Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Δευτέρα, Αυγούστου 29, 1949


ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΧΑΪΚΗΣ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝΤΕΣ

Ανδρείοι σεις που πολεμήσατε και πέσατ’ ευκλεώς·
τους πανταχού νικήσαντας μη φοβηθέντες.
Άμωμοι σεις, αν έπταισαν ο Δίαιος και ο Κριτόλαος.
Όταν θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν,
«Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε
για σας. Έτσι θαυμάσιος θάναι ο έπαινός σας.—

Εγράφη εν Αλεξανδρεία υπό Αχαιού·
έβδομον έτος Πτολεμαίου, Λαθύρου.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης


(Στη μνήμη τού Καπετάνιου, που στα 23 του χρόνια, μια νύχτα τού ’48 χωρίς φεγγάρι, έδωσε μια και πέρασε απέναντι, στ’ αδέρφια του…)





Στην εικόνα: Ίκαρος Έργο τού γλύπτη Χρήστου Γεωργίου  (μπρούτζος,250 × 0,70 × 0,40). Από το georgiouchristos.blogspot.gr.


 
 

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

Ενοικιαζόμενα δωμάτια


Κάθε χρόνο πληρώνει ακριβότερα στα ενοικιαζόμενα δωμάτια των διακοπών του. Και κάθε χρόνο σκέφτεται το παράδοξο: πώς γίνεται να πληρώνει όλο και πιο πολλά για κάτι όλο και πιο λίγο;

Δεν είναι μόνο που μικραίνει η ζωή του —πότε ήταν που τέλειωσε το Λύκειο, πότε που ορκίστηκε, πότε που έκλεισε τα πρώτα -άντα; Είναι που κάθε χρόνο όλο και πιο λίγα έχει να πάρει μαζί του.

Πότε είναι που λείπει μια Ελένη, πότε λίγα μαλλιά από μπροστά, που στις περσινές φωτογραφίες υπήρχαν, πότε κάποιο νεύρο δοντιού... Κι άλλοτε, λόγια που διάβασε ή είπε (προς τι και γιατί, δεν μπορεί τώρα πια να πει με σιγουριά, όπως κάποτε) και σιγά-σιγά ξεχνάει το βάρος τους.

Παζαρεύοντας, τα εξηγεί όλα αυτά στη σπιτονοικοκυρά, σίγουρος πως δεν καταλαβαίνει. Εκείνη χαμογελάει και του λέει: Παιδάκι μου, τι να σου κάνω; Έχω αγγόνα που σπουδάζει στην Αθήνα, νοσηλεύτρια… Μα και πάλι… Αν δεν είχες αυτό το πουκάμισο, το αδειανό, θα μπορούσα να σου κόψω κάτι. Ξέρεις τι χώρο πιάνει; Τι το θες και το κουβαλάς κάθε καλοκαίρι μαζί σου;  

Της λέει, α, αυτό είναι το σάβανό μου, δεν γίνεται να το αποχωριστώ, ποτέ δεν ξέρεις. 

Χριστός και Παναγιά, δυο μέτρα παλικάρι τέτοια λόγια, αχ και να σ’ άκουγε η μάνα σου λέει, και σταυροκοπιέται φεύγοντας.


Η εικόνα είναι έργο τού φωτογράφου Laurent Chehere. Από το xaxor.com.

Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Οι όμορφοι (= αντιφασίστες) κροκόδειλοι όμορφα κλαίνε!


ΣΤΙΣ 16 ΙΟΥΝΙΟΥ, το Σάββατο της παραμονής των δεύτερων εκλογών, γράφαμε, κλείνοντας την προεκλογική μας ‘‘εκστρατεία’’:

Ενδεχόμενη πρωτιά τής Νέας Δημοκρατίας (νίκη που περνάει υποχρεωτικά μέσα από την άρνηση ψήφου προς τον ΣΥΡΙΖΑ) σημαίνει ότι τη Δευτέρα θα έχουμε δεξιά κυβέρνηση με πυρήνα βέβαια το κόμμα τού Σαμαρά. Κι αυτό με τη σειρά του συνεπάγεται, πέραν της περαιτέρω οικονομικής εξαθλίωσης για ευρύτατα στρώματα του πληθυσμού, και περαιτέρω συρρίκνωση της δημοκρατίας. (Ναι, αυτής της αστικής δημοκρατίας, που εμείς οι αριστεροί έχουμε ως όραμα να την υπερβούμε. Να την υπερβούμε όμως, αντικαθιστώντας την με μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, όχι να την αφήσουμε να κατρακυλήσει προς τα πίσω σε αντιδραστικά αυταρχικές ή και ανοιχτά δικτατορικές αντιλαϊκές μορφές διακυβέρνησης. Υπό αυτή την έννοια, την υπερασπιζόμαστε!) Είναι άφθονα τα δείγματα στους λόγους τού Σαμαρά τις τελευταίες μέρες και υπεραρκετά για να εξάγουμε με ασφάλεια το συμπέρασμα ότι πρώτη του προτεραιότητα είναι να θωρακίσει τη δημοκρατία έναντι του ‘‘εχθρού’’ λαού, επανιδρύοντας όχι το κράτος, όπως  δήθεν θα έκανε ο Κώστας Καραμανλής, αλλά το αστυνομικό κράτος!

Οικονομική εξαθλίωση + αστυνομικό κράτος, τι μας κάνουν, αγαπητοί φίλες και φίλοι; Ξέρετε εσείς καλύτερο έδαφος για την ακόμα μεγαλύτερη ανάπτυξη της νεοναζιστικής συμμορίας που ακούει στο όνομα Χρυσή Αυγή; Όταν μάλιστα, πολλοί από τους σκληροπυρηνικούς δεξιούς ψηφοφόρους τη βλέπουν ως «αδελφό κόμμα», όπως, λόγου χάρη, εκμυστηρεύτηκε δημοσία πριν λίγες μέρες ότι τη βλέπει ο Παναγιώτης Ψωμιάδης, το πρωτοπαλίκαρο —με διαταγή Σαμαρά— τού προεκλογικού αγώνα στη Μακεδονία; Αντιλαμβάνεστε πόσο θα φουσκώσει τα μαύρα πανιά τής Χρυσής Αυγής μία ενδεχόμενη κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας με τα αισθήματα ‘‘αδελφικής’’ εξουσίας που θα της εμπνεύσει; Και χρειάζεται να σας υπενθυμίσουμε, εκτός από όλα αυτά, και τα λόγια τού Μπρεχτ;

Αγαπητοί φίλοι και φίλες, δεν είναι απαραίτητο να είστε αριστεροί για να ψηφίσετε ΣΥΡΙΖΑ στις αυριανές εκλογές.

Το να είστε αντιφασίστες φτάνει και περισσεύει!


ΣΕ ΠΟΙΟΥΣ ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ, όταν τα γράφαμε αυτά; Απευθυνόμαστε κυρίως στους αναποφάσιστους, μπερδεμένους ή όχι κατασταλαγμένους πολιτικοϊδεολογικά πολίτες, στους ‘‘κεντρώους’’ αν προτιμάτε, αλλά οπωσδήποτε αντίθετους με την απεχθή Χρυσή Αυγή, το φρικτό πρόσωπο τής οποίας είχε την ευκαιρία να ‘‘θαυμάσει’’ όλο το πανελλήνιο μετά τους τραμπουκισμούς τού Κασιδιάρη απέναντι σε δύο βουλευτίνες τής Αριστεράς, τις άνανδρες επιθέσεις εναντίον μεταναστών, αλλά και τους ‘‘τσαμπουκάδες’’ τους σε πλατείες, εναντίον συντρόφων που έκαναν τις ‘‘βάρδιες’’ τους σε εκλογικά περίπτερα της Αριστεράς.


Ο,ΤΙ ΘΕΛΑΜΕ κι ό,τι προσπαθήσαμε —εμείς και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι— δεν έγινε δυνατό να το πετύχουμε: νίκησαν οι ‘‘άλλοι’’. Κι αυτό που ακόμα και τα αριστερά παιδιά τού Δημοτικού μπορούσαν να φανταστούν ότι θα συμβεί, συμβαίνει ήδη: Πριν συμπληρωθούν καν δύο μήνες από τον σχηματισμό τής κυβέρνησης της ΝΔ (with a little help from its friends ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ), οι νεοναζιστές, αποθρασυμένοι από την επίσημη κρατική πολιτική των ατελέσφορων έτσι κι αλλιώς πογκρόμ, ενθαρρυμένοι από το ρατσιστικό μασάζ τής κοινής γνώμης, στο οποίο τα ‘‘δημοκρατικά’’ και ‘‘φιλελεύθερα’’ ΜΜΕ επιδίδονται καθημερινά, μετά την εγκληματική ενέργεια της Πάρου, άρχισαν ήδη, από τα ξημερώματα της Κυριακής που μας πέρασε, να σκοτώνουν ανθρώπους (από τις πρώτες-πρώτες ακόμα ανακοινώσεις τής αστυνομίας δεν μένει η παραμικρή αμφιβολία γι’ αυτό και είναι φανερό ότι στο ίδιο συμπέρασμα έχει καταλήξει και η Ασφάλεια). Και δεν φτάνει αυτό: όχι μόνο σκοτώνουν, αλλά και υπερηφανεύονται διαδικτυακά για τη δολοφονία και απειλούν ανοιχτά ότι θα συνεχίσουν! —ελπίζουμε να μη λείπουν όλοι οι εισαγγελείς σε ταξίδι για μπάνια…


ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ περίγυρό μας, έχουμε γίνει σε κάνα δυο περιπτώσεις μάρτυρες των δακρύων κάποιων μετανοημένων ‘‘Μαγδαληνών’’ που επέλεξαν τελικά να ψηφίσουν αυτή ή την άλλη εκδοχή τού ‘‘κέντρου’’ (κεντροδεξιά; κεντροαριστερά; θα σας γελάσουμε!) κι όχι ΣΥΡΙΖΑ, ή έστω ΚΚΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Αληθινά δάκρυα, ψεύτικα, δεν ξέρουμε. Μακάρι να είναι αληθινά.


ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΟ ΜΑΣ περίγυρο, και πιο συγκεκριμένα στα ‘‘κεντρώα’’ μέρη τής μπλογκόσφαιρας που επισκεπτόμαστε, δεν έχουμε δει καμία τέτοια παραδοχή. Έχουμε δει όμως κάτι άλλα, δάκρυα, ‘‘περίεργα’’ που μοιάζουν περισσότερο με κροκοδείλια παρά με της Μαγδαληνής.

Για παράδειγμα, έχουμε δει τα άφθονα δάκρυα του ‘‘πρώτου’’ αντιφασίστα του διαδικτύου. Ο οποίος, αφού σε όλη την προεκλογική περίοδο των δεύτερων εκλογών έκανε την αντιφασιστική πάπια, αν και ήδη είχε φανεί στις πρώτες κάλπες η άνοδος της Χρυσής Αυγής, επειδή, λέει, του την είχε δώσει ο Τσίπρας που θα δεχόταν τις πέντε ψήφους τού Καμμένου, τώρα κλαίει και οδύρεται. Και να οι αναρτήσεις για τον ναζισμό, και να οι αναρτήσεις για τον Πλησίον, και να τα ωραία τραγούδια για τα γυφτάκια! Όταν έπρεπε να πάρει το ‘‘όπλο’’ τού αντιφασιστικού λόγου και να πιει ως ένας αντιφασίστας Βρυκόλακας, που λέει ο λόγος, το αίμα των Χρυσαυγιτών, μόλις που ψέλισε δυο λόγια, κι αυτά αναδημοσιευμένα! Ψέματα! Το πήρε το όπλο του! Μόνο που το έστρεψε σε κάποιο …αριστερό ιστολόγιο και το επέκρινε επί …μακιαβελισμώ, επειδή προέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ να ακολουθήσει πιο πραγματιστική προεκλογική τακτική! Κι ακόμα το έστρεψε εναντίον τής ΚΟΕ, γιατί, λέει, έβγαλε μια …λαϊκιστική προεκλογική αφίσα! Κι αυτός, είναι μεν αντιφασίστας, αλλά είναι και αντιλαϊκιστής (οποθενδήποτε και αν προέρχεται ο λαϊκισμός —πάλι αυτό το γμνο το οποθενδήποτε!). Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που δεν μπορεί να ξεχωρίσει τι είναι πιο πολύ: αντιφασίστας ή αντιλαϊκιστής; Γι’ αυτό, συγχώνευσε λαϊκισμό και φασισμό, τα ταύτισε και ξεμπέρδεψε μια και καλή. Όχι, παίζουμε!  

Ή το άλλο —πιο σωστά τους άλλους, τους δύο εμμονικούς παπαδοφάγους, αντιεθνικιστές και αντιαριστερούς (πολύ αντί, ρε παιδί μου, σχεδόν …Επανάσταση!). Αυτοί πάλι έκαναν πιο συνεπή αντιφασιστικό αγώνα από τον προηγούμενο —παράλληλα βέβαια με το γδάρσιμο της Αριστεράς που βαφτίζουν κριτική, όπως οι καλόγεροι βάφτιζαν το κοτόπουλο ψάρι. Δυστυχώς, το αντιφασιστικό τους κήρυγμα δεν ήταν αποτελεσματικό όσο και συνεπές. Αυτό τουλάχιστον αποδεικνύει το γεγονός ότι δύο (τουλάχιστον) από τους καθημερινούς σχολιαστές τους έριξαν στις πρόσφατες εκλογές το κουκί τους, κατά δική τους ομολογία, στη Χρυσή Αυγή (ο ένας εξ αυτών μάλιστα εκμυστηρεύτηκε ότι προηγουμένως ήταν επί χρόνια οπαδός και ψηφοφόρος τού ΛΑΟΣ)!!! Για να τα λέμε όλα όμως, οι ίδιοι το έκαναν το αντιφασιστικό καθήκον τους στις εκλογές και με το παραπάνω. Σύμφωνα με τις εκμυστηρεύσεις τους, ο ένας ψήφισε (και στις δύο) …Οικολόγους Πράσινους κι ο άλλος οπωσδήποτε δεν θα ψήφιζε ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΧΑ, Καμμένο και Μάνο/Τζήμερο (δηλαδή, λέει, μπορεί και να ψήφιζε …ΣΥΡΙΖΑ, …ΚΚΕ, …ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή και …ΚΚΕ (μ-λ) – Μ-Λ ΚΚΕ!!! —εδώ γελάνε μέχρι όντως δακρύων!). Κατόπιν αυτής τής ‘‘σκληρά’’ αντιφασιστικής ψήφου, πώς και μας προέκυψε ΝΔ μετά των συμμάχων της είναι πραγματικά απορίας άξιο! Γι’ αυτό και είναι έξαλλοι και καταγγέλλουν την κουκούλα που φόρεσαν στον Πακιστανό τής Πάρου και το ρατσισμό που πνίγει τη χώρα (όταν δεν καταγγέλλουν τον Τσίπρα για τη …δωροληψία του ΙΑΣΩ!).

Στο τρίτο παράδειγμα, βρίσκουμε τον πιο ‘‘πονηρό’’ τής παρέας. Αυτός, σκληρός αντιφασίστας, εννοείται, δημοκράτης (ως μη αριστερός, όπως δηλώνει), κάργα αντιδικομματικός και υποψήφιος με τους Οικολόγους Πράσινους, επειδή έλειπε σε ταξίδια για τον προεκλογικό αντιδικομματικό και αντιφασιστικό αγώνα, άφησε στο πόδι του τον αναπληρωτή του (τον πρώτο τη τάξει συνιστολόγο). Τώρα, όλως τυχαίως, ο αναπληρωτής δεν ήταν και τόσο αντιδικομματικός. Ήταν αντισυριζικός, ιδίως στις δεύτερες εκλογές. Τότε δηλαδή που πραγματικά παιζόταν να μην έχουμε κυβέρνηση δικομματική, αλλά αριστερή. Ε, τότε ήταν που ο αναπληρωτής τα έδωσε όλα, αναδημοσιεύοντας και το χειρότερο σκουπίδι, αρκεί να ήταν αντισυριζικό! Ο Chief writer τα έβλεπε όλα αυτά και καιγόταν η καρδιά του. Ήξερε πολύ καλά ότι κάθε ψήφος κομμένη από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα ακόμα βήμα τού ΝΔΣΟΚ προς την κυβέρνηση. Ό,τι δηλαδή σιχαινόταν περισσότερο (έτσι υποστήριζε), κινδύνευε να το λουστεί και πάλι! Όμως, σε αντίθεση με το πρώτο μας παράδειγμα, όπου έχουμε μία κάποια διλημματική κατάσταση μεταξύ αντιφασισμού και αντιλαϊκισμού, αυτός τα έχει ξεκάθαρα στο μυαλό του: πάνω απ’ όλα είναι δημοκράτης και φανατικός θιασώτης τής ελευθερίας τού λόγου. Έτσι, έκανε πέτρα την καρδιά του κι έμεινε αμέτοχος. Ουδέτερος, που λέμε, όπως εξ άλλου συμβαίνει με όλους τους αντιδεξιούς και αντιαριστερούς τής Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης του Κέντρου! Αμέτοχος παραμένει ακόμα και τώρα, που οι μπάτσοι μαζί με το Χάρο έχουν βγει παγανιά (έτσι, στην περίπτωσή του, δεν μπορούμε να μιλήσουμε καν για κροκοδείλια δάκρυα). Εκτός κι αν εκκωφαντική σιωπή του οφείλεται σε τεχνικούς λόγους. Βλέπετε, έχει στήσει το τσαρδί του ψηλά στο βουνό και είναι πολύ πιθανόν να μην έχει εύκολη πρόσβαση στο internet...


ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ; A dime a dozen!


Η εικόνα, από το samarthbharat.comsamarthbharat.com


ЖΟЖΟЖΟЖΟЖ

Ο γραφιάς εδώ, ‘‘την κάνει’’ σήμερα με …βαριά και …ευθέα …άλματα! Πριν γυρίσει η μέρα, θα πίνει τις βραδινές μπύρες του σε μια βεράντα με θέα τη θάλασσα. Θα τα πούμε από την άλλη βδομάδα (ανάλογα με το πότε θα τελειώσουν τα ευρά —γαμώ το γονιό τους!). Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού σε όλους και όλες!

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Έτσι δένεται τ’ ατσάλι (των Χρυσαυγίτικων μαχαιριών…)


Έτσι Ι: Όταν σύσσωμος σχεδόν (10 στα 11) ο αστικός και βεβαίως-βεβαίως ‘‘φιλελεύθερος’’, ‘‘προοδευτικός’’ και ‘‘δημοκρατικός’’ τύπος, ανεξαρτήτως επί μέρους ιδεολογικοπολιτικών διαφορών (ακροδεξιά – δεξιά – κεντροδεξιά – κέντρο – κεντροαριστερά και δεν συμμαζεύεται), προβάλλει και συντηρεί επί ημέρες στα πρωτοσέλιδά του με τα μελανότερα χρώματα και χωρίς τον παραμικρό σεβασμό στα γεγονότα[1] την εξιχνίαση(;)[2] της κακοποίησης και του ίσως μοιραίου τραυματισμού (μακάρι όχι!) τού 15χρονου κοριτσιού στην Πάρο με κυρίαρχη «πληροφορία και υλικό» την εθνικότητα του δράστη, ενώ θάβει —εν ψυχρώ και πλήρει συνειδήσει— το γεγονός τής αυτοθυσίας δύο νεαρών τής ίδιας εθνικότητας για να σώσουν από τον θάνατο δύο γέροντες Έλληνες. (Για τα δελτία των 8 ας μη μιλήσουμε καλύτερα…)

[1] Αν δεν κάνουμε λάθος, με το χαρακτηρισμό δράκος, με τον οποίο ο ‘‘φιλελεύθερος’’ τύπος περιγράφει τον δράστη, το φιλοθεάμον κενόν καθοδηγείται στο να σχηματίσει την εντύπωση ότι έχουμε να κάνουμε, έστω και δυνητικά, με έναν κατά συρροή βιαστή (ή και δολοφόνο). Για πόσους βιασμούς/φόνους είχε εκδηλώσει πρόθεση ή διάθεση ο Πακιστανός στην Πάρο όπου έμενε τα τελευταία δύο-τρία χρόνια;

[2] Να μας συμπαθάτε, αλλά και μόνο για την ιστορία τού φοιτητή με τα …πράσινα παπούτσια το ερωτηματικό είναι απόλυτα δικαιολογημένο. Όχι επειδή η περίπτωση του Πακιστανού είναι μία ακόμα ιστορία κατασκευής ενόχων (όλα δείχνουν πως όχι), αλλά έτσι, για να μη ξεχνιόμαστε…


Έτσι ΙΙ: Όταν ορισμένες μερίδες τής Αριστεράς, κυρίως αυτές που για χρόνια επένδυαν μονόπαντα στην πολιτισμική διάσταση των αριστερών αξιών, ανίκανες ή απρόθυμες για επαναφορά τού ταξικού ζητήματος στην κορυφή τής κοινωνικής ατζέντας, επιχειρούν να περιορίσουν το περιστατικό στην έμφυλή του διάσταση, είτε επειδή προσπαθούν να αποεθνικοποιήσουν το βιασμό, είτε επειδή ανάγουν τις ανισότιμες έμφυλες σχέσεις στην κύρια και άμεση εκκρεμότητα προς διευθέτηση, είτε και για τους δύο παραπάνω λόγους, συνδυαστικά. Γράφει ας πούμε η Νεολαία τού ΣΥΝ σε μία ανακοίνωση που υπογράφεται από την ομάδα Φύλου τής οργάνωσης (και μόνο η εξειδίκευση της υπογραφής είναι χαρακτηριστική για τα μυαλά που κουβαλάει η ηγεσία τής συγκεκριμένης νεολαίας):

«Το έγκλημα της Πάρου δεν ήταν έγκλημα ενός «ξένου» ενάντια σε μια ελληνίδα. Ήταν έγκλημα ενός άντρα εναντίον μια γυναίκας».

Ok, είναι μία άποψη (να σημειωθεί ότι συνοψίζει με απόλυτη σχεδόν περιεκτικότητα ολόκληρο το πνεύμα της ανακοίνωσης). Δείτε όμως τι συμβαίνει με δαύτη. Πρώτον: Η αποεθνικοποίηση της εγκληματικής πράξης απαγορεύει την ‘‘εθνικοποίηση’’ της ύψιστα θεάρεστης (για όλους τους θεούς τού κόσμου τούτου) πράξης να δίνεις τη ζωή σου προσπαθώντας να σώσεις αλλοεθνείς και αλλόπιστους συνανθρώπους, όπως έκαναν τα δύο γενναία και άτυχα Πακιστανάκια τον περασμένο Απρίλιο.[3] Τι αποεθνικοποιεί όμως πειστικότερα; Η θεωρητική υπενθύμιση του οραματικού ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ Έλλην προκειμένου να διασκεδαστεί το Κακό ή η υπενθύμιση μιας πράξης που αποδεικνύει ότι, τόσο στο Κακό όσο και στο Καλό, ένι Ιουδαίος και ένι Έλλην; (Το ερώτημα απαντιέται πιο εύκολα, αν αναλογιστεί κανείς ότι η εθνικοποίηση του Κακού στηρίχτηκε σε μία συγκεκριμένη πράξη…). Ουαί και αλίμονο αν ο λόγος τής Αριστεράς δεν περιλαμβάνει το οραματικό στοιχείο τής κοσμοθεωρίας της. Όμως, επίσης, αλί και τρισαλί αν προσπαθεί να κάνει πολιτική μόνο με οράματα. Και δυο φορές αλί και τρισαλί αν πιστεύει ότι φέρνει πιο κοντά το όραμα της συναδέλφωσης όλων των ανθρώπων επειδή βάζει μέσα σε εισαγωγικά τη λέξη ξένος. Ο ξένος, ο άλλος, ο μη οικείος, υπάρχει. Και ακριβώς επειδή υπάρχει, και μόνο επειδή υπάρχει, έχει νόημα να μιλάμε για πανανθρώπινη συναδέλφωση ή να γράφουμε στις σημαίες μας προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε. Δεύτερον: Αφού αποεθνικοποιούμε το Κακό, γιατί δεν το αποεθνικοποιούμε γενικά και εφ’ όλης τής ύλης; Διότι θυμόμαστε πολύ καλά ότι, λόγου χάρη, το περιστατικό με τη βουλγαρικής καταγωγής μαθήτρια της Αμαρύνθου πριν λίγα χρόνια, όπου οι εθνικοί ρόλοι βιαστή και βιασμένου ήταν αντίστροφοι,[4] οι συγκεκριμένες μερίδες τής Αριστεράς το εθνικοποίησαν στο έπακρο. Όπως εθνικοποίησαν και το πρόσφατο περιστατικό με τη Ρωσίδα οροθετική ιερόδουλη.[5] Να υποθέσουμε ότι μία τέτοια αντιφατική στάση οφείλεται στην έμπρακτη εφαρμογή τής οδηγίας που λέει πως η Αριστερά τού κάθε έθνους-κράτους οφείλει να χτυπάει τον εθνικισμό και το ρατσισμό πρώτα και κύρια τής δικής της χώρας;[6] Στην περίπτωση που έχουμε πέσει μέσα, προστίθεται μία ακόμα απόδειξη στις ήδη υπάρχουσες για το πόσο αδικούνται οι Κνίτες, όταν γι’ αυτούς και μόνο γι’ αυτούς λέγεται το απόφθεγμα δείχνανε σε κάποιον το φεγγάρι κι εκείνος κοίταγε το δάχτυλο! Τρίτον: Αν δεν κάνουμε λάθος, ένα από τα σταθερά μοτίβα τής πολιτισμικής Αριστεράς, στην οποία ασφαλώς και εντάσσεται πολύ μεγάλο κομμάτι τού ΣΥΝ και της Νεολαίας του, είναι και η αναγνώριση του γεγονότος ότι το ανθρώπινο υποκείμενο συντίθεται από πολλαπλές ταυτότητες. Επικρίνει δε και κατηγορεί για απλουστευτικό αναγωγισμό εκείνους τους αριστερούς που επιμένουν να υπενθυμίζουν ότι οι ταυτότητες είναι μεν πολλαπλές, όχι όμως και άρτσι μπούρτσι και λουλάς: η ταξική ταυτότητα, δηλαδή η ταξική δομική θέση ενός εκάστου στον κοινωνικό χάρτη, είναι αυτή που σε τελική ανάλυση ‘‘κάνει παιχνίδι’’. Στην ανακοίνωση της Νεολαίας τού ΣΥΝ, χαλίφης στη θέση τού χαλίφη φαίνεται ότι έχει γίνει το φύλο. Αυτό, εκτός του ότι δίνει το δικαίωμα σε κάποιον να καγχάσει επειδή η νέα γενιά τού κόμματος υποπίπτει στο ίδιο λάθος για το οποίοι κατηγορεί άλλους, παρουσιάζει το εξής μείζον πρόβλημα: δεν επιτρέπει να αποκαλυφθεί η ταξικο-οικονομική διάσταση του περιστατικού τής Πάρου, διάσταση που οι επικυρίαρχοι φροντίζουν να αποκρύπτουν μέσα στις εθνικές ταυτότητες, αλλά που για εμάς τους αριστερούς είναι —ή πρέπει να είναι— κυρίαρχη και γι’ αυτό οφείλουμε πάντα να την αναδεικνύουμε: Σύμφωνα με την ομολογία τού δράστη, το πρώτο πράγμα που του γυάλισε στην κοπέλα δεν ήταν οι καμπύλες της ή το προκλητικό της μίνι, ας πούμε. Ήταν το κινητό της!

[3] Και να σκεφτεί κανείς ότι την επαύριο της ηρωϊκής πράξης και θυσίας τους μόνο η Αυγή τούς τίμησε στο πρωτοσέλιδό της, όπως είχαμε επισημάνει επαινετικά στην ανάρτηση στην οποία ήδη σας έχουμε παραπέμψει.Τώρα όμως, στην αρθρογραφία της για το βιασμό τής Πάρου, η ίδια αυτή εφημερίδα ξέχασε να υπενθυμίσει την άλλη πλευρά τών ‘‘δράκων’’ Πακιστανών (αντίθετα με τον Ρίζο). Δείγμα κι αυτό τής αριστερής προχειρότητας...

[4] Η απόφαση του δικαστηρίου που αθώωσε τους 4 κατηγορούμενους απόφαση, αλλά και η υποκειμενική μας άποψη υποκειμενική μας άποψη: αυτό που έγινε τότε ήταν επί τής ουσίας ομαδικός βιασμός.

[5] Στο συγκεκριμένο περιστατικό η αριστερή ανοησία χτύπησε κόκκινο! Δύο ημέρες αφ’ ότου είχε πλημμυρίσει το διαδίκτυο με τις φωτογραφίες των Ελληνίδων ιερόδουλων φορέων τού AIDS, το Red Notebook ανέβαζε άρθρα με κλαυθμούς και οδυρμούς για τον κρατικό ρατσισμό εις βάρος τής Ρωσίδας! Τόσο ‘‘σατανικά έξυπνοι’’ εκεί στο Red Notebook. Άμα τους είχαμε στη Γερμανία τής Βαϊμάρης, ο Χίτλερ θα γινόταν Καγκελάριος από τις εκλογές τού 1930!

[6] Στην περίπτωση της αλήστου μνήμης ανακοίνωσης της Νεολαίας τού ΣΥΝ υπό τον τίτλο Εμείς θα τη λέμε Μακεδονία, όπου, προκειμένου να χτυπηθεί ο ελληνικός εθνικισμός, οι Συνασπισμένοι νεολαίοι συντάχθηκαν με τον εθνικισμό των γειτόνων, δεν χρειάζεται να κάνουμε καμία υπόθεση βέβαια…


Έτσι ΙΙΙ: Όταν η Αριστερά, κι εδώ μιλάμε για την εκτός ΚΚΕ Αριστερά και ειδικά αυτήν που εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο δρόμος προς τον σοσιαλισμό περνάει μέσα από τις (καπιταλιστικές) Ενωμένες Πολιτείες τής Ευρώπης, εξ αιτίας ιδεοληπτικής πολιτικής τυφλότητας ή της ανάγκης επίδειξης αριστερών ‘‘ενσήμων’’, εξακολουθεί σε μεγάλο ποσοστό να μην αναγνωρίζει ούτε καν στο λόγο της το αυταπόδεικτο γεγονός ότι η σύγχρονη (εξαναγκαστική, και συχνά βίαια εξαναγκαστική) μετανάστευση συνιστά από ορισμένες απόψεις ιδιαίτερο κοινωνικό πρόβλημα για την Ελλάδα, αφού η γεωγραφική θέση της την καθιστά κύρια πύλη εισόδου προς την ΕΕ και επομένως η μεταναστευτική πίεση που αντιμετωπίζει είναι δυσανάλογα μεγάλη για τις δυνατότητες απορρόφησης ή ενσωμάτωσης που διαθέτει η χώρα. Η άρνηση καθίσταται ακόμα πιο προβληματική αν σκεφτεί κανείς ότι, στις συνθήκες εκπτώχευσης που επικρατούν, οι δυνατότητες αυτές μειώνονται και θα μειώνονται, οπότε οι συνθήκες θα γίνονται όλο και πιο ευνοϊκές για εκείνους που θέλουν να μετατρέψουν το ζήτημα από κοινωνικό σε εθνικό.


Έτσι ΙV: Όταν η ίδια πάλι ‘‘ευρωπαΐζουσα’’ Αριστερά, τις λίγες φορές που δεν περιορίζεται σε ανθρωπιστικές εκκλήσεις ή διεθνιστικές ρητορικές, καταφέρνει μόλις να ψελλίζει ξέπνοα κάτι περί αναθεώρησης της Συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ, ενώ θα έπρεπε να έχει κάνει αυτό το ζήτημα ‘‘σημαία’’ της.[7] (Είναι ευτύχημα που μέχρι στιγμής η Χρυσή Αυγή ρίχνει το βάρος της στις μαζικές απελάσεις και στο μάντρωμα των μεταναστών. Να δω τι θα κάνουμε όμως, όταν βρεθεί κάποιος από τα ‘‘παιδιά’’ εκεί που, εκτός από ‘‘ποντίκια’’, θα διαθέτει και πέντε δράμια μυαλό…[8]) Έτσι, προκειμένου να προφυλαχθεί η ‘‘ευρωπαϊκή ιδέα’’ και να μη διαταραχθεί ο ‘‘ευρωπαϊκός’’ προσανατολισμός τής χώρας, μπαίνει κάτω από το χαλί το γεγονός ότι η ΕΕ μάς έχει φορτώσει τις συνέπειες των δικών της ιμπεριαλιστικών και εκμεταλλευτικών αμαρτημάτων[9] και μας έχει μετατρέψει σε αποθήκη της και στο κρατητήριο του ευρωπαϊκού τμήματος μεταγωγών. Κρατητήριο για το οποίο ο καλός μας Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος, σε ένα από τα πιο ‘‘απίθανα’’ άρθρα του,[10] το μόνο που έχει να παρατηρήσει είναι οι κακές συνθήκες κράτησης που δεν επιτρέπουν να βαφτιστεί σε χώρο …‘‘φιλοξενίας’’! Ψέγει μάλιστα τις ελληνικές κυβερνήσεις, ‘‘ξεπλένοντας’’ ταυτόχρονα τα διευθυντήρια της ΕΕ, επειδή δεν απορρόφησαν τα 12.500.000 ευρώ που χορήγησε το Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσφύγων στην Ελλάδα για το 2010 και τα οποία προορίζονταν για υποδομές καταυλισμού μεταναστών!!! Και ποιος του είπε του Δημοσθένη ότι η Ελλάδα πρέπει να γίνει χώρος ‘‘φιλοξενίας’’ για όλη την ΕΕ; Βάσει ποιας αρχής διεθνισμού; —όχι του διεθνισμού όπως τον καταλαβαίνει το μπερδεμένο και ‘‘πολυτασικό’’ μυαλό του, αλλά τού διεθνισμού όπως είναι. Εμείς δεν βλέπουμε κανένα διεθνισμό στην ιδέα ένα(1) έθνος-κράτος να επωμίζεται το κύριο και συντριπτικό βάρος προβλημάτων που απορρέουν από τα έργα και τις ημέρες όλης τής υπερεθνικής ολοκλήρωσης στην οποία ανήκει!

[7] Πώς έχει κάνει ‘‘σημαία’’ της το ότι η οικονομική κρίση τής Ελλάδας είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα και για το μεταναστευτικό περνάει στο ψιλοντούκου την ευρωπαϊκή του διάσταση;

[8] Δεν είναι απίθανο να βρεθεί. Όπως βρέθηκε και στην περίπτωση της Χαλυβουργίας Ελλάδος, όπου, προκειμένου να κάνουν πολιτική, δεν δίστασαν να προσφέρουν γάλα και μακαρόνια σε ‘‘κουμμούνια’’…

[9] Αξίζει να διαβάσετε αυτό το σύντομο άρθρο που κωδικοποιεί τις αιτίες του απότομου και μαζικού μεταναστευτικού φαινομένου των τελευταίων ετών.

[10] Δεν παίρνω όρκο και μ’ αυτή την έννοια το παίρνω επάνω μου: Έχω την ισχυρή εντύπωση ότι σε ένα παλαιότερο άρθρο του στο Red Notebook, πριν κάποιους μήνες, υποστήριζε ότι τα τελευταία χρόνια η άνοδος της ακροδεξιάς δεν έχει πλέον ως ατμομηχανή το μεταναστευτικό ζήτημα! Παρά τις προσπάθειές μου, δεν μπόρεσα να εντοπίσω το άρθρο. Πάσα βοήθεια ευπρόσδεκτη.


Έτσι V: Όταν τίποτε δεν φαίνεται ικανό να κάνει την Αριστερά με κλίση στην πολιτισμική προσέγγιση των πραγμάτων να συνειδητοποιήσει πως είναι διαφορετικό πράγμα η ξενοφοβία από τον ρατσισμό. Ας κάνω μια προσωπικού χαρακτήρα απόπειρα, μπας και ταρακουνηθεί λίγο το χοντροκέφαλό της και πάρει μπροστά: Όταν ήμουν μικρός, μέχρι και τις πρώτες τάξεις τού Γυμνασίου, φοβόμουν εξαιρετικά τα σκυλιά. Αυτό θα με κατέτασσε στους υπανθρώπους που φολιάζουν τα αδέσποτα, τα κρεμούν ή τα καίνε ζωντανά; Ας σοβαρευτούμε όσο είναι καιρός. Ο φόβος είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα. Κι ο φόβος δεν γεννιέται μόνο από κάποιον ορατό και συγκεκριμένο κίνδυνο, όταν έρχεσαι δηλαδή ενώπιος ενωπίω με κάποιον που σε απειλεί. Γεννιέται κι από την ιδέα ότι μπορεί να βρεθείς σε αυτή την κατάσταση. Όπως γεννιέται και από την επαφή με το διαφορετικό, το άγνωστο, το μη οικείο. Υπάρχουν πολλοί φόβοι λοιπόν. Κι αντί να τους αποκηρύσσουμε εξομοιώνοντάς τους με τον ρατσισμό ή το νεοναζισμό θα πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε όλους, δηλαδή να βρούμε τους τρόπους να καταλαγιάσουμε τους φόβους των ανθρώπων —εννοούμε τους ειλικρινείς φόβους. Γιατί, αλήθεια: Λέμε ότι η επόμενη κυβέρνηση πρέπει να είναι της Αριστεράς. Όταν αποστρέφουμε το πρόσωπο από το φόβο των πολιτών σήμερα, συχνά μετά βδελυγμίας, τι μήνυμα λέτε πως στέλνουμε στην κοινωνία για αύριο, όταν θα πρέπει, από κυβερνητικές θέσεις πια, να αντιμετωπίσουμε τα υπαρκτά προβλήματα της εγκληματικότητας ντόπιων και ξένων ή της γκετοποίησης και της υποβάθμισης ολόκληρων συνοικιών; Οι κοινωνίες δεν ακολουθούν εκείνους που περιφρονούν τους φόβους τους. Οι κοινωνίες ακολουθούν εκείνους που σέβονται τους φόβους τους και φροντίζουν για τη θεραπεία τους. Και ναι: Μπορεί να τους ακολουθήσουν ακόμα κι όταν η θεραπεία περιλαμβάνει λοστούς, σιδερογροθιές και στιλέτα, αν μας εννοείτε…


Έτσι VΙ: Όταν η Αριστερά, κι αυτή τη φορά όλη η Αριστερά, δεν συνειδητοποιεί ότι ειδικά για το μεταναστευτικό ζήτημα, τουλάχιστον για το μεταναστευτικό ζήτημα, δεν έχει το παραμικρό περιθώριο να μη συντονίσει ενιαία τα βήματά της, συμπαρατασσόμενη απέναντι στον νεοναζισμό. Ακόμα χειρότερα: Όταν δεν συνειδητοποιεί ούτε καν ότι πρέπει να το εξαιρέσει από τα πολλά και ποικίλα πεδία τών ενδοαριστερών αντιπαραθέσεων (και σκυλοκαβγάδων). Κι αυτό, τη στιγμή που δεν πάει πολύς καιρός από την επίθεση σε πανελλήνια τηλεοπτική μετάδοση του ‘‘παλικαρά’’ Κασιδιάρη σε δύο βουλευτίνες της (αλλά και την καταστροφή εκλογικών περιπτέρων της από Χρυσαυγίτες). Τότε, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα, η Αριστερά είχε συμπαραταχθεί πανηγυρικά —τι άλλο από συμπαράταξη ήταν η υπεράσπιση της Δούρου από την Κανέλλη; Εκείνη η στιγμή, εκείνη η ευκαιρία,[11] πέρασε. Γιατί όμως ξεχνιέται και το ίδιο το γεγονός, σαν να μη συνέβη ποτέ; Τι άλλο πρέπει να γίνει για να καταλάβουμε ότι αν ο νεοναζισμός μάς επιτίθεται σαν να είμαστε Ένα, πρέπει και να τον αντιμετωπίσουμε ως Ένα;

[11] Κάνα-δυο από την παρέα είχαμε πει τότε σε φίλους μας (Κουκουέ): Γιατί να μην καλέσουμε όλοι μαζί σε πολιτικό παναριστερό αντιναζιστικό συλλαλητήριο; Ούτε ένας δεν βρέθηκε να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει μασώντας τα λόγια του!