «εμείς, που σημαίνει εσείς» και το «αυτοί» σήμαινε τους εκμεταλλευτές και τους πολιτικούς τους τζουτζέδες, όλους όσους, χθες μόλις, συνέδραμαν πολύ ιδιοτελώς τον «εκσυγχρονισμό», την «επανίδρυση» και την «σωτηρία».

Αυτό που κατανοεί, όπως κι αν το χειρίζεται, λοιπόν, ο Τσίμας είναι πως αυτό που έκανε το ΣΥΡΙΖΑ αληθοφανή εναλλακτική είναι το ό,τι, σε μια στιγμή πρωτοφανούς ιστορικά όξυνσης της ταξικής επίθεσης στις κατώτερες τάξεις και στους απλούς ανθρώπους έθεσε τις σωστές διαχωριστικές γραμμές.

Που πάει να πει πως ήταν η ταξική πάλη και οι ανάγκες των εκμεταλλευόμενων που «επέλεξαν» τη ριζοσπαστική Αριστερά, για να ηγηθεί στην κοινωνική άμυνα και στην προσπάθεια για αντεπίθεση απέναντι στα αφεντικά.

Αυτό συνεχίζει να είναι το κύριο και αυτό θα κρίνει την μελλοντική έκβαση της σύγκρουσης. Οι καθαρές διαχωριστικές απέναντι σε κοινωνικές ομάδες, πολιτικούς οργανισμούς, πρόσωπα και πρακτικές, που σημαίνει βίους και πολιτείες, συνιστούν την απόλυτη προϋπόθεση όχι μόνο για την επιτυχία της κυβέρνησης της Αριστεράς, αλλά, ήδη πριν, τη δυνατότητα να υπάρξει μια τέτοια κυβέρνηση.

***

Γι’ αυτό, νομίζω, η προτροπή «να μην είμαστε σκαντζόχοιροι», μπορεί να αποδειχτεί εντελώς παραπειστική.

Πρώτον, γιατί, ως γνωστόν, ο σκαντζόχοιρος είναι πλάσμα καλοκάγαθο, οπλισμένο από την εξέλιξη με αγκάθια, ώστε να αμύνεται από βάσιμες απειλές. Δεν είναι παρανοϊκό νευρόσπαστο, που νιώθει όλα να το απειλούν.

Και έτσι, δεύτερον, είναι προσβλητικό στο μέτρο που απευθύνεται σε αριστερούς, που η πρώτη τους έγνοια είναι πώς θα τα καταφέρουν στη μαζική δουλειά, με πολλούς ανθρώπους, που καθόλου δεν χρειάζεται να είναι ίδιοι μ’ αυτούς. Το αντίθετο: η κατανόηση από τα ενεργά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ της οξύτητας και της έντασης της σύγκρουσης που έχουμε μπροστά μας, τους πείθει με το σαφέστερο τρόπο για την ανάγκη πολύ μεγάλοι αριθμοί ανθρώπων να συμμετάσχουν στην τεράστια προσπάθεια.

Από αυτήν την άποψη, μάλιστα, είναι ασυγχώρητο να υπονοείται πως οι άνθρωποι «δεν έρχονται» γιατί, κυρίως, κάτι κάνει λάθος ο κόσμος της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί, όπως είναι γνωστό, οι άνθρωποι «δεν έρχονται» στο μέτρο που, στη «μεταδημοκρατική» και αντιπολιτική μας εποχή, δυσπιστούν, έως μισούν, τα κόμματα γενικώς. Έτσι, στην προσέλευσή τους  παίζει πολύ μεγαλύτερο ρόλο η κεντρική εικόνα και ρητορική.

Οι άνθρωποι, μεταξύ άλλων, δεν έρχονται γιατί φοβούνται πως θα ξαναβρούν μπροστά τους αυτούς που έχουν ήδη μετά βδελυγμίας και δικαίως απορρίψει. Και εδώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να δείξει τη μέγιστη προσοχή. Η υπόνοια για κάτι τέτοιο μπορεί να αποδειχτεί καταστροφική και να σημάνει όχι μόνο ανάσχεση της δυναμικής του, αλλά και την προϊούσα συρρίκνωση.

Ο μεγαλύτερος κίνδυνος συρρίκνωσης προέρχεται από την πιθανότητα να χάσει την επαφή του με τους νέους, τους φτωχούς και τα λαϊκά στρώματα χάνοντας με εσφαλμένες εκλογικίστικες κινήσεις την αξιοπιστία του και το πρόσωπό του. Αυτό που διαμορφώθηκε ακριβώς στη βάση του συνθήματος «ή εμείς ή αυτοί».

Γιατί, ως γνωστόν(;), ο εκλογικισμός είναι ο καλύτερος τρόπος για να χαθούν οι εκλογές.

Οι οποίες, άλλωστε, ποτέ δεν κερδίζονται κατά την περίοδο που διενεργούνται, αλλά πριν και σε άλλα πεδία.

Ο ΔΟΛ το ξέρει πολύ καλά. Γι’ αυτό και συνεπικουρεί υποτιθέμενες –ή και πραγματικές- προσπάθειες «ομαλοποίησης» του έξαλλου κόμματός μας, στις οποίες, κατεξοχήν, θα συμβάλλουν οι σωστές «διευρύνσεις». 

Το πραγματικό ζήτημα είναι πως, μεταξύ άλλων, εδώ και κάποιο διάστημα, έχουμε και τρεις πραγματικά επικίνδυνες κατηγορίες προσερχομένων. Πρώην και νυν παράγοντες βουτηγμένοι στον πελατειασμό και στη διαπλοκή, συνδικαλιστικά απολιθώματα οριστικά προγραμμένα στη συνείδηση του κόσμου και τοπικά «στελέχη» με προσωπικά δίκτυα και περίεργες άκρες προσεγγίζουν, δημιουργώντας αίσθημα αποφοράς στη μεγάλη πλειοψηφία των έντιμων ανθρώπων –και όχι μόνο σε ριζοσπάστες σκαντζόχοιρους.

Οι οποίοι, εξάλλου, για να χρησιμοποιήσω τοπικό ιδίωμα, δεν είναι ντουρντουβάκια. Που σημαίνει πως κατανοούν εύκολα τη διαφορά της «ριζοσπαστικοποίησης» από την προπετή ιδιοτέλεια.

Το βασικό, ωστόσο, είναι πως ακόμη λιγότερο ντουρντουβάκια είναι ο κόσμος, που προσβλέπει στο ΣΥΡΙΖΑ, για να αλλάξει μαζί του τη ζωή. Και ο πολύς αυτός κόσμος μπορεί να μην ξέρει διάφορα, ξέρει, όμως, καλά πρόσωπα και πράγματα.

Αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι πολύ μεγάλης σημασίας. Οποιαδήποτε φθορά της ηθικοπολιτικής αξιοπιστίας της ριζοσπαστικής Αριστεράς θα αποβεί μοιραία.

Κινούμαστε προς μια μεγάλη πολιτική και κοινωνική σύγκρουση.

Ο προσδιορισμός των διαχωριστικών του «ή εμείς ή αυτοί» είναι πρώτιστο θέμα.

Ο Τσίμας έχει δίκιο. Εδώ παίζονται όλα. Αν το κάνουμε καλά είναι τόσο πολύ και τόσο καλό το δυνητικό «εμείς», που κάθε προσδοκία είναι βάσιμη. Αντίθετα, μικρά σφάλματα σε αυτό μπορεί να αποδειχτούν καταδικαστικά.



9 σχόλια:

markos είπε...

Σας τιμά λεφτηδες ότι όταν βλέπετε κάτι σωστό το αναγνωρίζετε.
Πάντα έχω την γνώμη οτι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν οι πιο γνήσιες αριστέρές σύγχρονες Μαρξιστικές δυνάμεις.
Ο Λάσκος έχει αδυναμίες. Αλλά γενικά ο προσανατολισμός του είναι σωστός.
Στην πορεία θα δούμε.
markos

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Άμα έρθετε στα πράγματα, και κάποιοι θελήσουν να μας στείλουν στο Καϊμακτσαλάν να κόβουμε ξύλα με μαχαίρια τού ψαριού, να πεις καμιά καλή κουβέντα μπας και τη γλυτώσουμε! :-)


Τα λέμε

markos είπε...

Γνωρίζετε ότι εκεί μέσα-στον ΣΥΡΙΖΑ- απεχθάνονται τις Σταλινικές μεθόδους.
Αλλά σύντομα αν θέλουν να κάνουν σοβαρή δουλιά, θα αντιληφθούν την αξία το Josef και τότε θα μεσολαβήσω για σας σίγουρα.

LeftG700 είπε...

ΟΚ, φίλε Μάρκο, ΟΚ! :-)


Τα λέμε

κάποιος σύντροφος είπε...

καλά μωρέ, έγραψε ένα άρθρο, ένα σωρό τέτοια έχουν γραφτεί από τις 2 αντιπολιτευτικές φράξιες, εντός της πλειοψηφίας του ΣΥΡΙΖΑ.

μια είναι αυτή που (κακώς) λες αριστεροί ευρωκομμουνιστές (είναι σαν να λες όλη την ώρα το αριστερό ρεύμα μπρεζνιεφικό, και δεν είναι λιγότερο, μάλλον περισσότερο ούτε λιγότερο άξιο αναφοράς) και η άλλη είναι η *** (δεν αναφέρω το όνομα της γιατί έχει αναστείλει την δημόσια παρουσία της).

γενικά τις πλέον σοβαρές διαφοροποιήσεις εκτός πλατφόρμας τις έχει βάλει ο Μηλιός.

αλλά αρθρογραφίες που δεν γίνονται πολιτική δεν λένε και πολλά. Το θέμα είναι όλοι αυτοί (που μαζί με την αριστερή πλατφορμα είναι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία του ενεργού ΣΥΡΙΖΑ) να επιβάλλουν με όρους βέτο απλά πράγματα.

ότι όχι απλά θα σταματήσουν οι ερχομοί πασοκων αλλά θα πάρουν πόδι και όσοι πρέπει.

ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σκοπό αυτοδύναμη κυβέρνηση της αριστεράς και εκλογές μέχρι να γίνει αυτό (δηλ να μην περάσει ούτε το σχέδιο ελέγχου μέσω δήθεν συμμάχων εκτός από το σχέδιο ελέγχου μέσω ελεεινών πασόκων σαν τον Κουρουμπλή και τον Μητρόπουλο)

ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνήσει βάσει των συνεδριακών του θέσεων και βάσει των οργάνων του, και όχι με τρικ σαν το "όχι κρατικοποίηση του κόμματος" να προχωρήσει η πάγια τεχνική αυτονόμησης της κυβέρνησης από το κόμμα, εισόδου δηλ της ηγετικής κομματικής ελίτ στον πυρήνα του κράτους, και άσε την ΚΕ να συνεδριάζει κατόπιν εορτής, και εκεί, τι να γίνει, να αποδέχεται τετελεσμένα.

το τέλος της ανάθεσης και της κοινοβουλευτικής αντίληψης της πολιτικής.

ασφαλής δείκτης πάντως ότι αυτοί που λες δεν απειλούν τον Τσίπρα και τον σχεδιασμό του είναι ότι η ελεγχόμενη από αυτούς Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα πειθαρχημένη, ενώ κανονικά, σύμφωνα και με τις παραδόσεις των νεολαιών της ελληνικής αριστεράς, θα έπρεπε να είναι πηγή προβλημάτων (και ας μην έχει σπουδαίες δυνάμεις).

"κάποιος σύντροφος"

κάποιος σύντροφος είπε...

(αναγκαία συμπλήρωση)

πως όμως να τα κάνουν αυτά με την αποδοχή από μεριάς του του πυρήνα της προσαρμογής του ΣΥΡΙΖΑ στον νεοφιλελευθερισμό?

χρέος, ευρώ, ΕΕ, είτε τα αποδέχεσαι σε στυλ ΔΗΜΑΡ (πχ Δραγασάκης) είτε σε στυλ *** (κανείς δεν έχει καταλάβει τι λέει, κάτι ξέφωτα και κάτι βλακείες) είτε σε στυλ ταξικής διεθνιστικής φαντασίωσης (ο φίλος σου ο Λάσκος), σφραγίζουν τα πάντα, δεν αφήνουν κανένα περιθώρια άλλης πολιτικής, με άλλη σχέση των από κάτω με την άσκηση της, που να ανατρέπει μονοδρόμους.

άρθρα για "την ψυχή της μάνας τους", σαν τιμή της κάποτε φιλοδοξίας τους για μια επικίνδυνη αριστερά, γράφουν. Ok έχουν κάποια συναίσθηση και κάποιο φιλότιμο.

καλό αλλά όχι ιδιαίτερα χρήσιμο.

"κάποιος σύντροφος"

LeftG700 είπε...

Φίλε κ.σ.,


Ακολούθησα τον αυτοπροσδιορισμό τους («αριστεροί ευρωκομμουνιστές»). Εγώ τους αποκαλώ «αριστερούς ευρωπαϊστές» (και κάποτε μάλιστα με είχες ‘‘διορθώσει’’ θυμίζοντάς μου ότι σύμφωνα με τους ίδιους πρόκειται περί «αριστερών ευρωκομμουνιστών»).

Βάζεις ένα σωρό ζητήματα. Εγώ είμαι πιο ολιγαρκής: ένα ένα. Και βέβαια είναι μόνο ένα άρθρο. Με άρθρα δεν εκφράζονται οι κριτικές; Και βέβαια το ζητούμενο είναι να σταματήσει ο ‘‘εισοδισμός’’. Δεν φτάνουν τα άρθρα, —το επισημαίνω εξ άλλου και στην ανάρτηση. Ας μην υποβαθμίζουμε όμως τις κριτικές επειδή δεν έχουν μέχρι στιγμής αποτέλεσμα. Και μην ξεχνάς ότι οι Λασκοτσακαλώτοι εντάσσονται στους Προεδρικούς. Θετικό δεν είναι ότι επανέρχονται μετά τις κωλοτούμπες των 53 στην Κεντρική Επιτροπή; Πρέπει να τους τρίβουμε στη μούρη μόνο εκείνα τα χάλια τους;


Τα λέμε

κάποιος σύντροφος είπε...

Συγκεκριμένα δεν πιστεύω ότι είναι είτε το ένα είτε το άλλο, αλλά θέλει σεντόνι, να ορίσουμε αυτά τα 2, χέστο.

To βασικό είναι ότι δεν είναι το ίδιο, αριστερός ευρωπαϊστής είναι ο Παπαδημούλης και ιστορικά ο ευρωκομμουνισμός (είναι λάθος η φράση δεξιός ευρωκομμουνισμός) και μετά το 91 η αριστερά τύπου ΚΕΑ (που προφανώς ούτε αυτή είναι ευρωκομμουνιστική, ακόμα και με την πιο δεξιά του έννοια)

"κάποιος σύντροφος"

LeftG700 είπε...

Φίλε κ.σ.


Μα, από ένα σημείο και μετά, οι ορολογίες δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία. Η ουσία είναι ότι, όπως κι αν τους αποκαλεί κανείς, εκείνο που τους χαρακτηρίζει είναι η πεποίθησή τους ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση καπιταλιστικών κρατών προωθεί την υπόθεση του σοσιαλισμού.


Τα λέμε