Παρασκευή 30 Μαρτίου 2012

Γράμμα από τον σύντροφο Владимир Ильич Ульянов (Ленин)!!!


Το γράμμα που θα διαβάσετε το λάβαμε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μας το βράδυ τής Κυριακής. Η καθυστέρηση της δημοσίευσής του οφείλεται στις πολύ μεγάλες δυσκολίες τής μετάφρασης, καθώς ήταν γραμμένο στα ρωσικά. Δυσκολίες, που δεν θα μπορούσαμε να υπερβούμε χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του товариш Яков Федотович Павлов, για την οποία τον ευχαριστούμε θερμά.




Дорогие товарищи,


Είναι τώρα κάνα-δυο βδομάδες που σας βλέπω να τραβάτε τα μαρτύρια των σκλάβων τού Σπάρτακου και σας λυπάται η ψυχή μου! Έτσι, αποφάσισα να σας γράψω λίγα λόγια, μπας και σας βοηθήσω να ξεφύγετε από αυτόν το φαύλο κύκλο. Από μια άποψη σας το χρωστάω κιόλας, καθώς δεν έχω ξεχάσει το γράμμα που μου είχατε στείλει το Φλεβάρη τού 2010 όπου, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ζητούσατε και τη γνώμη μου για το πώς θα αντιμετωπίσετε τα προβλήματα που έχετε στην Ελλάδα και στο οποίο δεν απάντησα ποτέ. (Με την ευκαιρία: Δεν απάντησα ποτέ όχι ασφαλώς γιατί θύμωσα που με βάλατε να παίζω πόκερ —παρεμπιπτόντως να σας πω ότι προτιμώ το ουίστ!— ή γιατί βαρέθηκα ή σας περιφρόνησα, αλλά γιατί δεν έπρεπε να το κάνω! Αυτό είναι δική σας δουλειά! Και στο κάτω-κάτω τι παραπάνω χρειάζεστε από μένα; Έχω γράψει εκατομμύρια λέξεις. Πάρτε τις, ‘‘διαβάστε’’ τις σωστά και εφαρμόστε στην εποχή σας, ό,τι ισχύει για την εποχή σας. Τι απ’ όλα αυτά που σκέφτηκα και έκανα εγώ ισχύει για την εποχή σας, μη περιμένετε από κανέναν άνθρωπο του προπερασμένου αιώνα να είναι σε θέση να το ξέρει —ή να το μάθει— καλύτερα!) 

Κι έρχομαι τώρα στο θέμα μου, σ’ αυτή τη μικρή βοήθεια που θέλω να σας δώσω, καθώς διαισθάνομαι ότι έχετε έρθει σχεδόν σε απόγνωση. Εννοώ βέβαια τις συζητήσεις που κάνετε με ορισμένους κουφιοκεφαλάκηδες συντρόφους τού Κομμουνιστικού Κόμματος εκεί στην Ελλάδα απ’ αφορμή το νεαρό σύντροφο που έφυγε από το κόμμα τους κι έκανε τις πρόσφατες καταγγελίες, ή εκείνη την παλιά ιστορία με τον αρχηγό τής ένοπλης αντίστασης στα χρόνια του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου (ξεχνάω τα ονόματά τους, πράγμα φυσικό αν σκεφτείτε τα 142 χρόνια μου, χώρια τα τέσσερα εγκεφαλικά). Όμως, και πάλι, μη περιμένετε τίποτε ‘‘οδηγίες’’ και ‘‘γραμμές’’ και τα παρόμοια. Είπαμε! Αυτό είναι δουλειά δική σας, των σύγχρονων που ζουν σήμερα, εσείς πρέπει να βγάλετε το φίδι απ’ την τρύπα! Εγώ απλώς θα περιοριστώ να σας θυμίσω μια-δυο περιπτώσεις απ’ την εποχή μου, ώστε, με τη σειρά σας, να τη θυμίσετε κι εσείς σ’ αυτούς —ίσως πιο σωστό θα ήταν να πω να τους την πείτε, να τους πληροφορήσετε, γιατί για μερικούς αμφιβάλλω αν την ξέρουν. Από ’κει και πέρα, ας κάτσουν οι σύντροφοι να σκεφτούν…

Εσείς ξέρετε ασφαλώς το χουνέρι που μας σκάρωσαν οι σ. Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ τις παραμονές τής Οκτωβριανής επανάστασης. Επιτρέψτε μου όμως να κάνω μια σύντομη εξιστόρηση.

Στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής μας, που έγινε στις 10 Οκτωβρίου (με το παλιό ημερολόγιο) στην Πετρούπολη, διαφώνησαν με την πρότασή μου για άμεση ένοπλη κατάληψη της εξουσίας, οι μόνοι από τους 12. Με ψήφους 10 στους 12 λοιπόν πήραμε την απόφαση να προετοιμαστεί το κόμμα για την ένοπλη εξέγερση και ορίσαμε και μια επιτροπή για να συντονίσει την υλοποίηση της απόφασης. Μάλιστα, έχω την υποψία ότι τουλάχιστον ο ένας από τους δύο συντρόφους συμπεριλήφθηκε σ’ αυτή την επιτροπή. Από την επομένη, στις 11 Οκτωβρίου, οι σ. Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ άρχισαν να στέλνουν σε όλες τις μεγάλες οργανώσεις μας ένα γράμμα με το οποίο ενημέρωναν τα μέλη μας για τη διαφωνία τους με την ένοπλη εξέγερση και ανέλυαν το σκεπτικό τους. Κρίναμε σκόπιμο, παρά το γεγονός ότι είχαμε πάρει την απόφαση με συντριπτική πλειοψηφία, να ξανασυνέλθει η Κεντρική Επιτροπή, κι αυτή τη φορά μάλιστα διευρυμένη, μια και το ζήτημα ήταν από αυτά που λέμε «ζωής και θανάτου». Το αποτέλεσμα αυτή τη φορά ήταν ακόμα πιο συντριπτικό: 19 ψήφοι υπέρ τής ένοπλης πάλης, 2 κατά. Και πάλι οι δύο κούκοι ήταν οι σ. Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ. Αμέσως μετά, ο σ. Κάμενεφ, φουρκισμένος και κατακόκκινος μέχρι τ’ αυτιά, μάς δήλωσε την παραίτησή του από την Κεντρική Επιτροπή κι έφυγε κοπανώντας την πόρτα. Αλλά αυτό δεν ήταν τίποτε μπροστά σε ό,τι θα επακολούθησε και που δεν το περίμενε κανείς μας!

Δύο μέρες μετά, μου φέρνουν εκεί που κρυβόμουνα τις εφημερίδες. Κι ανοίγω τη «Novaya Zhizn» —μια αριστερή εφημερίδα μεν, που δεν την ελέγχαμε όμως εμείς— και τι να δω; Μία επιστολή τού σ. Κάμενεφ, γραμμένη και εξ ονόματος του σ. Ζηνόβιεφ, στην οποία ο αθεόφοβος, ούτε λίγο ούτε πολύ, μάς ξεμπρόστιαζε με το νι και με το σίγμα, γράφοντας ότι ετοιμάζουμε ένοπλη εξέγερση με την οποία, έλεγε, ότι διαφωνούσε γι’ αυτό και γι’ αυτό και τούτο και τ’ άλλο —επαναλάμβανε πάλι όλο το γνωστό τροπάρι του, καταλαβαίνετε.

Μου ήρθε το αίμα στο κεφάλι και είναι θαύμα που δεν έπαθα τότε το πρώτο εγκεφαλικό! Από τα νεύρα μου δε, κοπάνησα μια γροθιά πάνω στο τραπέζι τόσο δυνατή, που μία ωραιότατη πένα, δώρο τής Ναντέζντα από την εποχή που ήμασταν αρραβωνιασμένοι, χοροπήδησε, έφυγε από το τραπέζι και καρφώθηκε στο πάτωμα με τη μύτη —πάει η πένα κι έκανα μήνες μέχρι να μπορέσω να το ξεφουρνίσω στην Κρούπσκαγια, το τι ακούσαμε, κι ο σ. Κάμενεφ κι εγώ, δεν λέγεται, ας είναι.

Αφού συνήλθα κάπως από το σοκ, πιάνω και γράφω ένα γράμμα προς τα μέλη τού κόμματος όπου χαρακτήριζα την ενέργεια των δύο συντρόφων «απεργοσπαστική» και «εγκληματική» και δήλωνα ότι «δεν τους θεωρώ πλέον συντρόφους και ότι θα ζητούσα τη διαγραφή τους από το κόμμα» —μην απορείτε πού τα θυμάμαι όλα αυτά, τα έζησα και γι’ αυτό.

Τι έγινε από όλα τα παραπάνω που πρότεινα; Τίποτε! Αν εξαιρέσουμε βέβαια τη σφοδρή  κριτική που άκουσαν σε μία επόμενη συνεδρίαση της Κεντρικής μας Επιτροπής (στην οποία όμως δεν μπόρεσα να παρευρεθώ) και την αποδοχή τής παραίτησης του σ. Κάμενεφ από την Κεντρική Επιτροπή. Η πρότασή μου πάντως δεν ‘‘πέρασε’’ και σύντομα ήταν μαζί μας κανονικά, κανονικότατα. Να αναφέρω μόνο τούτο: το 1918 ο Κάμενεφ έγινε αρχικά πρόεδρος του Σοβιέτ τής Μόσχας και λίγο μετά αναπληρωτής πρόεδρος στην κυβέρνησή μας, δηλαδή αναπληρωτής δικός μου!

Α όχι, ψέματα! Αξίζει να πω και κάτι άλλο. Στα γράμματα που υπαγόρευσα προς το Συνέδριο, το Δεκέμβρη τού 1922, στις παραμονές τού 12ου Συνεδρίου μας, αυτά τα γράμματα που εσείς στη γη τα αναφέρετε ως τη διαθήκη μου, όπως ξέρετε λέω μερικές σκέψεις για τα εξέχοντα μέλη τής ηγεσίας τού ΚΚΡ (μπολσ.). Ποιες ήταν οι απόψεις μου τότε; Μήπως η αρρώστια μ’ έκανε να γίνω επιπόλαιος και επιφανειακός στη σκέψη, να εγκαταλείψω τη σφαιρική αντιμετώπιση των πραγμάτων και να ξεπέσω στην αντιδιαλεκτική χυδαιότητα; Όχι. Γιατί έλεγα τότε για τους σ. Κάμενεφ και Ζηνόβιεφ:

«[…] το επεισόδιο του Οχτώβρη δεν ήταν, φυσικά, τυχαίο. Αλλά ούτε πρέπει να ριχτεί σε αυτούς το φταίξιμο προσωπικά, […]».

Και συμπλήρωνα τη φράση μου ως εξής:  

«[…] οσοδήποτε περισσότερο απ’ ό,τι [δεν πρέπει να ριχτεί το φταίξιμο προσωπικά] στον Τρότσκι για το μη-Μπολσεβικισμό του».

(Ελπίζω, αν θυμίσετε αυτά τα λόγια μου στους μπουμπουνοκέφαλους συντρόφους που δεν εννοούν να καταλάβουν τι τους λέτε, ν’ ανοίξει κάπως το μυαλό τους και να αρχίσουν να συνειδητοποιούν γιατί το να κάνουμε πάντα διάκριση μεταξύ αντικειμενικού και υποκειμενικού είναι ύψιστης σημασίας καθήκον για κάθε κομμουνιστή.)

Μια και ήρθε ο λόγος στον σ. Τρότσκι, πριν σας αφήσω, να γράψω, δυο λόγια ακόμα γι’ αυτόν —αλλά και το γαμπρό του, τον σ. Μπουχάριν. Όπως ξέρετε, το πρόβλημα που θα μπορούσα να έχω με τον σ. Τρότσκι δεν ήταν μόνο ότι προσχώρησε στο κόμμα μας μόλις το 1917. Ήταν και το ότι, από ένα σημείο και μετά, έκανε κολεγιά με το γαμπρό του και την ομάδα του, την Αριστερή Αντιπολίτευση, και στύλωσαν και οι δύο τα πόδια για τη χωριστή ειρήνη με τους Γερμανούς και μου ψήσανε το ψάρι στα χείλια. Θα μπορούσα λοιπόν να έχω πρόβλημα γι’ αυτά τα θέματα, αλλά δεν είχα. Γι’ αυτό και στη ‘‘διαθήκη’’ μου, που λέτε εσείς, δεν έκρυψα τα προτερήματά τους, μένοντας μόνο στα μειονεκτήματα. Λόγου χάρη, για τον σ. Τρότσκι, εκτός από τα παραπάνω που σας θύμισα ότι είπα για να τον προφυλάξω από τους δικούς μου κουφιοκεφαλάκηδες, μίλησα και για τις «εξαιρετικές του ικανότητες». Και για τον σ. Μπουχάριν δεν δίστασα ούτε στιγμή να γράψω ότι είναι «ο πολυτιμότερος και μεγαλύτερος θεωρητικός τού Κόμματος» αλλά και ο «πιο αρεστός σε ολόκληρο το Κόμμα».

Αγαπητοί σύντροφοι, δεν ξέρω αν το γράμμα μου αυτό θα σας βοηθήσει στο διάλογο που έχετε με τους συντρόφους από το ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα οι οποίοι διαφωνούν μαζί σας. Πάντως το εύχομαι και το ελπίζω. Κατά τα άλλα, θέλω να σας συστήσω υπομονή, αλλά και ψυχραιμία. Να διατυπώνετε με σαφήνεια τις απόψεις σας, να τις υπερασπίζεστε με θέρμη και πάθος, αλλά και κάπως περισσότερο αποστασιοποιημένα. Πάντα θα υπάρχουν σύντροφοι που, για διάφορους λόγους, αργούν να πάρουν μπρος. Οπότε, φυλάτε τις δυνάμεις σας, μη τις ξοδεύετε αλόγιστα, όπως εγώ. Έχετε χρόνια μπροστά σας κι είναι κρίμα —και ανώφελο!— να πάθετε κανένα εγκεφαλικό κι εσείς, αλλά τόσο νέοι!


С товарищеским приветом, 


  



24 σχόλια:

LeftG700 είπε...

Товариш Владимир Ильич,


Ευχαριστούμε θερμά για το γράμμα σου, το οποίο, όπως καταλαβαίνεις, ήταν μια τεράστια ευχάριστη έκπληξη. Και ναι, εμείς είμαστε σίγουροι ότι μετά από τη δημοσίευσή του, τουλάχιστον ένας από τους κουφιοκεφαλάκηδες, θα πάψει να είναι τέτοιος και μερικοί άλλοι μάλλον θα αρχίσουν να σκέπτονται λιγότερο επιφανειακά και μηχανιστικά!


Увидимся


ΥΓ Ευχαριστούμε επίσης και για τις προσωπικές συμβουλές σου για την υγεία μας. Θα σε καθησυχάσει να σου πούμε πως όταν ανεβαίνουν επικίνδυνα οι ‘‘θερμοκρασίες’’, ξεδίνουμε με μια …ποκίτσα; ;-)

Unknown είπε...

Εδώ δεν παίζεστε με τίποτε.
Στοιχεία ιστορικά, ευρύτερης οργανωτικής γνώσης, ιδεολογικά,καθοδήγησης, επαναστατικού ρεαλισμού,τακτικής, τι άλλο να γράψω.
Σαν να μίλαγε ο ίδιος ο Λένιν.
Με άριστα το δέκα βάζω δέκα με τόνο!!

Ανώνυμος είπε...

εγώ παιδιά θά βάλω ένα μικρό άπόσπασμα άπό ένα άλλο "γράμμα" πού σάς είχα στείλει παληότερα ...
" Πολιτική σημαίνει άνυπαρξία άρχών.
Τούτο δέν σημαίνει ότι δέν ύπάρχουν τελικοί σκοποί στήν πολιτική . Μπορούν νά ύπάρχουν σκοποί καί μάλιστα νά μοιάζουν αίώνιοι. Διότι άν οί σκοποί δέν άφορούν σέ κάποιο ((αίώνιο)) τέλος , καταντούν άσκοποι.
Σημαίνει όμως ότι δέν μπορώ νά άνακηρύσω σέ άμετάθετη άρχή 'οτι έκανε ό Λένιν έδώ καί έκατό χρόνια . Γιατί κι' ό ίδιος ό Λένιν καμμιά άρχή δέν έτήρησε , προκειμένου νά πετύχη τόν σκοπό του . Είναι περιττό νά έπιμείνουμε σέ λεπτομέρειες . Επειδή ύπάρχουν σκοποί στήν πολιτική , γι' αύτό είναι άναγκαία ή άνυπαρξία άρχών .
Ο πολιτικός συνεπώς κρίνεται άπό τούς σκοπούς πού έπιδιώκει καί όχι άπό τά μέσα πού χρησιμοποιεί . Ακαμψία ώς πρός τίς άρχές , σημαίνει έλλειψη προσηρμοσμένης πολιτικής νοοτροπίας .
Η μεγάλη πολιτική είναι σάν τόν έρωτα , όπου τά χρησιμοποιηθέντα μέσα άγιάζονται έκ τών ύστέρων .
Γιά τόν Λένιν μία πολιτική άρχών θά ήταν άδιανόητη.
Ο Λένιν έλεγε : (( Είναι άναγκαίο νά άναγνωρίσουμε τήν άκαταμάχητη άλήθεια ότι ένας μαρξιστής πρέπει νά έχη άντίληψη τής ζωής , τής πραγματικότητας , ότι δέν πρέπει νά προσκολλάται στήν θεωρία τού χθές , πού , όπως κάθε θεωρία , περιλαμβάνει μόνο τά γενικά πλαίσια , καί μόνο προσεγγίζει τό πολύπλοκο τής ζωής)) . (Γράμματα γιά τήν τακτική)

OverTheHill είπε...

Φιλε/η Ανώνυμε/η,

Η πρόταση "Πολιτική σημαίνει ανυπαρξία αρχων" είναι αυτό-αναιρούμενη, αφού η ίδια αποτελεί την αρχή μιας συγκεκριμένης πολιτικής φιλοσοφίας και πράξης.

Όσο για τον παραλληλισμό που έκανες με τον ερωτα, τον θεωρώ τουλάχιστον άστοχο και σίγουρα παράξενο: τι ακριβώς καθαγιάζεται εκ των υστερων (εκ των υστερων από τί);....!;


Φίλοι G700,

Ενδιαφέρον το "παιδαγωγικό" εργαλείο που σκαρφιστήκατε, νομίζετε όμως ότι θα κάνει διαφορά; Μην το πάρετε ως μια υπεργενίκευση αυτό που λέω, αναφέρομαι στην συγκεκριμένη συζήτηση στην οποια επανέρχεστε με το 'γράμμα' του Lenin.

Έχω την εντύπωση ότι πολλές φορες παρασυρόμαστε (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) από την ικανοποίηση που παίρνουμε από την ακόμα καλύτερη τεκμηρίωση της θέσης μας και παραβλέπουμε ότι σε κάθε πολιτική αντιπαράθεση υπάρχει ένα όριο, ένα φράγμα το οποιο δεν ξεπερνιέται με ακόμα ένα quote, ακόμα ένα ιστορικό ανέκδοτο, ακόμα ένα στοιχειο, ακόμα ένα επιχείρημα.

Ελπίζω τα σχόλια που θα λάβετε να με διαψεύσουν, αν και πολύ το αμφιβάλλω.

Φιλικά,
Δέσποινα

Ανώνυμος είπε...

φίλη Δέσποινα αύτό ήταν άπόσπασμα άπό ένα βιβλίο , "εκ τών υστέρων" έννοεί άπό τό αποτέλεσμα πού θά έχεις .
γιώργος-λ.

Ενη είπε...

Αγαπητά Φιλαράκια,
Σας απάντησα σε αλλο μπλογκ, ελπίζω να το δειτε.
Αν ομως ,οπως διατείνεστε, το "γράμμα" το εμπνευστήκατε απο εκει, ειδατε οτι δεν εχει απολύτως καμιά σχέση.
Οχι οτι το ποστ αυτό δεν ειναι ενδιαφέρον, τουναντίον. Αλλωστε θα φανει και απο τη συζήτηση μεταξυ των σχολιαστών.

Ενη είπε...

Φυσικά ισχύει και το
"Αριστερά Φιλαράκια" :lol:

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκο,


Κρίμα που δεν σε είχα καθηγητή να πάρω πτυχίο με υποτροφία! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Γιώργο λευκαδίτη, (από το διάλογό σου με τη Δέσποινα σε καταλάβαμε γιατί ξέχασες να υπογράψεις το πρώτο σχόλιο —αφηρημένος ή ερωτευμένος; ;-) )

Εμείς, συνηθίζουμε να λέμε, και να γράφω εγώ εδώ, ότι συχνά η πολιτική αρχών ισοδυναμεί με αρχίδια πολιτική (σόρυ κιόλας! ;-) ) Αυτή η αποστροφή συνοψίζει νομίζω τα όσα γράφεις. Όμως εμείς δεν το βλέπουμε τόσο απόλυτα όσο ο συγγραφέας που τσιτάρισες (εξ ου και το ίσως). Και για την Αριστερά που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, σε αντίθεση με το αριστερό κομμάτι τού υπαρκτού κόσμου που θέλει απλώς να τον κάνει πιο υποφερτό, αυτό το κυνικό κάπως απόφθεγμα-λογοπαίγνιο, είναι λιγότερο ωμό απ’ όσο δείχνει: η αλλαγή τού κόσμου είναι μία αρχή στην οποία πάντα αισθάνεται ότι πρέπει να είναι συνεπής (άσχετα με τα λάθη και με το πόσα ψάρια καταφέρνει να πιάσει κάθε φορά…).

Σχετικά με τη διαπίστωση ότι το αποτέλεσμα πολλές φορές δικαιώνει ή όχι τη μέθοδο θα συμφωνήσουμε μαζί σου. Είναι κάτι ανάλογο με τις αλλαγές που κάνουν οι προπονητές κατά τη διάρκεια ενός ματς. Αν το αποτέλεσμα είναι θετικό, ο προπονητής γίνεται Θεός. Αν όχι, αποδιοπομπαίος τράγος!

Να κλείσουμε με μία ένσταση: Το πνεύμα τού ποστ δεν είναι ότι πρέπει να ξεπατικώνουμε τον Λένιν ή όποιον άλλον. Το πνεύμα τού ποστ ήταν η αντιμετώπιση του λάθους ή της διαφωνίας. Κι εδώ, πού έχεις πρόβλημα με την αντίληψη του Λένιν; Δηλαδή, άμα ήσουν ο Κάμενεφ, θα προτιμούσες μία σφαίρα στο κεφάλι από πίσω, κι όχι τη θέση τού αναπληρωτή τού Λένιν; ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλη Δέσποινα,


Κατ’ αρχήν, απ’ όσο μπορούμε να καταλάβουμε την πρώτη ένστασή σου για το σχόλιο του Γιώργου, δεν μας φαίνεται να ‘‘κουμπώνει’’ η προσέγγισή σου (δίνουμε την άποψή μας παραπάνω, απαντώντας σ’ εκείνον). Δεν νομίζουμε να υπάρχει αυτό-αναίρεση. Για τον εξής λόγο: η άποψη πολιτική σημαίνει ανυπαρξία αρχών είναι διαπιστωτική όχι ‘‘κανονιστική’’. Και, επιπλέον, ακόμα κι αν κάποιος προτείνει μία τέτοια αντίληψη ως κανόνα, είναι μάλλον βέβαιο ότι θα αιτιολογήσει την πρότασή του επί τη βάσει τής συμμόρφωσης με την εμπειρία τής πολιτικής Πράξης.

Σε σχέση τώρα με την ‘‘ένεση’’ απαισιοδοξίας που θέλεις να μας κάνεις. ;-)

Παρά τη θριαμβευτική δικαίωσή σου (όπως είδες, τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα απ’ όσο νόμισες: ούτε σχόλιο, ούτε σχολιάκι! Ούτε καν για να μας ‘‘ξεχέσει’’ κάποιος!), παρ’ όλη αυτή την εκκωφαντική σιωπή λοιπόν, θα επιμείνουμε να χτυπάμε ‘‘καμπανάκια’’, προς πάσα κατεύθυνση, όχι μόνο προς το ΚΚΕ —όσο καλύτερα μπορούμε να το κάνουμε βέβαια, σύμφωνα με τις δυνατότητές μας. Όπως μας έγραψε κι ο Λένιν, το πράγμα θέλει υπομονή. Πάντα υπάρχουν σύντροφοι που παίρνουν δύσκολα μπρος!

Ψέμματα;


Τα λέμε


ΥΓ Καταλαβαίνεις βέβαια τώρα, μετά το γράμμα που μας στάλθηκε, γιατί είναι παιχνιδάκι για μας να μαντεύουμε τις ηλικίες των σχολιαστών εδώ, έτσι δεν είναι; ;-)

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Σε ό,τι αφορά στο τσαρδί τού товариш Яков, θα απαντήσουμε εκεί. Για εδώ:

Όχι, το γράμμα δεν συνδέεται με τίποτε άλλο.

Θα φανεί το πόσο ενδιαφέρον είναι το ποστ από τα σχόλια; Άμα είναι έτσι την κάτσαμε τη βάρκα! Όπως είδες, μέχρι στιγμής, είμαστε τρεις (μ’ εσένα τέσσερις) κι ο κούκος! Γ@μ@ τα με μεγάλα γράμματα! ;-)


Τα λέμε

OverTheHill είπε...

Φίλοι G700,

Από τις απαντήσεις σας στον Γιώργο κι εμενα συνειδητοποιώ ότι τόσο εσείς όσο και ο Γιώργος χρησιμοποιείτε τον ορο "πολιτική αρχων" με μια συγκεκριμένη ιστορική σημασία. Πρόκειται δηλαδή για ένα κοινό κώδικα αναφοράς σ' ένα ιστορικό φαινόμενο και, πιο συγκεκριμένα, σε μια στάση που χαρακτηρίζει την Αριστερά (στην Ελλάδα; γενικώς; το ΚΚΕ;). Από τα συμφραζόμενα και το πλαίσιο της συζήτησης εικάζω ότι είναι πιθανόν ν' αναφέρεστε σε μια στάση δογματισμού και τυπολατρείας, η οποια όχι μονο χάνει το πνεύμα του νομου αλλα και την ικανότητα τακτικών ελιγμών στη δεδομένη ιστορική συγκυρία.

Αν όντως έτσι είναι, ομολογώ ότι αγνοούσα αυτή την 'τεχνική' έννοια του ορου.

Η ένσταση μου, λοιπόν, στον Γιώργο αφορούσε τον αφορισμό "Πολιτική σημαίνει απουσία αρχων" με την γενική (όπως θα τον αντιλαμβανόταν κανεις στην καθομιλουμένη, χωρίς το ιστορικό φορτίο που του αποδίδετε) κι όχι την τεχνική του έννοια.

Με αυτή την έννοια, πρόκειται για έναν σαρωτικό, απόλυτο αφορισμό. Ο οποιος, μάλιστα, ξενίζει ιδιαιτερα όταν εκφέρεται σε μια συζήτηση μεταξύ αριστερών, αφού, όπως λέτε κι εσείς "η αλλαγή του κόσμου είναι μια αρχή την οποια πάντα αισθάνεται (η Αριστερά) ότι πρέπει να υπηρετήσει".

Η ένσταση μου δεν ασχολήθηκε με τα παραπάνω αλλα περιορίστηκε σε μια κριτική του αφορισμού ως πρότασης (Λογική):

Όταν δηλώνεις ότι η αρχή της πολιτικής σου φιλοσοφίας είναι η απουσία αρχων στην πολιτική, τότε αυτή η πρόταση είναι αυτό-αναιρούμενη, αφού έχεις τουλάχιστον μια αρχή, την αρχή της παντελούς έλλειψης αρχων. Ακόμα κι αν φροντίσεις στην πράξη να κανεις πολιτική χωρίς αρχές, η πρόταση πάλι αυτό-αναιρείται, αφού η πράξη σου υλοποιεί την αρχή της έλλειψης αρχων.

Εσείς κάνατε την διευκρίνιση ότι η πρόταση τέθηκε διαπιστωτικά κι όχι κανονιστικά, πρόκειται δηλαδή για εκ των υστερων πόρισμα ανάλυσης της πολιτικής πράξης κι όχι για εκ των προτερων διατυπωμένη αρχή. Δεν ξέρω αν ο Γιώργος είναι ερωτευμένος αλλα κάποιος από σας είναι σίγουρα ερωτευμένος με τον Γιώργο για να σπεύδετε σε μια τέτοια υπεράσπιση :-)) Αυτή η λεπτή διαφοροποίηση δεν υπήρχε στην ανάρτηση του, το θέμα τέθηκε απόλυτα, σχεδόν σαν ΤΟ λάβαρο επαναστατικής πολιτικής.

Άντε, για χάρη του ερωτοχτυπημένου :-)), ας δεχτώ ότι ο Γιώργος το εννοούσε ως πρόταση-διαπίστωση. M' αυτήν την έννοια, όντως η πρόταση δεν είναι αυτό-αναιρούμενη.

Επιγραμματικά να πω ότι δεν δέχομαι ότι ο σκοπός (είτε ως στρατηγικός στόχος είτε ως αποτέλεσμα) αγιάζει τα μέσα.

Φιλικά,
Δέσποινα

Y.Σ.1 Δεν ήταν ένεση απαισιοδοξίας αλλα μικρό τσίγκλισμα για αυτό-κριτική. Το θέμα τεράστιο, δεν μπορώ να επεκταθώ εδώ, αλλα συνδέεται με την εσωστρέφεια της Αριστεράς και της Διανόησης, η οποια έχει την τάση (για να το πούμε ευγενικά και με μετριοπάθεια) να συζητά με τον εαυτό της ad nauseam και ο κόσμος έξω να καίγεται.

Y.Σ.2 Πάτε στοίχημα 1 ευρώ ότι δεν έχετε μαντέψει την ηλικία μου :-))

Ανώνυμος είπε...

καλησπέρα , κατ' άρχήν τό κείμενο είναι άπόσπασμα άπό ένα βιβλίο μέ τό όποίο συμφωνώ διότι λέει τό έξής πολύ λογικό κατά τή γνώμη μου
" Η πολιτική κρίνεται άπό τούς σκοπούς πού έπιδιώκει καί όχι άπό τά μέσα πού χρησιμοποιεί " κι' δώ μούρχεται στό νού ό Στάλιν . Υπήρχε ποτέ περίπτωση ή Σ.Ενωση νά γινόταν ύπερδύναμη άν ό Στάλιν άκολουθούσε πολιτική άρχών ?

Μάρκομ Ξ είπε...

Νομίζω ότι μετά το δημοσίευμα με αφορμή την ιστορία του Α.Χαλβατζή και μετά τις νουθεσίες του Ιβάν και την απαξίωση οποιασδήποτε διαφορετικής γνώμης δεν θα έχουμε την τιμή να διαλογιστούμε με σ/φους από το ΚΚΕ.
Μακάρι να βγω ψεύτης.

συντροφικά,
Μάρκομ Ξ

Ενη είπε...

1ον, τα τυχερά παιχνίδια δεν συνάδουν με την αριστερή κοσμοθεωρία, η οποία, όταν υποστηρίζει ότι πρέπει οι άνθρωποι να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, δεν εννοεί και ακριβώς την τράπουλα (αυτή η ερμηνεία είναι σωστή εδώ που τα λέμε, για να τα λέμε όλα). Αντίθετα, συνάδουν απόλυτα τα παιχνίδια σκέψης και στρατηγικής, όπως το σκάκι (ή το σκάκι των Κινέζων, το γκο). Να γιατί κάθε αριστερός θεωρεί δεδομένο ότι ο Λένιν δεν γίνεται παρά να έπαιζε σκάκι, ενώ ανατριχιάζει στην ιδέα ότι θα μπορούσε ποτέ να πει: «Σύντροφοι, τα λεφτά είναι δικά μου. Φουλ του Άσσου με Ρηγάδες

Ενη είπε...

Δεν ξέρω γιατί δεν αναρτήθηκε ολο το κειμενο μου απο το wordpad, θα το κοιτάξω, συγγνώμη.

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια,

"1ον, τα τυχερά παιχνίδια δεν συνάδουν με την αριστερή κοσμοθεωρία, η οποία, όταν υποστηρίζει ότι πρέπει οι άνθρωποι να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, δεν εννοεί και ακριβώς την τράπουλα (αυτή η ερμηνεία είναι σωστή εδώ που τα λέμε, για να τα λέμε όλα). Αντίθετα, συνάδουν απόλυτα τα παιχνίδια σκέψης και στρατηγικής, όπως το σκάκι (ή το σκάκι των Κινέζων, το γκο). Να γιατί κάθε αριστερός θεωρεί δεδομένο ότι ο Λένιν δεν γίνεται παρά να έπαιζε σκάκι, ενώ ανατριχιάζει στην ιδέα ότι θα μπορούσε ποτέ να πει: «Σύντροφοι, τα λεφτά είναι δικά μου. Φουλ του Άσσου με Ρηγάδες"
(αποσπασμα απο το ποστ σας "παίζουν οι αριστεροι πόκα;" 7/1/10)

Ας ερθουμε λοιπόν στο παρόν πόστ στο "γράμμα" σας προς τον Λένιν, και για να μην περιορισθουμε στα γεγονότα του παρελθόντος, κάνοντας ενα "αλμα" στο χρόνο ας πουμε μερικά πράγματα για τη σημερινη ελληνικη πραγματικότητα.

Κατ' αρχήν η ασκηση μιας πολιτικης απο εναν συγκεκριμένο πολιτικό σχηματισμό εχει απόλυτα σχέση με την επιδίωξη, μέσω των στόχων και σκοπων, της επιτυχίας μιας σχεδιασθείσης στρατηγικης.
Με αυτή την εννοια ο τρόπος ασκησης πολιτικης μπορεί να περνάει απο πολλους "δρόμους-σκοπούς". Σε αυτή την περίπτωση αν υπολογίζεται οτι η στρατηγική θα επιτευχθεί, οι επιλογές ειναι "ανοιχτές", ειτε για κάποιες συγκεκριμένες ενέργειες ειτε για την αποφυγή τους.
Για παράδειγμα αν παίζεις πόκα για τα λεφτά η αν παίζεις για να "επιβληθείς" με τη στρατηγική σου στους "παικτες-αντιπάλους" σου. (-;

Ετσι αν ερθουμε στο ελληνικό παρόν, μπορουμε να αναλογισθουμε γιατί π.χ. το ΚΚΕ δεν "ενστερισθηκε" το κίνημα των αγανακτισμένων στις πλατειες; (το οποιο ηταν μεν ανοργάνωτο και αυθορμητο στη μεγάλη του πλειοψηφία, λογω των μετρων λιτότητας κυρίως, αλλά και μερικως καθοδηγούμενο απο μικρές συνειδητοποιημένες πολιτικές δυνάμεις.
Αν ομως ενα κόμμα με δύναμη "ηγειτο" μιας τέτοιας κίνησης και προχωρούσε η κατάσταση, ας πουμε, μπουκάρει ο κόσμος στη βουλή "καταλύει" τον κοινοβουλευτισμό ( με ολα τα επακόλουθα), και μετα

κάποια δύναμη πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία για τη συνέχεια.....

Η "συνέχεια", οπως ευκόλως μπορεί κανείς να την φαντασθει, θα ειχε καμιά σχέση με τη στρατηγική που ειχε χαράξει για την ασκηση της πολιτικής του , αυτος ο συγκεκριμένος πολιτικός σχηματισμός, με τα γεγονότα που θα αναφύονταν εκεινη τη χρονικη στιγμή;.....................
Μαλλον οχι, νομίζω.
Μπορει να κάνω λάθος, βέβαια. (-;

Ενη είπε...

Διορθωση
'στο "γράμμα" σας ΑΠΟ (και οχι προς) τον Λένιν.

Μάρκομ Ξ είπε...

Δεν ξέρω αν είναι τόσο σχετικό με το ποστ, αλλά έπρεπε να το μοιραστώ (με όσους δεν το έχουν ήδη δει).

http://www.tometopo.gr/home/news/560-a-.html

Έτσι, για να μη λένε οι σ/φοι του ΚΚΕ ότι ασχολούμαστε όλοι εδώ μόνο με τα στραβά του κόμματός τους...

συντροφικά,
Μάρκομ Ξ

LeftG700 είπε...

Φίλη Δέσποινα,


Δεν θα έλεγα ότι εγώ τουλάχιστον χρησιμοποίησα τον όρο δίνοντάς της ιστορική σημασία. Ότι την προσδιόρισα και την εντόπισα στις στάσεις τής Αριστεράς είναι γεγονός. Όχι όμως πως τη θεωρώ αποκλειστικά συνδεδεμένη με την Αριστερά ή, ακόμα, καθαρά νεωτερικό φαινόμενο. Π.χ. και πρόχειρα: Μία ξεκάθαρη αναγνώριση του γεγονότος πως η πολιτική αρχών συχνά είναι @ρχίδι@ πολιτική έχουμε από το περιστατικό τού Ιησού που παίρνει το φραγγέλιο για να κυνηγήσει τους εμπόρους από τον ναό. (Εδώ, το «αγαπάτε τους εχθρούς υμών» πάει περίπατο!)

Το Γιώργο τον συμπαθούμε, δεν το κρύβω. Όμως δεν σπεύσαμε να τον υπερασπιστούμε. Είναι παλιός αναγνώστης μας και παρά το ότι σχολιάζει αραιά και που, είχαμε την ευκαιρία να τον κατανοούμε σε ορισμένα βασικά σημεία, ευκαιρία που εσύ δεν την έχεις ακόμα. Αυτό είναι όλο. Και παρεμπιπτόντως μπορώ να προχωρήσω ακόμα πιο πέρα: έχω την εντύπωση πως το γεγονός ότι η πολιτική δεν μπορεί να ασκείται πάντα σε συμφωνία με γενικές αρχές είναι κάτι που τον ενοχλεί…

Επανερχόμενοι στο κύριο (πολιτική αρχών): Αν βγάλουμε απ’ έξω την προσχηματική και υποκριτική επίκληση παραβίασης αρχών ως όπλο κατά τής Αριστεράς από τους εχθρούς της, αλλά και από τους ‘‘συναγωνιστές’’ τού αριστερού εμφυλίου, η εμμονή στην απαρέγκλιτη τήρηση των αρχών από αρκετούς αριστερούς, για μας, δεν δείχνει τόσο δογματισμό ή τυπολατρία , όσο, το λέω γενικά, την απεγνωσμένη και ηρωική ίσως, αλλά σίγουρα ανώριμη και αφελή, αναζήτηση του Απόλυτου. Ξεχνάνε (ή απωθούν) την ιδέα ότι κόλαση δεν έχει μόνο η ‘‘προϊστορία’’ (κατά τον προπαγανδιστικό αφορισμό τού Μαρξ), αλλά και η ιστορία!

Τέλος, απαντώντας στα υστερόγραφα του σχολίου σου:

1) Μία από τις αιτίες που η Αριστερά δεν μπορεί (γιατί δεν θέλει και, εν μέρει, δεν θέλει γιατί δεν μπορεί) να βοηθήσει «τον κόσμο που καίγεται» είναι και αυτή που θίγεται στη συγκεκριμένη ανάρτηση. Με αυτή την έννοια δεν αποδεχόμαστε την κριτική σου.

2) Τι ανάγκη έχουμε να μαντέψουμε την ηλικία σου; Αφού ‘‘καρφώνεσαι’’ μόνη σου, παίρνοντας το δόλωμα για τροφή! ;-)


Τα λέμε

LeftG700 είπε...

Φίλε Μάρκομ Ξ,


Την ίδια γνώμη έχουμε κι εμείς. Και την ίδια ευχή κάνουμε. Σε κάθε περίπτωση όμως: Ακόμα κι αν εκείνοι τέλειωσαν μαζί μας, εμείς δεν τελειώσαμε καθόλου μαζί τους! ;-)


Τα λέμε

OverTheHill είπε...

Φίλοι G700,

Η απάντηση σας ήταν ιδιαιτερα κατατοπιστική.

Φιλικά,
Δέσποινα

LeftG700 είπε...

Φίλη Ένη,


Συγγνώμη για την παράλειψη να απαντήσουμε και σε σένα. Μπερδεύτηκα.

Ίσως να μη συνάδει με μια ορισμένη αντίληψη της αριστερής κοσμοθεωρίας, σύμφωνα με την οποία ο καιρός δουλεύει για μας κι η Ιστορία είναι κατακόκκινη. Νομίζουμε ότι αυτή η αντίληψη ανήκει μάλλον στο παρελθόν κι είναι ένα από αυτά που πρέπει να αφήσουμε πίσω μας. Με αυτή την έννοια λοιπόν, ο τυχαίος παράγοντας ή το απρόβλεπτο, αν προτιμάς, είναι αναπόσπαστο στοιχείο της πραγματικότητας. Και με αυτή την έννοια ο Λένιν δεν θα είχε καμία αντίρρηση να πει «Σύντροφοι, τα λεφτά είναι δικά μου. Φουλ τού Άσσου με Ρηγάδες!». ;-)

Αυτό όμως δεν συμβαίνει ότι θα αφεθούμε στην τύχη. Και, ασχέτως του τι έκανε σωστό και τι λάθος το ΚΚΕ με τους αγανακτισμένους, η αντιμετώπισή τους από τη μεριά του εντασσόταν στις προσπάθειές του να επηρεάσει τις τύχες τών πραγμάτων προς την κατεύθυνση που έκρινε σωστή.


Τα λέμε

Ενη είπε...

Αριστερά Φιλαράκια,
Φυσικά κανένα πρόβλημα για την απάντηση.
Μου λέτε
" Και, ασχέτως του τι έκανε σωστό και τι λάθος το ΚΚΕ με τους αγανακτισμένους, η αντιμετώπισή τους από τη μεριά του εντασσόταν στις προσπάθειές του να επηρεάσει τις τύχες τών πραγμάτων προς την κατεύθυνση που έκρινε σωστή"

Δηλαδή μου απαντατε στο ερώτημα μου (που ηταν και απάντηση), οτι οχι δεν εχω κάνειλάθος.

Για τον απρόβλεπτο παράγοντα ναι η αλήθεια ειναι οτι πολλές φορές καθορίζει και το αποτέλεσμα. (-;