Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Σώτη: Αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να την εφεύρουμε!


Χθες το βράδυ, γύρω στις τρεις, αφού είδα κι απόειδα και διαπίστωσα ότι ούτε το να μετράω προβατάκια βοηθούσε να έρθει ο Μορφέας, ούτε το κατάβρεγμα, ούτε το να πάρω τον ανεμιστήρα αγκαλιά, σηκώθηκα. Έβαλα ένα ποτήρι κρύο γάλα (το γάλα βοηθάει τον ύπνο έλεγε πάντα η γιαγιά μου) κι άναψα την τηλεόραση. Τη μεγάλη, τού σαλονιού. Από ζαπ σε ζαπ (τέτοια ώρα τέτοιες μαλακίες), πέφτω πάνω σε ποια λέτε; Στη Σώτη!

Συνεντευξιαζόταν στην ΕΤ1 από έναν δημοσιογράφο του οποίου μου διαφεύγει το όνομα αλλά όχι και η φυσιογνωμία του (μοιάζει λίγο με τον Εμπειρίκο, τον ποιητή, και ο πατέρας μου τον αποκαλεί έτσι κάθε φορά που τον βλέπει, ο ‘‘Εμπειρίκος’’!). Απ’ ό,τι κατάλαβα, η συνέντευξη πρέπει να ήταν πρόσφατη —λίγο μετά τις εκλογές τού Ιουνίου ή, το πολύ, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.

Έπεσα πάνω στο σημείο που ο ‘‘Εμπειρίκος’’ τη ρώτησε κάτι σχετικό με την Αριστερά. Η Σώτη απάντησε ότι η Αριστερά έχει μείνει πίσω, στον 19ο αιώνα, ενώ αυτή θέλει να είναι άνθρωπος σύγχρονος, του 21ου. Ο ‘‘Εμπειρίκος’’, θέλησε να ‘‘το ψάξει’’ λίγο παραπέρα: Το νόημα της νέας του ερώτησης ήταν «και προς τα πού πρέπει να προσανατολιστεί σήμερα η Αριστερά κατά τη γνώμη σας;».

Η Σώτη έκανε μία παύση, λίγο στοχαστική, λίγο ναζιάρικη. Ύστερα ξεκίνησε να εξηγεί την άποψή της. Ανάμεσα στις πρώτες τρεις λέξεις της, η μία ήταν ο …Διαφωτισμός!!! Κόντεψε να μου φύγει το ποτήρι με το γάλα απ’ τα χέρια! Όχι πως είναι η πρώτη φορά που ακούω αυτή την υπέροχη φιλελεύθερη, αστικοδημοκρατική αφήγηση, σύμφωνα με την οποία οι ιδέες τής Αριστεράς είναι ξεπερασμένες από την εποχή μας και γι’ αυτό πρέπει να συγχρονιστούμε με την πραγματικότητα κάνοντας ένα άλμα …ακόμα πιο πίσω για να ξαναβρούμε τις ιδέες και τις αξίες τού Διαφωτισμού! Αλλά, όσο να ’ναι, έχει διαφορά να το ακούς αυτό από κάποιον ξερόλα (που ‘‘ξέρει’’ τα πάντα εκτός από την τύφλα του), σε μία συζήτηση καφενείου, διαδικτυακού ή πραγματικού, κι άλλο να το ακούς στη δημόσια τηλεόραση από τη Μεγάλη Σώτη με σπουδές Ιστορίας στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες και, επιπλέον, καθηγήτρια Ιστορίας σε διάφορα αμερικανικά κολλέγια! —έρμα αμερικανάκια, γι’ αυτό είστε θεόστραβα από Ιστορία. Γέρασε στα θρανία η ωραία Σώτη και δεν έμαθε ακόμα ότι ο 17ος αιώνας είναι κοτζαμάν διακόσια χρόνια πιο πίσω από τον ‘‘ξεπερασμένο’’ 19ο;

Η ευθυμία με έκανε να χαλαρώσω. Λίγο μετά την άκουσα να δίνει, ύστερα από σχετική ερώτηση του ‘‘Εμπειρίκου’’ και κατόπιν ακόμα μεγαλύτερης —και προφανώς πιο βαθυστόχαστης— παύσης, και τον ορισμό τής Επανάστασης: «Επανάσταση είναι σήμερα η …Μεταρρύθμιση» !!!

Η ευθυμία μου έγινε ευφορία και η χαλαρότητα μετατράπηκε σε ολοκληρωτικό ‘‘λύσιμο’’ και του τελευταίου νεύρου. Σύρθηκα με κόπο μέχρι το κρεβάτι μου και κοιμήθηκα σαν πουλάκι πριν ακουμπήσω καν το μαξιλάρι!


Στη photo, η Σώτη Τριανταφύλου προσπαθεί να διακρίνει αν ο 17ος αιώνας είναι πιο κοντά στον 21ο από όσο ο 19ος. Από tovima.gr.

Κυριακή 29 Ιουλίου 2012

«Χαλυβουργία Ελλάδος»: Ασχέτως αν τις φάγαμε, ο καβγάς έπρεπε να γίνει;


1. Από χθες, Σάββατο, με απόφαση κατά μεγάλη πλειοψηφία (107 στους 150) της Γενικής Συνέλευσης του εργοστασιακού Σωματείου τής «Χαλυβουργίας Ελλάδος», η πιο πολυσυζητημένη απεργία στην Ελλάδα και την Ευρώπη, από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά, ανεστάλη άνευ όρων. Πρόκειται για μία ήττα.

2. Έντιμη ήττα. Δηλαδή, κατόπιν μάχης, και μάλιστα σκληρότατης. Γι’ αυτό και στην τελετή τής υποστολή τής σημαίας τού εργατικού κινήματος, υποστολής προσωρινής, πιστεύουμε, συμπαρατασσόμαστε κι εμείς, με συγκίνηση και υπερηφάνεια, μαζί με το μεικτό απόσπασμα όλων των εργαζομένων για την απόδοση των προβλεπόμενων τιμών.

3. Χρήσιμη ήττα. Γιατί στη πολύμηνη εκτύλιξή της έδωσε την ευκαιρία να φανεί η εργατική αλληλεγγύη, εθνική και διεθνιστική, πέρα από κομματικές και ιδεολογικοπολιτικές διαφορές (με ελάχιστες εξαιρέσεις που δεν αρκούν για να αμαυρώσουν την εικόνα).

4. Πολύτιμη ήττα. Γιατί έδειξε τα όρια τού αγώνα μιας πρωτοπορίας, τα όρια μιας εμπροσθοφυλακής που προχωράει, γενναία αλλά αστόχαστα, αδιαφορώντας για την απόσταση που τη χωρίζει από το κυρίως σώμα.

5. Ανεκτίμητη ήττα. Γιατί έδειξε ότι χωρίς πολιτικό σχέδιο ευρείας αποδοχής για την προώθηση της Αριστεράς στην κεντρική πολιτική εξουσία, με πρώτο βήμα αυτό τής κατάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας, δεν μπορεί «όλη η Ελλάδα να γίνει μια Χαλυβουργία». Ιδίως όταν αυτό το σύνθημα υπονοεί στο βάθος του «μία είναι η Τάξη και ένα είναι το Κόμμα της»…

6. Ελπιδοφόρα ήττα. Γιατί έτσι, από ήττα σε ήττα, θα φτάσουμε στην τελική νίκη. Πώς αλλιώς;

7. Ναι! Έπρεπε!


Η εικόνα, από το leninreloaded.blogspot.com

Παρασκευή 27 Ιουλίου 2012

Βούλα Παπαχρήστου: Ωραίο μου πλυντήριο!


Κουτί ήρθε σε ορισμένους  η μαλακία[1] τής ωραίας Βούλας με το σχόλιο στο Twitter για το σπιτικό φαγητό των κουνουπιών. Βολεύτηκε κόσμος και κοσμάκης! Από την αμαρτωλή EΟΕ μέχρι τους απανταχού εν Ελλάδι ‘‘φιλελεύθερους’’ όλων των πτερύγων. Περισσότερο από όλους ‘‘βολεύτηκε’’ η ΔΗΜΑΡ που με μία ‘‘υπερεπεναστατική’’ δήλωση έσπευσε να αποδείξει για μία ακόμα φορά την ‘‘αριστεροσύνη’’ της…


Με τόσους ‘‘προοδευτικούς’’ στην Ελλάδα, τουλάχιστον τα κουνούπια τού Δυτικού Νείλου μπορεί να μπερδευτούν κι έτσι να τη γλυτώσουν οι αριστεροί…



[1] Η οποία, για να τα λέμε όλα, μπορεί να είναι και κάτι περισσότερο από μαλακία. Αυτό τουλάχιστον μας κάνει να σκεπτόμαστε ένα δημοσίευμα στα «Νέα», σύμφωνα με το οποίο είχε τιτιβίσει κάτι ‘‘περίεργες’’ φωτογραφίες με πιστόλια που στη λαβή τους είχαν περικεφαλαίες και τη φράση Μολών Λαβέ, καθώς και δηλώσεις τού ‘‘παλικαρά’’ Κασιδιάρη…



Η photo, από το fimes.gr





Τετάρτη 25 Ιουλίου 2012

And now, ladies and gentlemen, the Legendary,... the Magnificent,... the Great Woody Guthrie!




Για σήμερα, ημέρα γενεθλίων (ονόματα δεν λέμε και υπολήψεις δεν θίγουμε! ;-) ), 11 τραγούδια τού Μεγάλου Γούντι Γκάθρι (1912 – 1967). Τού θρυλικού λαϊκού συνθέτη και τραγουδιστή, ορκισμένου αντιφασίστα και παθιασμένου υποστηρικτή τού οργανωμένου εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο.















[1] Στις 20 Απριλίου τού 1914, η Εθνοφρουρά τού Κολοράντο επιτέθηκε στον πρόχειρο καταυλισμό απεργών ανθρακωρύχων, στο Λάντλοου, από όπου, μαζί με τις οικογένειές τους, (1200 περίπου ψυχές στο σύνολο), περιφρουρούσαν την απεργία τους. Αποτέλεσμα: 20 νεκροί από τους οποίους οι 11 παιδιά. Γη ποτισμένη με αίμα…

[2] Μπαλάντα για τους αθάνατους ήρωες της παγκόσμιας εργατικής τάξης Σάκο και Βαντσέτι.

[3] Το πλέον πολυτραγουδισμένο τραγούδι τού Γούντι Γκάθρι, με άπειρες εκτελέσεις από πολλούς καλλιτέχνες, μεταξύ τών οποίων και καλλιτέχνες τού βεληνεκούς τού Τζόνι Κας, του Μπομπ Ντύλαν ή του Μπρους Σπρίνγκστιν.

[4] Τραγούδι που έγραψε λίγο μετά το Β’ ΠΠ προς τιμή τής Λουντμίλα Παβλιτσένκο (1916 – 1974), ελεύθερης σκοπεύτριας του Κόκκινου Στρατού. Με εξακριβωμένες 309 ‘‘εξουδετερώσεις’’ στο ενεργητικό της, η Παβλιτσένκο θεωρείται στην κατηγορία της μακράν η ικανότερη γυναίκα τής παγκόσμιας πολεμικής Ιστορίας. Από τη μεριά μας αφιερώνουμε αυτό το τραγούδι εξαιρετικά και εξ ημισείας στον товариш Яков Федотович και σε μία φεμινίστρια αναγνώστρια (πιθανόν), αλλά όχι πια, κατά τα φαινόμενα, και σχολιάστρια…



Η photo, από το blogs.denverpost.com

Κυριακή 22 Ιουλίου 2012

Ανώφελο γράμμα σε ένα μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής τής ΔΗΜΑΡ


Αγαπητέ leo,


Πριν από καμιά δεκαριά μέρες σε είδαμε να σπεύδεις να ανακηρύσσεις το τέλος τής διαμάχης μεταξύ τών εργαζομένων και της ιδιοκτησίας τής «Ελληνικής Χαλυβουργίας» και να ανακοινώνεις την κατά κράτος ήττα των απεργών με το κλείσιμο του εργοστασίου από τον Μάνεση, μετά από το οποίο έχαναν τα πάντα, ακριβώς όπως ο Μέγας Ναπολέων στη μάχη τού Βατερλώ. Ομολογώ ότι μας εντυπωσίασες σε σημαντικά μεγαλύτερο βαθμό από όσο κατόρθωνες να το κάνεις στο παρελθόν. Κι αυτό, γιατί, ενώ τις περισσότερες φορές τα όσα διαβάζαμε στις αναρτήσεις σου —να τα χαρακτηρίσουμε ‘‘μαργαρίτες’’, σύμφωνα με τον τίτλο τού blog σου;— ήταν τα συνήθη κηρύγματα[1] του ‘‘προοδευτικού’’ εκσυγχρονιστικού ευαγγελίου, αυτά δηλαδή που πάντα περιμένει κανείς από ένα μέλος τής ΚΕ της ΔΗΜΑΡ, από την Καθημερινή και τα Νέα, από τα δελτία τού MEGA και του ΣΚΑΪ, από τα άρθρα τού Γεωργελέ στην Athens Voice, του Βασιλάκη στην Athens Review of Books και του Κανέλλη στο BooksJournal, ή τις αναλύσεις τής Alpha Bank και τις ανακοινώσεις τού ΣΕΒ και ούτω καθ' εξής, τώρα, με αυτό σου το κείμενο, συνέτριβες θεαματικά, για να μη πω φαντασμαγορικά, κάθε προηγούμενο ρεκόρ, δικό σου ή των συνοδοιπόρων σου που με μεγάλη προθυμία και χαρά ανεβάζεις στο βήμα κάθε λίγο και λιγάκι.

Ίσως αναρωτιέσαι σε ποια από όλες τις προσπάθειές σου καταγράψαμε τη νέα φανταστική επίδοσή σου. Όχι, δεν ήταν εκεί που χαρακτηρίζεις την ελληνική οικονομία σοβιετική, αναπαράγοντας ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα που διαδίδουν οι παπαγάλοι τού συστήματος. Ούτε εκεί που αποκαλείς τους συνδικαλιστές τού ΠΑΜΕ «ιδεόληπτους ή υστερόβουλους κομματανθρώπους» και θεωρείς τους εργάτες (περίπου) πρόβατα που τάχα τους ακολούθησαν τυφλά —είναι γνωστή η ‘‘αγάπη’’ σου, όπως και της ΔΗΜΑΡ, για το ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Ούτε όταν, αργότερα στα σχόλια, ισχυρίζεσαι ψευδώς, ψευδέστατα ότι οι απεργοί «δεν είχαν κανενός τελικά τη συμπαράσταση» κι ότι το ΠΑΜΕ δέχτηκε τη ΧΑ επειδή «ήταν η μόνη που πήγε»! Ούτε ακόμα κι όταν γράφεις το ‘‘μεγαλειώδες’’ …«μάθαμε στα θρανία του κομμουνισμού ότι […]», ενώ είναι ηλίου φαεινότερο πως ό,τι κι αν έμαθες στα θρανία τού κομμουνισμού (για να τα λέμε όλα, δεν πιστεύουμε ότι τελείωσες καν το δημοτικό!) το έχεις γράψει προ αμνημονεύτων ετών εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Όχι, αγαπητέ leo, σε τίποτε από όλα αυτά δεν οφείλεις το νέο σου ‘‘καταπληκτικό’’ ρεκόρ. Όλα αυτά εντάσσονται στα συνήθη κηρύγματα που αναφέραμε παραπάνω. Καλά και άγια, αλλά μας τα ’χεις ξαναπεί· κι εσύ και οι άλλοι ‘‘σύντροφοι’’ και ‘‘συναγωνιστές’’ σου.

Εκείνο που σου χάρισε τη μεγάλη ‘‘δόξα’’, εκείνο που θα αποτελέσει την αιτία να γραφτεί το όνομά σου με χρυσά γράμματα στην Ιστορία είναι η ανείπωτη χαρά που αναβλύζει σαν ορμητικός χείμαρρος από το γραπτό σου για την επιβεβαίωση τής γραμμής υποταγής άνευ όρων την οποία προωθεί το κόμμα σου κι εσύ την υπηρετείς με ζέση και ενθουσιασμό. Και είναι τόσο μεγάλη αυτή η χαρά και τόσο ορμητικός ο χείμαρρός της που σε συνεπαίρνει και σε παρασέρνει σαν καρυδότσουφλο. Έτσι, φτάνεις να ανακοινώνεις ως συντελεσμένο γεγονός το κλείσιμο του εργοστασίου, κάτι που δεν είχε συμβεί όταν ανέβαζες την ‘‘είδηση’’[2] και που δεν έχει συμβεί ούτε μέχρι σήμερα (κάτι ‘‘άλλο’’ έχει συμβεί, αλλά επ’ αυτού πιο κάτω)! Δηλαδή καταντάς —διότι περί αυτού πρόκειται, περί κατάντιας, για έναν άνθρωπο που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός— να αναπαράγεις, και επομένως να προωθείς, μια διαπραγματευτική κίνηση της εργοδοσίας! Πώς λοιπόν να μη πιστώσουμε το νέο σου ρεκόρ στη χαρά που ένιωσες, όταν αυτή η χαρά σε οδήγησε τόσο κοντά στον πάτο τού βαρελιού;

Φανταζόμαστε, από τα ξημερώματα της Παρασκευής που μας πέρασε, η χαρά σου θα μεγάλωσε[3] και θα προσέγγισες ακόμα περισσότερο αυτόν τον πάτο. Όπως ξέρεις κι όπως ξέρει όλη Ελλάδα, μετά την επέμβαση των δυνάμεων του Νόμου και τής Τάξης προς υπεράσπιση του ‘‘ιερού δικαιώματος στην εργασία’’ το εργοστάσιο στον Ασπρόπυργο όχι μόνο δεν έκλεισε όπως διαλαλούσες, αλλά ‘‘λειτουργεί’’ κανονικά. Κι εσύ, αγαπητέ φίλε leo, δεν μπορεί να μη χάρηκες. Γιατί το έχεις αποφασίσει από καιρό με την πλευρά ποιου ακριβώς Νόμου και Τάξης είσαι. (Το θυμάσαι αυτό, φίλε leo, από τα χρόνια που «καθόσουν στα θρανία τού κομμουνισμού»; Θυμάσαι ότι ο Νόμος, αυτός ο Νόμος που προσκυνάς γονατιστός τώρα, είναι πρώτα και κύρια Νόμος τού κεφαλαιοκράτη κι όχι τού εργάτη; Σύμφωνοι, το έχεις γραμμένο κι αυτό όπως όλα εκείνα που κάποτε πίστευες(;), αλλά το θυμάσαι τουλάχιστον;)

Να μας συμπαθάς, αγαπητέ leo, αλλά θα στην ψαλιδίσουμε λίγο αυτή τη χαρά. Δεν μας πηγαίνει να σε αφήσουμε να απολαύσεις ανενόχλητα αυτόν τον ‘‘θρίαμβο’’ των δυνάμεων της ‘‘προόδου’’ κόντρα στις δυνάμεις τής ‘‘οπισθοδρόμησης’’ και της ‘‘παρακμής’’. Γι’ αυτό, θα σου θυμίσουμε ότι χθες οι απεργοί σε μυστική ψηφοφορία ψήφισαν με απόλυτα συντριπτική πλειοψηφία (164/5) τη συνέχιση της απεργίας. Ναι αυτής τής απεργίας που εσύ εδώ και αρκετές ημέρες έσπευσες να αναγγείλεις πανηγυρικά το οικτρό τέλος!

Όχι δεν φτάνει, είναι λίγο. Δεν σου χαλάμε το Κυριακάτικο βράδυ όσο θέλει η ‘‘χαιρέκακη’’ και ‘‘μοχθηρή’’ αριστερή φύση μας που θέλει να βλέπει τους ανθρώπους δυστυχισμένους για να αισθανθεί όμορφα. Έτσι θα σου θυμίσουμε μία άλλη περίπτωση, με την ελπίδα να σε κάνει αρκούντως ‘‘δυστυχισμένο’’. Θα σου θυμίσουμε την περίπτωση των εργαζομένων τής Phone Marketing, οι οποίοι μετά από 114 ημέρες απεργίας (σχεδόν 4 μήνες μάς κάνουν αυτές οι 114 ημέρες, φίλε leo!) πέτυχαν να ανατρέψουν τις αποφάσεις τής εργοδοσίας που προέβλεπαν εξευτελιστική εκ περιτροπής εργασία με αμοιβή 140 ευρώ το μήνα μικτά!

Το χειρότερο, φίλε leo, στο φυλάμε για το τέλος, δείξε θάρρος:

Αυτή η νίκη των εργαζομένων στη Phone Marketing συντελέστηκε με την ουσιαστική συμμετοχή και στήριξη των …«ιδεόληπτων ή υστερόβουλων κομματανθρώπων» τού ΠΑΜΕ!

Άσχημη που ’ναι η ζωή ώρες-ώρες, έ; ;-)


[1] ‘‘Υπευθυνότητα’’, ‘‘αντιλαϊκισμός’’, ‘‘μεταρρύθμιση’’, ‘‘εκσυγχρονισμός’’, ‘‘έλλογη’’ ‘‘αριστερά’’, ‘‘δίκαιη’’ κατανομή των βαρών, ιδιωτική ‘‘πρωτοβουλία’’, ‘‘αντικρατισμός’’, ‘‘εξευρωπαϊσμός’’ και άλλα συναφή που τα ξέρεις απ’ έξω κι ανακατωτά.

[2] Ξέρεις βέβαια την παροιμία που έχει ο λαός για όσους δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους, αν και θα τους συνέφερε να το κάνουν. Δεν την αναφέρουμε από σεβασμό στα αντιλαϊκιστικά σου αισθήματα (αλλά και για να μη μας κακοχαρακτηρίσουν ως ρατσιστές και σεξιστές οι ‘‘φιλελεύθεροι’’ και πολιτισμικά ‘‘αριστεροί’’ φίλοι σου). 

[3] Αν και πρέπει να παραδεχθούμε πως αυτή τη φορά κατάφερες να την κρύψεις…


Η εικόνα, από το xaxor.com






Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

12 ‘‘πειραγμένα’’ τσιτάτα


1. Σοσιαλισμός με δημοκρατία και ελευθερία.
Σοσιαλισμός με σοσιαλιστική δημοκρατία και ελευθερία.

2. Όλη η εξουσία στα Σοβιέτ!
Πουθενά όλη η εξουσία!

3. Ψωμί και τριαντάφυλλα.
Ψωμί και τριαντάφυλλα με αγκάθια.

4. Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια.
Άσπρη γάτα, μαύρη γάτα, αρκεί να πιάνει ποντίκια με προσοχή για να μη μολυνθεί.

5. Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά. Τώρα είναι η ώρα!
Χθες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά. Τώρα είναι η ώρα! Με την προϋπόθεση ότι τα ρολόγια μας δεν πάνε ούτε μπροστά ούτε πίσω.

6. Νόμος είναι το δίκιο τού εργάτη.
Νόμος είναι το δίκιο τού εργάτη, νόμος και το δίκιο τού κεφαλαιοκράτη. Όποια πλευρά κι αν διαλέξεις, παρανομείς.

7. Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.
Η ηθικολογία είναι το πρώτο καταφύγιο των ανήθικων.

8. Το πιο σύντομο ανέκδοτο: Αλβανός τουρίστας.
Το πιο σύντομο ανέκδοτο: αριστερός αντικομμουνιστής.

9. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς έχει ξεπεραστεί. Η σύγχρονη διαχωριστική γραμμή είναι μεταξύ προόδου και οπισθοδρόμησης.
Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς έχει ξεπεραστεί. Η σύγχρονη διαχωριστική γραμμή είναι μεταξύ προόδου και οπισθοδρόμησης. Και σας το λέω αυτό εγώ! Ένας δεξιός απ’ τα γεννοφάσκια μου!

10. Μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα σου για σένα. Να ρωτάς τι κάνεις εσύ για την πατρίδα σου.
Μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα σου για σένα. Να ρωτάς τι κάνεις εσύ για να κάνει η πατρίδα σου για όλους.

11. Οι δυνάμεις τού λαϊκισμού πρέπει να ηττηθούν.
Οι δυνάμεις τού αριστερού λαϊκισμού πρέπει να ηττηθούν. [Βλέπε πάλι το 9.]

12. Δεν υπάρχει κακή και καλή βία.
Δεν υπάρχει κακή και καλή βία. Μόνο νόμιμη και παράνομη. [Βλέπε πάλι το 6.]


Η photo είναι του Nickolas Scarpinato. Από το xaxor.com


Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Εναντίον τής υπαρκτής Αριστεράς (αναδημοσίευση)



Αναδημοσιεύουμε σήμερα με χαρά, και με την άδεια τού συγγραφέα, ένα πολιτικό κείμενο του σταθερού σχολιαστή εδώ κατά τους τελευταίους μήνες Κωστή Παπαϊωάννου, το οποίο ανέβασε πριν από λίγες μέρες στην προσωπική του ιστοσελίδα («Σελίδες Κριτικής» —critici.gr). Έχουμε αρκετούς λόγους να το κάνουμε:

Παρά τις διαφωνίες μας με τη μάλλον ολικά αντιεξουσιαστική του ματιά με την οποία βλέπει τα πράγματα του εργατικού και αριστερού κινήματος —αυτό είναι το συμπέρασμα που εμείς τουλάχιστον έχουμε βγάλει από τις μέχρι τώρα συζητήσεις μας—, ως αριστεροί, δεν παύουμε να είμαστε στο βάθος τής ψυχής μας αντιεξουσιαστές (που όμως έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα πως «ό,τι γλιτώνει και δίνει την αιτία» στους διάφορους πολιτευτές τής Αριστεράς είναι «που χρειάζεται κι η γραφειοκρατία»…). Έτσι, οι ‘‘γραμμές’’ μας, προεκτεινόμενες στο μέλλον, συγκλίνουν. Σπέρματα αυτής τής σύγκλισης υπάρχουν και στο παρόν: μπορεί να μη συμμεριζόμαστε τα συμπεράσματα του φίλου Κωστή σχετικά με το δέον γενέσθαι, πλην όμως συμμεριζόμαστε πολλές από τις ανησυχίες που τον οδήγησαν σε αυτά.

Ένας άλλος λόγος για την αναδημοσίευση είναι ότι αποτελεί μία έμπρακτη απόδειξη της αταλάντευτης άποψής μας υπέρ τού διαλόγου εντός τής Αριστεράς και της ανταλλαγής απόψεων και επιχειρημάτων για ζητήματα που μας διχάζουν —δικαιολογημένα ή αδικαιολόγητα.

Έπειτα, ο φίλος Κωστής Παπαϊωάννου είναι παλιός αριστερός (προσοχή όμως: όχι και παλαίμαχος!) που παρέμεινε τέτοιος. Κι εμείς, που δεν είμαστε σαν τα ξαδέρφια μας, τους σκέτους g700, οι οποίοι κατηγορούν τις παλιότερες γενιές ως βαμπίρ, αγαπάμε τους παλιούς αριστερούς και πάντα λέμε «παλιοί αριστεροί, νέοι αριστεροί, όλοι οι αριστεροί μια γενιά!». Δεν μπορούμε λοιπόν να μη του δώσουμε το λόγο.

Τελευταίο και όχι ασήμαντο: μεταξύ τού Κωστή που, όσο να ’ναι, δεν θα τον αδικούσαμε αν λέγαμε πως είναι και λίγο ‘‘καβγατζής’’[1], και κάνα δυο σχολιαστών έχουν σημειωθεί μερικές ‘‘αερομαχίες’’ (όχι όμως με πραγματικά πυρά, κατά την άποψή μας). Θέλουμε να ελπίζουμε πως η αναδημοσίευση αυτού του κειμένου του είναι μία πρώτης τάξεως ευκαιρία γα να αποκατασταθούν οι κομμένες γραμμές επικοινωνίας μεταξύ τους (κάτι μας λέει πως αυτή η ιδέα δεν ήταν έξω από το σκεπτικό τού Κωστή όταν μας έδινε το ok για να ανεβάσουμε το κείμενό του). Η επικοινωνία φυσικά δεν προϋποθέτει συμφωνία. Σημαίνει όμως ότι συζητάμε τις διαφορές μας (ακόμα και μαχητικά, αλλά τις συζητάμε!) και, επομένως, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για να τις κατανοούμε και να μη τις αφήνουμε να γίνονται εμπόδιο στην κοινή πορεία τής Αριστεράς και, κυρίως, αιτία ψυχικής απομάκρυνσης. Τελευταίο-τελευταίο —και επίσης όχι ασήμαντο: ίσως το κείμενο του Κωστή γίνει αφορμή να επανέλθει στις συνομιλίες μας εδώ η φίλη Δέσποινα, που σε αρκετά συμφωνούσε μαζί του και που μας κούνησε μαντήλι πριν από λίγο καιρό σιωπηρά και άδικα…

Αυτά από εμάς. Παρακαλείται ο σ. Κωστής Παπαϊωάννου να ανέβει στο βήμα.


ΣΗΜ.: Ο τίτλος και η φωτογραφία τού post είναι δικής μας ‘‘κατασκευής’’.

[1] ;-)


Η ζωή μετά το πείραμα
(του Κωστή Παπαϊωάννου      Τρίτη, 3 Ιουλίου 2012)


Οι σκέψεις που ακολουθούν απευθύνονται στον κάθε αριστερό της κοινωνικής βάσης και αφορούν την εξαιρετική σημασία της εκλογικής αναμέτρησης που άρχισε στις 6 Μαΐου και τελείωσε στις 17 Ιουνίου. Οι εκλογές αυτές αποτελούν το τέλος του ελληνικού πειράματος και την αρχή της διάλυσης του εξουσιαστικού συστήματος και της επιστροφής της ελληνικής κοινωνίας στην ζωή. Tο κόστος της επιστροφής θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την στάση του κάθε αριστερού της κοινωνικής βάσης.


Με τον σχηματισμό μιας τραγελαφικής κυβέρνησης υπό τον Αντώνη Σαμαρά και μιας ακόμη πιο τραγελαφικής αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό τον Αλέξη Τσίπρα έπεσε η αυλαία της τρίμηνης εκλογικής φαρσοκωμωδίας και το ελληνικό πείραμα έφτασε σε ‘‘αίσιο’’ πέρας. Το ελληνικό εξουσιαστικό σύστημα είναι τώρα όχι μόνο ουσιαστικά αλλά και τυπικά προσαρτημένο στο παγκόσμιο εξουσιαστικό αυτοκρατορικό σύστημα και ο διμετωπισμός που δοκιμάστηκε εδώ θα αρχίσει τώρα να προωθείται στην Ευρώπη και σε όλο τον Κόσμο.

Η ‘‘επιτυχία’’ του πειράματος είναι η ‘‘αξιωματική’’ άνοδος στην πολιτική σκηνή μιας ‘‘κόκκινης’’ λυκοσυμμαχίας που θα εναλλάσσεται με μια ‘‘μαύρη’’ λυκοσυμμαχία στην διακυβέρνηση της αυτοκρατορικής επαρχίας της Ελλάδας με βάση μια θορυβώδη αλλά ψευδή αντιπαράθεση για το μείγμα ανάπτυξης και υποταγής που θα κυριαρχεί κάθε φορά στην κυβερνητική πολιτική.

Με το τέλος του πειράματος και την συγκρότηση του διμετωπισμού η ελληνική τηλεοπτική πολιτεία μπαίνει σε μια φάση νέας μεταπολίτευσης του λαού στην οποία ο φασιστικός οπορτουνισμός της νέας μεταπολίτευσης θα συντίθεται με τον οπορτουνιστικό φασισμό της μεταπολίτευσης του λαού. Στο πεδίο της νέας μεταπολίτευσης του λαού ο διμετωπισμός θα επιχειρεί τον εγκλωβισμό των ανθρώπων της κοινωνικής βάσης στο ψεύτικο δίλημμα της επιλογής μεταξύ της οπορτουνιστικής και της φασιστικής πολιτικής που αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, τις δύο εκδοχές για την μέθοδο διατήρησης του κλινικά νεκρού εξουσιαστικού συστήματος.

Τέλος το σχήμα ολοκληρώνεται με την οριοθέτηση του διμετωπισμού ανάμεσα στην οπορτουνιστική ορθοδοξία του ΚΚΕ από την μια μεριά και την φασιστική ορθοδοξία της Χρυσής Αυγής από την άλλη.

* * * * * *

Το σχήμα είναι τέλειο και όλοι οι πολιτικοί παράγοντες της αυτοκρατορίας των αγορών εξέφρασαν την ικανοποίησή τους. Αμέσως μετά όμως μπήκαν σε μια νέα φάση κατήφειας. Αν υπερβούμε την ισχύουσα εξουσιαστική πολιτική λογική και παρατηρήσουμε τα πραγματικά δεδομένα θα αντιληφθούμε τον λόγο της ανησυχίας τους: το διμετωπικό σχήμα που δημιουργήθηκε στην ελληνική πολιτική σκηνή όχι μόνο δεν είναι δυνατό να μακροημερεύσει αλλά είναι απολύτως θνησιγενές.

Ο διμετωπισμός, όπως προηγούμενα ο δικομματισμός, όχι μόνο δεν εκφράζει την διαλεκτική αντιθετική ενότητα (μεταξύ συντήρησης και αλλαγής) η οποία συγκροτεί την κοινωνία αλλά κάνει ότι μπορεί για να την καταστείλει. Από την στιγμή που ο διμετωπισμός έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνία είναι μοιραίο κάθε προϊόν της σύνθεσης οπορτουνισμού και φασισμού στην πολιτική σκηνή, είτε είναι κέρδος είτε είναι ζημιά για το σύστημα, να διαλύει ένα κομμάτι του.

Η πορεία προς την εσωτερική διάλυση του συστήματος και η κατάληξη στην πλήρη κατάρρευση θα έχει βεβαίως οδυνηρές επιπτώσεις και για την ελληνική κοινωνία, αυτό όμως δεν σημαίνει καθόλου και την διάλυσή της. Αντίθετα, κάθε βήμα προς την διάλυση του συστήματος θα είναι και ένα αντίστοιχο βήμα προς την επάνοδο της κοινωνικής βάσης στη ενεργό πολιτική ζωή. Και όταν το εξουσιαστικό σύστημα καταρρεύσει οριστικά το ιστορικά επόμενο κοινωνικό σύστημα θα είναι έτοιμο να λειτουργήσει.

Ωστόσο, το κρίσιμο ζήτημα από εδώ και εμπρός θα είναι ο ρυθμός με τον οποίο θα αντιλαμβάνονται οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης πως κάθε βήμα διάλυσης του συστήματος ‘‘υλοποιείται’’ από ένα βήμα διάλυσης της Αριστεράς των επιτελείων και πως κάθε βήμα επανόδου της κοινωνίας στην  πολιτική ζωή θα υλοποιείται από ένα βήμα ανάπτυξης μιας νέας Αριστεράς της κοινωνικής βάσης.

* * * * * *

Το υλικό για τον σχηματισμό της νέας Αριστεράς της κοινωνικής βάσης είναι, ανεπεξέργαστο, αδιαμόρφωτο αλλά άφθονο. Υπάρχει ένα πλήθος ανθρώπων που έχουν μέσα τους (ακόμα και χωρίς να το ξέρουν) την βαθειά επιθυμία της επαναστατικής κοινωνικής αλλαγής αλλά είτε δεν ξέρουν σε τι συνίσταται αυτή, είτε έχουν μεν μια αμυδρή εικόνα αλλά θεωρούν ότι αυτή είναι αδύνατον να πραγματοποιηθεί.

Η πορεία προς την ανασυγκρότηση της κοινωνίας είναι συγχρόνως πορεία προς την ανασυγκρότηση της Αριστεράς της κοινωνικής βάσης. Ανασυγκρότηση που όμως δεν συνιστά επιστροφή στις συγκροτήσεις του παρελθόντος, ακόμα και στις πιο εξευγενισμένες και αποτελεσματικές, όπως ήταν αυτές των χρόνων της προλεταριακής επανάστασης και των πρώτων χρόνων της προλεταριακής δικτατορίας. Ο άξονας όμως της πορείας προς την συγκρότηση είναι ο ίδιος, είναι η συνέχειά του (και γι αυτό μιλάω για ανα-συγκρότηση) και είναι η κατανόηση της ιστορικότητας των πολιτικών εξελίξεων.

Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης, στην πορεία της κατάρρευσης του εξουσιαστικού συστήματος, θα καταλάβουν ότι ακόμα και η γελοιότητα που χαρακτηρίζει την πολιτική σκηνή είναι μέρος της ιστορικής αναγκαιότητας. Η γελοιοποίηση του συστήματος, η γελοιοποίηση της αυθεντίας (στην οποία κυρίως τα χλωρά καίγονται μαζί με τα ξερά) είναι ο βασικός όρος για την νομιμοποίηση της εξέγερσης το μέτρο σύγκρισης που δικαιώνει τις εφηβικές δυσμορφίες και κακοφωνίες της.

* * * * * *

Όσο βέβαιο είναι ότι το εξουσιαστικό σύστημα βρίσκεται σε πορεία διάλυσης άλλο τόσο βέβαιο είναι ότι με την διάλυση του εξουσιαστικού συστήματος η ελληνική κοινωνία θα αρχίσει να ξαναζεί. Οι αριστεροί της κοινωνικής βάσης θα αρχίσουν να σκέφτονται την κοινωνία (α) σαν διαλεκτική αντιθετική ενότητα και (β) στο πλαίσιο της ιστορικής της συνέχειας.

Η πορεία διάλυσης του εξουσιαστικού συστήματος θα είναι μια πορεία ανατροπής της εξουσιαστικής λογικής πάνω στις τρεις κύριες πλευρές του πολιτικού προβλήματος της ελληνικής κοινωνίας:
α)    Θα ανατραπεί η εξουσιαστική λογική για την κρίση. Θα γίνει κατανοητό ότι η κρίση δεν έχει ‘‘διέξοδο’’ σε ένα ‘‘καλό’’ εξουσιαστικό σύστημα, αλλά αντίθετα έχει σαν έκβαση την κατάργηση του εξουσιαστικού κοινωνικού συστήματος.
β)    Θα ανατραπεί η εξουσιαστική λογική για την οργάνωση. Θα γίνει κατανοητό ότι η εξουσιαστική (συγκεντρωτική, ιεραρχική, κανονιστική) μορφή οργάνωσης είναι ασύμβατη με την πραγματική οργάνωση της κοινωνίας.
γ)    Θα ανατραπεί η εξουσιαστική λογική για την παγκοσμιότητα. Θα γίνει κατανοητό ότι η κατάρρευση του εξουσιαστικού συστήματος στην ελληνική κοινωνία θα γίνει το παράδειγμα για την συγκρότηση της παγκόσμιας κοινωνίας.

Οι παραπάνω σκέψεις δεν θα ήταν δυνατόν να καταλήξουν στην πρόταση για τον σχηματισμό μιας πολιτικής οργάνωσης σαν αυτές που έχουν παρουσιαστεί μέχρι σήμερα έστω και με αρχηγούς μεταμφιεσμένους σε ‘‘συντονιστές’’. Και μόνο το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θριάμβευσε εκλογικά, σε επίπεδο επιτελείων, ακριβώς επειδή διαλύθηκε ιδεολογικά και πολιτικά, μας δίνει μια σαφή ιδέα για την μορφή της οργάνωσης που θα έχει και η οργάνωση της Αριστεράς της κοινωνικής βάσης.

Ωστόσο οι σκέψεις αυτές αποτελούν μια πρόβλεψη. Περιέχουν επομένως μια προτροπή σε κάθε αριστερό της κοινωνικής βάσης να αντιληφθεί την τεράστια σημασία του παραδείγματος που έχει η προσωπική του στάση και προσωπική του δράση στις δύσκολες μέρες που έρχονται.


Η εικόνα, από το skipper-troktiko.blogspot.com