Τρίτη 30 Απριλίου 2013

«Χαράλαμπος Γεωργούλας: Πραγματικά και φανταστικά ελλείμματα του ΣΥΡΙΖΑ» (κι ένα που εξακολουθεί να παραμένει αόρατο κι ας βγάζει μάτι, λέμε εμείς...)




Ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα που βάζει στο τραπέζι ο Χαράλαμπος Γεωργούλας  σε άρθρο του στην προχθεσινή Εποχή με υπέρτιτλο «Πραγματικά και φανταστικά ελλείμματα του ΣΥΡΙΖΑ» και κυρίως τίτλο «Με ποιους να πας και ποιους να (μην) αφήσεις», γράφει και τα εξής:

Αν ρωτήσουμε τους δημοσκόπους, θα μας πούνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει δημοσκοπική στασιμότητα, γιατί δεν έχει πείσει για το ριζοσπαστικό εναλλακτικό του πρόγραμμα εξόδου από την κρίση από έναν δρόμο υπέρ των λαϊκών τάξεων. Εμείς, όμως, πρέπει να ξέρουμε ότι παρουσιάζει μια ακόμα σημαντικότερη έλλειψη: δεν έχει καταφέρει να συμβάλει σημαντικά στην καλλιέργεια της αυτοπεποίθησης των ίδιων των λαϊκών τάξεων, ότι εκείνες είναι που έχουν αποφασιστικό ρόλο και μπορούν να επιβάλουν αυτό το εναλλακτικό πρόγραμμα ως πρόγραμμα της πλειοψηφίας και να υπερασπιστούν αποτελεσματικά την εφαρμογή του ως κυβερνητικού προγράμματος μιας κυβέρνησης της αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Και για να καλλιεργηθεί αυτή ηαυτοπεποίθηση, οφείλει ο ΣΥΡΙΖΑ να τις βοηθήσει να αισθανθούν, να συνειδητοποιήσουν την πολιτική δύναμη της οργανωμένης πάλης τους.

Τι κρίμα!... Ο Γεωργούλας φτάνει ένα τσακ από το να κάνει και μία άλλη σκέψη, άμεσα συνδεόμενη με τα παραπάνω, μία γραμμούλα τον χωρίζει από αυτήν, κι όμως αυτή τη γραμμούλα δεν τη διαβαίνει ποτέ.

Πού στρέφουν το βλέμμα οι φαντάροι και οι υπαξιωματικοί όταν την ώρα τής μάχης αρχίζουν να χάνουν το ηθικό τους; Από πού προσπαθούν να αντλήσουν θάρρος; Κι ένα μικρό παιδί ξέρει την απάντηση: Από τους επί κεφαλής αξιωματικούς.

Αν τους δουν αποφασιστικούς και με πίστη στη νίκη, εμψυχώνονται. Και, αντιστρόφως, αν τους δουν να χλωμιάζουν, να τα χάνουν  και να τα μασάνε ή και να ‘‘τα στρίβουν’’, αποκαρδιώνονται και αρχίζουν να ψάχνουν οδούς ατομικής διαφυγής από μία μάχη που αισθάνονται ότι τη βλέπουν χαμένη ακόμα κι οι ίδιοι τους οι αρχηγοί.

Καλώς λοιπόν εντοπίζει το πρόβλημα ο Χαράλαμπος Γεωργούλας. Κακώς, κάκιστα, που δεν φτάνει ως τη ρίζα του, αν και ριζοσπάστης...


Εικόνα: LEADERSHP The leader always sets the trail for others to follow. (ΗΓΕΣΙΑ Ο ηγέτης χαράζει πάντα το δρόμο για να ακολουθήσουν κι άλλοι). Από το ruslpride.wordpress.com



Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

Πολιτικοποδοσφαιρικό κουίζ! (+ update)




Στο  Café που μαζευόμαστε για να βλέπουμε κάνα ματς, αν και σπάνια πια σε απαρτία, την τιμητική τους έχουν βέβαια οι ποδοσφαιροκουβέντες. Όμως δεν είναι σπάνιο αυτές να μπλέκουν με την πολιτική. Σε μία τέτοια περίσταση, στις αρχές τής φετινής σεζόν τού Champions League, μία πειραχτική πλάκα κατέληξε σε σοβαρή(!) συζήτηση για το εξής φοβερό(!) ζήτημα που απασχολεί(!) νυχθημερόν κάθε αριστερό: Με ποια ποδοσφαιρική ομάδα, ελληνική ή ξένη, μπορεί να παραλληλιστεί καλύτερα και πιο ταιριαστά κάθε ένα από τα τέσσερα βασικά κόμματα/ρεύματα/ομάδες τής ελληνικής Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Αντιεξουσιαστές) συν το επισήμως μεταλλαγμένο κομμάτι της, η ΔΗΜΑΡ. Η συζήτηση πυροδότησε διάφορες διαφωνίες, και μάλιστα, κάποια στιγμή, πήραν μέρος σ’ αυτή και δυο - τρεις γνωστοί θαμώνες, προς μεγάλη μας έκπληξη, αφού δεν θα τους λέγαμε και πολιτικοποιημένους.

Η συζήτησε κατέληξε (όχι χωρίς γκρίνιες, και χωρίς να είναι βέβαιο ότι κατέληξε) σε κάποια βαρυσήμαντα(!) πορίσματα που τα σημείωσα κάπου και μετά τα ξέχασα. Μέχρι σήμερα το απόγευμα που, ξεκαθαρίζοντας κάποιους φακέλους, έπεσα πάνω τους. Μου φαίνεται ότι ισχύουν μια χαρά, παρά τους μήνες που πέρασαν.

Για πείτε όμως πρώτα εσείς!



UPDATE

Αφού κατατέθηκαν χθες και σήμερα κάποιες απόψεις στα σχόλια, ποστάρουμε κι εμείς τα δικά μας ‘‘πορίσματα’’. Φτάσαμε σε αυτά όχι μέσα από μία αυστηρή μεθοδολογία, αλλά τσαλαβουτώντας μια στο είναι, την πραγματικότητα δηλαδή, και μια στο δέον. Και, για να τα λέμε όλα, αυτό το κάναμε επιλεκτικά κι όπως ...μάς βόλευε! Είναι αυτονόητο ότι οι οπαδοί κομμάτων και ομάδων που δεν θα συμφωνήσουν με τα πορίσματά μας δεν θα πρέπει να αγανακτήσουν. Όσο κι αν, όπως σημειώνει και κάποιος σχολιαστής,  το κουίζ μας θα μπορούσε να αποτελέσει αφορμή για μία σοβαρή κοινωνιολογική μελέτη, τα όσα ακολουθούν δεν έχουν καμία τέτοια στόχευση. Μη τα πάρετε όμως και εντελώς τελείως σαν λόγια τού χαβαλέ, απλώς και μόνο επειδή ακούστηκαν σε στιγμές που «μας δονεί τού Σωτηρακόπουλου η φωνή»!... ;-)

ΚΚΕ Ευκολάκι! Ολυμπιακός! Ένας είναι ο Θρύλος, ένα και το Κόμμα! Το ποδόσφαιρο εφευρέθηκε για τον Ολυμπιακό, η Αριστερά για το ΚΚΕ. «Εδώ είναι Πειραιάς κι εσύ θα προσκυνάς» τραγουδάνε οι οπαδοί τού Ολυμπιακού, «υπό την καθοδήγηση του Κομμουνιστικού Κόμματος» ψέλνουν οι οπαδοί τού ΚΚΕ. Κοντολογίς: Ο Ολυμπιακός ταιριάζει στο ΚΚΕ φούστα-μπλούζα, για να δανειστούμε άλλη μια φορά την αγαπημένη φράση τής Αλέκας!

ΣΥΡΙΖΑ Κι αυτό νομίζουμε πως δεν έχει ιδιαίτερες δυσκολίες: ΠΑΟ! Ευρωπαίος ο Παναθηναϊκός, Ευρωπαίος κι ο ΣΥΡΙΖΑ! Σαν να λέμε κάτι το ανώτερο, κάτι με αέρα γαλλικής κολόνιας και αγγλικού καπνού πίπας. Όχι την τσαρουχίλα τού εθνολαϊκισμού και τη σταλινίλα τού εθνοκομμουνισμού...

ΑΝΤΑΡΣΥΑ Εδώ ζοριστήκαμε κάπως. Μετά από διάφορες διαδρομές και ιδέες που ακούστηκαν καταλήξαμε σε κάτι που τότε μας είχε φανεί σαν ένας έντιμος συμβιβασμός (εγώ, τέτοιον τον βρίσκω ακόμα). Καταλήξαμε στη γνωστή για τον αριστερό ριζοσπαστισμό και σκληρό αντιφασισμό τών οπαδών της γερμανική ομάδα St. Pauli.

ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ Εδώ ζοριστήκαμε και περιπλανηθήκαμε ακόμα περισσότερο. Η ‘‘απόφαση’’ θα έλεγα ότι πάρθηκε όχι σε ιδιαίτερα δημοκρατικές συνθήκες και μάλλον επιβλήθηκε στους διαφωνούντες με φωνές και καπελώματα. Αυτό θα το καταλάβετε αμέσως μόλις πω την ιδέα που έριξα για την ομάδα με την οποία θα ήταν καλό να ταιριάξουμε τους αντιεξουσιαστές: Μπαρτσελόνα!

Μπαρτσελόνα;;;  Έγινε ο κακός χαμός! Οι δύο διαφωνούντες απείλησαν με ...διάσπαση! «Άντε ρε! Θα χαρίσουμε τη Μπάρτσα στην αναρχία; Στην τελική, όλοι οι αριστεροί, άμα τους ξύσεις λίγο, τη φανέλα τής Μπάρτσα θα βρεις από κάτω!».

Αυτό ήταν και το επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε εναντίον τους (με το γνωστό κόλπο τής διαλεκτικής, τη μέθοδο ζίου ζίτσου): «Ακριβώς, ρε μπουμπούνες! Όλοι οι αριστεροί είναι κατά βάθος και Μπάρτσα! Όπως πρέπει να είναι κατά βάθος και αντιεξουσιαστές! Γράφει κάτι άλλο το Μανιφέστο τού Κομμουνιστικού Κόμματος;».

Δεν πείστηκαν. Αλλά δεν είχαν και ουσιαστικό αντεπιχείρημα, εκτός από το «Όχι! Με τίποτε!». Εκεί λοιπόν κάπου η δημοκρατία παραμερίστηκε και καταφύγαμε στη ...φωνοκρατία! Η νίκη ήταν με το μέρος όσων συντάχθηκαν με την αφεντομουτσουνάρα μου: Μπαρτσελόνα για τους αντιεξουσιαστές και τα μυαλά στα κάγκελα! ;-)

ΔΗΜΑΡ Νέος Πανιώνιος! Το σκεπτικό: Όπως ο Πανιώνιος έχει κάτι από Πανιώνιο, αλλά δεν είναι πια Πανιώνιος, αφού είναι Νέος Πανιώνιος, έτσι και η ΔΗΜΑΡ: Έχει κάτι από κόκκινο, αλλά δεν είναι Κόκκινη. Είναι απλώς ...ΔΗΜΑΡ!


Η εικόνα, από το english.al-akhbar.com.


Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Ευρωσκεπτικισμός ή τι;




Τις προάλλες, η φίλη Cynical, αθεράπευτα ερωτευμένη με τους αριθμούς της,[1] ανέβασε μία πολύ χρήσιμη ανάρτηση στην οποία αναδεικνύεται η ραγδαία αλλαγή που έχει συντελεστεί στους «ευρωπαϊκούς κοινωνικούς σχηματισμούς» (Γ. Μηλιός) ως προς την εμπιστοσύνη που νιώθουν για την Ευρωπαϊκή Ένωση, έτσι όπως την κατέγραψε το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο (Νοέμβριος 2012). Η εικόνα που βλέπετε λίγο πιο πάνω είναι κάτι περισσότερο από εύγλωττη. Φυσικά, δεν την είδατε ποτέ αυτή την εικόνα στην Αυγή, στο Left ή στο Red Notebook κι αν την είδατε θα ήταν στα ‘‘ψιλά’’, μαζί με τα φαρμακεία, σύμφωνα με το δόγμα «δημοσιεύουμε μόνο τις εύγλωττες εικόνες που συμφέρουν το λαό»... Όχι σπάνια μάλιστα, προσπαθούν να αποκρύψουν την πραγματικότητα πιο ‘‘ενεργητικά’’. Δείτε, για παράδειγμα, πώς ο ανεκδιήγητος Σκουρλέτης εγκαλούσε τον περασμένο Δεκέμβριο τον Τάκη Θεοδωρικάκο της GPO, επειδή είχε ενσωματώσει στη δημοσκοπική ερώτηση περί αποδοχής του ευρώ τη διευκρίνιση  «πάση θυσία»! Δείτε την ταραχή του και τον πανικό του και καμαρώστε στέλεχος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, το κόμμα τού οποίου έχει ψηφισμένη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ»! (εδώ, από το 6.50 λεπτό μέχρι το 16.18). Εν πάση περιπτώσει, να ’ναι καλά η Cynical που μας πληροφόρησε σχετικά με τα κοινωνικά τεκταινόμενα στην Εσπερία.

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Γαλλικό oui στους γάμους γκέι. Δεν έχουνε ψωμί; Ας φάνε ...κουφέτα!




Όπως είναι γνωστό, η γαλλική Εθνοσυνέλευση, μετά από πολύμηνη και συχνά θυελλώδη συζήτηση, υπερψήφισε τη νομιμοποίηση του γάμου των ομοφυλόφιλων και, ταυτόχρονα, θεσμοθέτησε το δικαίωμα υιοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια —άφησε όμως απ’ έξω το δικαίωμά τους στην τεχνητή γονιμοποίηση, κάτι που θα αποτελέσει τον επόμενο στόχο τού ομοφυλοφιλικού κινήματος. Διαβάζουμε λοιπόν στα Νέα ότι, μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου, όρθιοι και γεμάτοι ενθουσιασμό όλοι οι βουλευτές τής Αριστεράς φώναζαν εν χορώ «ισότητα, ισότητα!», συνεπαρμένοι ασφαλώς από γνήσιο επαναστατικό ενθουσιασμό, μια και η Ισότητα είναι το κύριο πρόταγμα της Αριστεράς. Βεβαίως, όταν η καλή (για τους ‘‘άλλους’’) εφημερίδα γράφει «όλοι οι βουλευτές τής γαλλικής Αριστεράς» συμπεριλαμβάνει και τους βουλευτές τού Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Είναι αυτονόητο ότι θεωρούμε άκυρη αυτή την κατηγοριοποίηση. Αυτονόητο ξεαυτονόητο, ας το γράψουμε όμως, καλού-κακού. Στις περσινές γαλλικές προεδρικές εκλογές μεγάλη σύγχυση είχε δημιουργηθεί ως προς αυτό το ζήτημα σε μερικούς-μερικούς εδώ (ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε!)...

Διαβάζουμε όμως και κάπου αλλού ότι, σύμφωνα με στοιχεία τού γαλλικού Υπουργείου Εργασίας, ο αριθμός τών (επίσημα καταγεγραμμένων) ανέργων στη Γαλλία έφτασε τα 3.188.000 άτομα ανθρώπους τον Φεβρουάριο που μας πέρασε, αριθμό που αποτελεί ρεκόρ για τη συγκεκριμένη χώρα, στην οποία η ανεργία συνεχίζει να αυξάνεται εδώ και 22 συνεχόμενους μήνες τώρα!

Κάτι δεν μας κάθεται καλά. Κάπου δεν μας βγαίνει η εξίσωση. Κάπως περίεργα νιώθουμε όταν μαθαίνουμε ότι οι βουλευτές τού Αριστερού Μετώπου (γι’ αυτούς μάς νοιάζει, όχι για τους βουλευτές τού Ολάντ) χειροκροτούν ξέφρενα, φωνάζοντας «ισότητα, ισότητα», την ίδια στιγμή που η στρατιά τών ανέργων Γάλλων όλο και μεγαλώνει. Και σαν να μας έρχεται στο νου η Μαρία Αντουανέτα που, όταν ρώτησε να μάθει γιατί οι γυναίκες τού Παρισιού έχουν ξεσηκωθεί και την πληροφόρησαν ότι διαμαρτύρονται επειδή δεν μπορούν να αγοράσουν ψωμί για τα παιδιά τους μετά την αύξηση της τιμής του, είπε: «Μα τι στο καλό! Χάθηκε το παντεσπάνι;» . Κάπως έτσι και οι σύντροφοι βουλευτές. Μόνο που αντί για παντεσπάνι προτείνουν στο άνεργο πόπολο ...κουφέτα!

Εμείς μάθαμε, μας μάθανε, πως, για την Αριστερά, οι όροι τής υλικής αναπαραγωγής της ζωής, όροι που επικαθορίζονται, σε τελική ανάλυση, από τις παραγωγικές σχέσεις, δηλαδή από το ποιος βαστάει τα κλειδιά τών μέσων παραγωγής, είναι αυτοί που βρίσκονται και πρέπει να βρίσκονται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντός της. Με σκοπό βέβαια την αλλαγή τους, έτσι ώστε το κοινωνικά παραγόμενο πλεόνασμα να κατανέμεται δίκαια στην κοινωνία, σ’ αυτήν που το παράγει δηλαδή, κι όχι να κατευθύνεται στα θησαυροφυλάκια της απελπιστικά μικρής μειοψηφίας τών κυρίαρχων. Να λοιπόν για ποιο λόγο θα έπρεπε πρώτα και κύρια να φυλάνε τα ξέφρενα χειροκροτήματά τους οι βουλευτές τής Αριστεράς, όπου γης. Για κάθε βήμα προχωρήματος προς αυτή την κατεύθυνση, για κάθε μικρή χαραμάδα που ανοίγει προοπτικές για την επίτευξη αυτού τού σκοπού.

Θα έπρεπε, θα έπρεπε...  Έλα όμως που δεν γίνεται έτσι στις χώρες τής Δύσης, εδώ και πολλά-πολλά χρόνια! Όπου η Αριστερά —φρακαρισμένη, μπερδεμένη, διαβρωμένη από την επιρροή τού πολιτικού φιλελευθερισμού, ή, απλώς, αποδεχόμενη την ήττα άνευ όρων (και Πίστης)— ξεχνάει τις μεγάλες πλειοψηφίες τών υφιστάμενων την εκμετάλλευση και την απόλυτη υπαγωγή τους στη «σιδερένια φτέρνα» τού κεφαλαίου και υιοθετεί τις διάφορες μειονότητες και τα επί μέρους αιτήματά τους. Κακό είναι αυτό; —θα αναρωτηθούν καλόπιστα ή κακόπιστα και εκ του πονηρού κάποιοι. Καθόλου! Η Αριστερά της πανανθρώπινης χειραφέτησης και αδελφοσύνης δεν μπορεί να αδιαφορεί ούτε και για ένα μυρμήγκι! Το κακό είναι, και μάλιστα εγκληματικά κακό, όταν το κάνει αυτό λησμονώντας να ορίζει παράλληλα προτεραιότητες και να ξεχωρίζει το κύριο από το δευτερεύον (χωρίς όμως και να κάνει το λάθος να τα αποσυνδέσει). Πλησιάζοντας επικίνδυνα, ή και μπαίνοντας μέχρι το λαιμό, στο λάκκο με τα φίδια τού μεταμοντερνισμού, μέσα στον οποίο anything goes. Όπως το έκανε ο Μπερτινότι, αυτός που κάποτε φιλοδοξούσε να επανιδρύσει το ιταλικό κομμουνιστικό κίνημα, όταν έλεγε: «[Σ]ήμερα μια αριστερή, εναλλακτική, αντικαπιταλιστική λύση δεν μπορεί να στηρίζεται [μόνο] στην αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας, αλλά και στα θέματα του περιβάλλοντος και εκείνα των δικαιωμάτων τών γυναικών και των ομοφυλόφιλων».[1]

Έτσι όμως μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο. Έτσι μετατρέπεται σε μία ‘‘μειονοτική’’ Αριστερά,[2] κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα της οποίας είναι ότι, κινούμενη στο άλλο άκρο τού οικονομισμού, ξεκολλάει μεν από τα υπόγεια των θεμελίων τής ενοποιητικής Βάσης, όχι όμως για να προσγειωθεί, αλλά για να χαθεί στη στρατόσφαιρα του κατακερματισμένου σε άπειρες μειονότητες Εποικοδομήματος.


[1] Αναφέρεται, χωρίς παραπομπή, από τον Χρήστο Κάτσικα, σε άρθρο του στo νέο περιοδικό  Μαρξιστική Επιθεώρηση Praxis, τεύχος Απριλίου.

[2] ‘‘Μειονοτική’’ Αριστερά; Ο Πάνος Σκουρλέτης, μιλώντας για κάποια στελέχη της ΔΗΜΑΡ, χρησιμοποίησε τις προάλλες έναν άλλο όρο που πολύ μάς άρεσε: τρανσέξουαλ αριστεροί. Ως κλασικός όμως εκπρόσωπος της ‘‘μειονοτικής’’ Αριστεράς, έσπευσε σε συνέντευξή του στην τελευταία Κυριακάτικη Αυγή να ανακαλέσει. Παρ’ όλη τη σπουδή του βέβαια, δεν κατάφερε να προλάβει τα βέλη κάποιων κολλημένων ‘‘μειονοτικών’’ τού ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι εξανέστησαν με την political cultural ‘‘απρέπεια’’. Μη ρωτήσετε τι έκαναν αυτοί οι κολλημένοι όταν ο Σκουρλέτης είχε εξακοντίσει εκείνη την απίστευτη μπαρούφα περί αναρχικών «που δεν έχουν θέση στον ΣΥΡΙΖΑ». Αγόραζαν αγρόν. Για να διοργανώσουν εκεί το προσεχές Athens Gay Pride! ;-) 


Η photo, από tanea.gr.