Ο ΣΥΝ (αυτο)διαλύεται: Ν’ αρχίσει το τραπέζι. Σύντροφοι· τις σαμπάνιες, τη φωταψία.*

*Χάριτι κυρ Κωνσταντίνου Π. Καβάφη.

Αφήνουμε τους φίλους μας της ΕΟΣ να ‘‘θρηνούν’’ για την επανίδρυση του ΣΥΝ μέσω τού ιδρυτικού Συνεδρίου τού ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και να ρίχνουν στάχτες στα μαλλιά τους για την «επικράτηση των μηχανισμών» (δεν έχουν σε όλα άδικο, αλλά δεν έχουμε και για όλα την ίδια οπτική γωνία), ξεχνάμε (για την ώρα) και κάτι αισχρά άρθρα όπως αυτό, και δίνουμε το σύνθημα, έτσι όπως το νιώθουμε: Ο ΣΥΝ απέθανε. Να πάει και να μην έρθει!

Με αρχικό έτος ίδρυσης το 1988 και στόχο τη συμπόρευση της κάθετα διχασμένης ιστορικής Αριστεράς, όνειρο και διακαή πόθο πολλών οπαδών της, σύντομα έπεσε στον τυφώνα τής πολιτικής κρίσης που οδήγησε στη συγκυβέρνηση αρχικά με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και μετά μόνο με τη ΝΔ, για να ναυαγήσει οριστικά μετά την εγκληματικά λανθασμένη απόφαση της μετατροπής του σε ενιαίο κόμμα,[1] εξέλιξη που, αναπόφευκτα, οδηγούσε στην απόσυρση του ΚΚΕ από το πολιτικό προσκήνιο και γι’ αυτό, επίσης αναπόφευκτα, το υποχρέωνε σε αποχώρηση. Γιατί, ας το πούμε αυτό: μπορεί να μην πιστεύουμε πως «ένα είναι το Κόμμα», αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε καταλήξει και στο συμπέρασμα πως όλα τα κόμματα είναι το ίδιο, άρα και η διάλυση ενός κομμουνιστικού κόμματος συνήθης υπόθεση…

Τότε, το 1991, πέθανε ο πρώτος, ενιαίος ΣΥΝ. Και γεννήθηκε ο νέος. Ένα δικέφαλο μόρφωμα που στάθηκε ανίκανο να συντεθεί εις σάρκα μία και κατάντησε να αναθέσει τη ‘‘σύνθεση’’ στον παλαιάς κοπής και γενικώς ‘‘προοδευτικό δημοκράτη’’ Νίκο Κωνσταντόπουλο. Τη ‘‘σύνθεση’’ και κυρίως την κοινοβουλευτική του επιβίωση βεβαίως βεβαίως. Πού να περισσέψει πνευματική ικμάδα (στο βαθμό που υπήρχε πνεύμα) και χρόνος για την πραγματική ανανέωση της Αριστεράς, δηλαδή τον αναστοχασμό για τις νέες πραγματικότητες που είχαν διαμορφωθεί και την επιβαλλόμενη ‘‘επικαιροποίηση’’ του οράματος της απελευθέρωσης του ανθρώπου από τα δεσμά τής οικονομικής εκμετάλλευσης και από όλα τα δεινά που αυτά τα δεσμά συνεπιφέρουν. Πας δυνάμενος να φέρει όπλο έπαιρνε το ντουφέκι του και ξαμολιόταν στο κυνήγι τού περιβόητου 3%. Έτσι, κουτσά-στραβά, πέρασε περίπου μια δεκαετία. Και φτάσαμε στις εκλογές τού 2004. Τότε συντελέστηκε ο πραγματικός θάνατος και του νέου ΣΥΝ. Και αναδύθηκε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ; Με δυο λόγια ήταν το φιλί τής ζωής για τον πνέοντα τα λοίσθια ΣΥΝ! Το μίνιμουμ απαραίτητο αριστερό οξυγόνο για να μην πεθάνει από κάποιον παροξυσμό τής χρόνιας αναπνευστικής ανεπάρκειας από την οποία υπέφερε και εξ αιτίας τής οποίας ο αριστερός του πνεύμονας είχε τεθεί εκτός λειτουργίας. Κι από πού προήλθε αυτό το οξυγόνο; Από τα λοιδορούμενα σήμερα ‘‘γκρουπούσκουλα’’ και τις διαβόητες συνιστώσες, που τις έχουν κάνει ανέκδοτο εχθροί και φίλοι (φίλοι…).

Συντελέστηκε τότε ο πραγματικός θάνατος του ΣΥΝ, αλλά, δυστυχώς, δεν συντελέστηκε και ο συμβολικός, όπως ξεκάθαρα έδειχνε το πρώτο συνθετικό τού νέου τίτλου: Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Αντικειμενικώς ανυπέρβλητα προβλήματα; Ανικανότητα των διασωστών του να επιβάλλουν την αναγνώριση αυτού που πραγματικά συνέβαινε; Και το ένα, και το άλλο; Αυτά είναι ιστορία. Το θέμα είναι πως συμβολικά ο ΣΥΝ έζησε και βασίλευε κι ας πορευόταν με δεκανίκια άλλων.

Φυσικά, δεν ήταν μόνο συμβολική η επιβίωσή του. Δικά του στελέχη κρατούσαν τα κλειδιά και χάραζαν πορεία. δικά του στελέχη και οι κατά καιρούς προσκολλούμενοι… Αλλά κι αυτό το φαινόμενο ακόμα, αυτό που έτσι κι αλλιώς θα συνέβαινε, διογκωνόταν από τον μηδέποτε συντελεσθέντα συμβολικό του θάνατο.

Να λοιπόν γιατί γιορτάζουμε σήμερα γιορτή μεγάλη. Ο ΣΥΝ πέθανε και συμβολικά. Όπως και να το κάνουμε, το άκρως αναγκαίο έργο να θάψουμε οριστικά και το πνεύμα του καθίσταται λίγο πιο εύκολο!  

[1] Μέχρι κι ο Λεωνίδας Κύρκος το αναγνώρισε αυτό, προς τιμή του, στο βιβλίο του Στιγμές Ι (ή ΙΙ;).