Πέμπτη 30 Ιουνίου 2011

Η χούντα τ ε λ ε ί ω σ ε το ’73! Αυτή είναι η σύγχρονη αστική δημοκρατία!


Το γνωστό πανό που αποτελεί σήμα κατατεθέν των συγκεντρώσεων στην πλατεία Συντάγματος και το οποίο έχει δει όλη η Ελλάδα μέσω τής τηλεόρασης γράφει: «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία Η χούντα δεν τελείωσε το ’73». Το σύνθημα ανήκει στην κατηγορία τού παράδοξου: Μπορεί να αποδειχθεί ταυτόχρονα και ορθό, και λανθασμένο. Έχουμε χούντα; Ναι, αν υπολογίσει κανείς τα όσα έγιναν χθες στο κέντρο τής Αθήνας, έχουμε. Όχι, αν συν-υπολογίσει ότι κανένας από τους θεσμούς τής αστικής φιλελεύθερης δημοκρατίας δεν έχει καταργηθεί —ή έστω ανασταλεί, όπως ζητούσε πέρυσι, τέτοια περίπου εποχή, ο ‘‘καλός δημοσιογράφος’’ Τέλλογλου και ο φιλόσοφος της «ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης» Γιανναράς. Αλλά κι αυτό να είχε γίνει, θα είχε γίνει με όλους τους συνταγματικούς κανόνες που προβλέπει η κήρυξη της χώρας σε κατάστασης εξαίρεσης, οπότε και πάλι η απάντηση θα έπρεπε να είναι αρνητική. Λοιπόν, τι λέμε εμείς;

Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου οι μισοί περίπου από τον πληθυσμό της θυμούνται από πρώτο χέρι τη γνήσια χούντα τών συνταγματαρχών και οι άλλοι μισοί την έχουμε ακούσει, αλλά πάλι από πρώτο χέρι, η πρώτη ενστικτώδης αντίδραση είναι να πούμε, επίσης ενστικτωδώς, ό,τι λέει ο πολύς κόσμος: «αυτοί είναι πιο χούντα κι απ’ τη χούντα!». Κάτι τέτοιο θα μας ‘‘διευκόλυνε’’ στην αντικυβερνητική προπαγάνδα και, κυρίως, θα μας εμφάνιζε «ένα με το λαό» —τι μεγάλος πειρασμός!

Κι όμως! Είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που μπορούμε να διαπράξουμε!

Δεν έχουμε να κάνουμε με καμία χούντα! Αυτό που αντιμετωπίζουμε δεν είναι παρά η μορφή που παίρνει στην εποχή του ανεξέλεγκτου[1] καπιταλισμού η αστική δημοκρατία σε κρισιακές καταστάσεις. Η υιοθέτηση της αντίληψης που εκφράζει ένα τέτοιο σύνθημα από την Αριστερά δεν κάνει τίποτε άλλο πλην του να επικυρώνει την ιδέα μιας ‘‘αγνής’’, ‘‘ανόθευτης’’ και ‘‘γνήσιας’’ δημοκρατίας χωρίς κυρίαρχες και υποτελείς τάξεις, με εξυπονοούμενη την παραπλήσια ιδέα ότι η αποκατάσταση αυτής τής ‘‘πραγματικής’’[2] δημοκρατίας είναι, τάχα, η ύψιστη αποστολή και η αιτία ύπαρξης της Αριστεράς! Αν πολλοί από εμάς στήνουν ‘‘δράκους’’, επειδή τα βρίσκουν μπαστούνια να πολεμήσουν την αστική δημοκρατία, αποκαλύπτοντας τη σατανικά αποκρυπτόμενη φύση της (ίσως επειδή την ξέχασαν κι οι ίδιοι), ας αρχίσουν να ψάχνουν στο πάνω-πάνω ράφι τής βιβλιοθήκης τους, στα σκονισμένα παλιά βιβλία...

Καλό θα είναι λοιπόν να μη πολυμιλάει για «δημοκρατική εκτροπή» ο Αλέξης Τσίπρας, όπως έκανε σήμερα στη Βουλή —κάτι τέτοιο είναι πιο ταιριαστό άλλωστε στα χείλη τού Φώτη Κουβέλη. Είναι καιρός να αρχίσει να μιλάει για την επιτομή τής σύγχρονης αστικής δημοκρατίας...


[1] Δηλαδή, της καπιταλιστικής διαχείρισης κατά την οποία το κεφάλαιο έχει τον απόλυτο έλεγχο, χωρίς την υποχρέωση (ή και τη δυνατότητα) της μερικής υιοθέτησης εργατικών αιτημάτων.

[2] Μ’ άλλα λόγια, η (αστική) δημοκρατία εκείνη στην οποία ο υδραυλικός —Έλληνας ή Πολωνός, αδιάφορο— κόβει απόδειξη, τα τρένα τού ιδιωτικοποιημένου ΟΣΕ έρχονται στην ώρα τους και οι διαδηλώσεις γίνονται επί του (δεξιού) πεζοδρομίου...


Η εικόνα, από το larissanet.gr

Τρίτη 28 Ιουνίου 2011

Allonsanfan!


Ακόμα κι αν είναι μια μάχη οπισθοφυλακών, είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί.

Ακόμα κι αν είναι μια χαμένη μάχη, δεν είναι η τελευταία μάχη.

Ακόμα κι αν είναι μια μάχη που δεν δίνουμε ενωμένοι, ας σταματήσουμε, έστω και για λίγο, να ψάχνουμε για Λακεδαιμονίους.

Από διαφορετικές απόψεις ο καθένας, όλοι Λακεδαιμόνιοι είμαστε...  

Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Δέκα σκέψεις για μια από τις δέκα σκέψεις τού Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής για την πλατεία Συντάγματος


Πριν από τρεις ημέρες, το Συντονιστικό Όργανο του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής (ΜΑ-Α) έδωσε στη δημοσιότητα ένα κείμενο με το οποίο καταθέτει τις απόψεις και προτάσεις του σχετικά με τις συνεχιζόμενες λαϊκές διαμαρτυρίες στην πλατεία Συντάγματος. Οι απόψεις τής ηγετικής ομάδας τού ΜΑ-Α είναι διατυπωμένες υπό τη μορφή δέκα σκέψεων και θίγουν ισάριθμες πλευρές τής συγκεκριμένης κοινωνικής αντίδρασης.

Το κείμενο είναι μεγάλο και σχεδόν επί «παντός του επιστητού», συνεπώς, δεν είμαστε σε θέση αυτή τη στιγμή να καταθέσουμε κάποια συνολική εκτίμηση. Υπάρχει όμως ένα σημείο, μια σκέψη από τις δέκα σκέψεις δηλαδή, το οποίο επιβάλλεται να σχολιαστεί. Το σημείο αυτό αφορά σε ένα ιδιαίτερα κομβικό ζήτημα: τη σχέση τής πολιτικά οργανωμένης Αριστεράς με την περίπλοκη βάση επί της οποίας στηρίζεται και με την οποία επιδιώκει να συναντηθεί. Πολύ περισσότερο που το ΜΑ-Α ήταν το πρώτο αριστερό σχήμα το οποίο από τον Φεβρουάριο ακόμα είχε στρέψει το βλέμμα του στην πλατεία και είχε καλέσει τον κόσμο «να «πάει και να μείνει στο Σύνταγμα». Όχι συμπτωματικά, και οι δικές μας σκέψεις είναι δέκα. Πρώτα όμως το απόσπασμα επί του οποίου σκεφτήκαμε —και για το οποίο αξίζει, νομίζουμε, να συσκεφτούμε:


Έκτο: Μπορούμε να διδαχθούμε από την πλατεία Συντάγματος  

Οι κατειλημμένες πλατείες βοούν από την απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένης και της αριστεράς. Η περιφρόνηση και η οργή απευθύνονταν στους «300» κι όχι στους «270». 

Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έχει προτείνει στις κοινοβουλευτικές δυνάμεις της αριστεράς την αποχώρησή τους από την Βουλή της Ντροπής και τη συμβολική ένωσή τους με τον λαό. 

Η πλατεία  Συντάγματος ξεκίνησε ως «άβατο» για την αναγνωρίσιμη αριστερά – συλλογικότητες ή πρόσωπα – όχι λόγω των δυνάμεων καταστολής, όπως έχει γίνει επανειλημμένα, αλλά λόγω της αυθόρμητης λαϊκής διάθεσης. Ζούμε μερικές από τις πιο απαξιωτικές στιγμές στη σύγχρονη ιστορία. 

Στο βάθος  το χάσμα  είναι ανάμεσα στις ιδέες και τις αξίες της αριστεράς από τη μια, και την εκπροσώπηση και τους μηχανισμούς της αριστεράς, από την άλλη. Κοινωνικές  διαδικασίες που οδηγούν σε φαινόμενα  εξεγερσιακά ή συνελευσιακά ή  αυτοοργάνωσης —από την Κομμούνα των Παρισίων μέχρι το 1968, από αμεσοδημοκρατικές συνελεύσεις του ΕΑΜ μέχρι το Πολυτεχνείο και τον Δεκέμβρη— αποτελούν τις πηγές όχι μόνο έμπνευσης, αλλά και θεωρητικών, προγραμματικών και οργανωτικών αρχών της αριστεράς. 

Η πηγή αναβλύζει  πάλι στο Σύνταγμα, στο Λευκό Πύργο  και στις άλλες πλατείες της χώρας. Μπορούμε να διδαχθούμε πολλά. Το πρώτο μάθημα είναι για την αυτοοργάνωση και τη δημοκρατία.

Παρά τις  προσπάθειες του συστήματος να πετάξει  και την αριστερά στο δοχείο των  αχρήστων, είμαστε περήφανοι  για  αυτά που πιστεύουμε και αγωνιζόμαστε. 

Η ενότητα  του λαού δεν σημαίνει τέλος της  μάχης των ιδεών. Το αντίθετο. Το γνωρίζουμε εξάλλου από την διαπάλη  των συνθημάτων στην «πάνω πλατεία».  

Η για χρόνια καλλιεργούμενη εξίσωση και απόρριψη όλων των πολιτικών απόψεων από  τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχει περάσει σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Ιδιαίτερα σε χώρους που τώρα απελευθερώνονται από τον δικομματισμό έχοντας διαπαιδαγωγηθεί με μια αρνητικότητα απέναντι στην αριστερά, αλλά και σε τμήματα της νεολαίας χωρίς πολιτική εμπειρία. Πρέπει να απαντηθεί με σαφήνεια , επιμονή, μαχητικότητα και κυρίως πειθώ και ειλικρίνεια.

Ένα λαός που  ισοπεδώνεται και ισοπεδώνει πέφτει στην παγίδα του λαϊκισμού. Ένας λαός που είναι ικανός να διακρίνει  τη διαφορά είναι έτοιμος για  επαναστατικές αλλαγές. 

Χωρίς να μασάμε τα λόγια για τις ευθύνες μας υπερασπιζόμαστε την προσφορά, τις αξίες και τα σύμβολά της αριστεράς. Μπορούμε να την κάνουμε πάλι κτήμα της ευρύτερης κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς . 

Μια αριστερά όμως που πονάει, μαθαίνει, αλλάζει. Η αριστερά αναγεννάται  εκεί που βουλεύεται ο λαός. Εκεί είναι. Όχι σε αποξενωμένα γραφεία. 

Οι σχηματισμοί της αριστεράς είναι δυνατό σήμερα να συμβάλλουν στην αποσύνθεση της νέας αυτής κινηματικής δράσης. Αν τη δουν με φόβο γιατί είναι εκτός ελέγχου ή με ανταγωνιστικότητα. Αν επιχειρήσουν να την απαξιώσουν όπως έκαναν ορισμένοι τον Δεκέμβρη. Αν μείνουν σε μια διαδικασία πολλαπλών και συγκρουόμενων «εισοδισμών». Αν αντί να την περιφρουρήσουν, συγκεντρώνονται με ασφάλεια αλλού ή αποχωρούν τροχάδην μπροστά στην πρώτη εκδήλωση βίας της αστυνομίας. Αν βλέπουν το Σύνταγμα με τα μάτια του συστήματος, ως κάτι ενοχλητικό και προσδοκούν την ημερομηνία λήξης του. Δυστυχώς, έχουμε τέτοια δείγματα. 

Οι σχηματισμοί της αριστεράς μπορούν να δώσουν μια αφάνταστη ώθηση στο κίνημα των πλατειών. Αν σεβαστούν τις προωθημένες δημοκρατικές αρχές της αυτοοργάνωσης. Αν είναι ειλικρινείς και, χωρίς να επιδεικνύουν και να κηδεμονεύουν, δεν κρύβουν την ταυτότητά τους. Αν μπορούν να αντιπαρατεθούν πολιτικά σε άλλα ρεύματα – όπως ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός, ο μεσσιανισμός- μέσα σε ένα πλαίσιο δημοκρατίας. Αν το στηρίζουν στις δύσκολες στιγμές της στρατηγικής της έντασης. Αν μπορέσουν ισότιμα, φιλικά και με ταπεινότητα να συμμετάσχουν στο μεγάλο λαϊκό εγχείρημα αλληλεγγύης. Και κυρίως αν μπορέσουν από τον μικρόκοσμο του ανταγωνισμού των οργανώσεων, να αρθούν στο μεγάκοσμο της κοινής συντροφικής πάλης για τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία. 


Και τώρα οι δικές μας σκέψεις:

Πρώτο: Τι σόι τίτλος είναι αυτός στη συγκεκριμένη ενότητα; «Να διδαχθούμε από την πλατεία Συντάγματος»; Οk, να διδαχθούμε. Ουδεμία αντίρρηση. Αλλά μια τέτοια επικοινωνία δεν είναι αμφίδρομη; Η πολιτικά οργανωμένη Αριστερά δεν έχει τίποτε να διδάξει την πλατεία Συντάγματος; Στο απόσπασμα που παραθέτουμε, υπάρχουν παρακάτω κάμποσα σημεία τα οποία δείχνουν ότι η απάντηση του ΜΑ-Α στο ερώτημα που θέσαμε είναι θετική: ναι, και η Αριστερά έχει να διδάξει. Γιατί αυτό αποσιωπάται στον τίτλο; Πρόκειται περί επικοινωνιακής τακτικής; Αν ναι, είναι ώρα για «επικοινωνιακές πρακτικές» ή για να τα πούμε όλα;

Δεύτερο: Ορθά επισημαίνεται, αν και αποτελεί κοινό τόπο, πως η απαξίωση του πολιτικού συστήματος συμπεριλαμβάνει και την Αριστερά. Όμως προς τι η υπενθύμιση αμέσως μετά του γεγονότος ότι «Το Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής έχει προτείνει στις κοινοβουλευτικές δυνάμεις της αριστεράς την αποχώρησή τους από την Βουλή της Ντροπής και τη συμβολική ένωσή τους με τον λαό.»; Έχουμε αποδεχθεί κι εμείς ότι η πολιτική, τελικά και μόνο, «είναι η διαχείριση συμβόλων»;

Τρίτο: Η πλατεία Συντάγματος δεν ξεκίνησε απλώς ως «‘‘άβατο’’ για την αναγνωρίσιμη αριστερά —συλλογικότητες ή πρόσωπα». Ξεκίνησε έτσι και συνεχίζει έτσι. Πρόσφατα μάλιστα, η «Εκκλησία τού Δήμου» υπερψήφισε και την κατάργηση τών κομμάτων! Πού ζει το ΜΑ-Α; Δεν είναι αρκετά τα σκουπίδια που έχουν μαζευτεί κάτω από το χαλί μας; Πρέπει να κρύψουμε κι άλλα;

Τέταρτο: Πόθεν εξάγεται ότι το χάσμα μεταξύ πλατείας Συντάγματος και Αριστεράς είναι απλώς και μόνο «ανάμεσα στις ιδέες και τις αξίες της αριστεράς από τη μια, και την εκπροσώπηση και τους μηχανισμούς της αριστεράς, από την άλλη»; Στην ίδια ενότητα, λίγο παρακάτω, αναγράφεται φαρδιά-πλατιά:

«Η για χρόνια καλλιεργούμενη εξίσωση και απόρριψη όλων των πολιτικών απόψεων από  τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχει περάσει σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας. Ιδιαίτερα σε χώρους που τώρα απελευθερώνονται από τον δικομματισμό έχοντας διαπαιδαγωγηθεί με μια αρνητικότητα απέναντι στην αριστερά, αλλά και σε τμήματα της νεολαίας χωρίς πολιτική εμπειρία».

Μήπως το ΜΑ-Α κάνει λάθος; Μήπως, τελικά, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης καλλιεργούσαν για χρόνια την αρνητικότητα απέναντι στους μηχανισμούς τής Αριστεράς και τη θετικότητα απέναντι στις ιδέες και τις αξίες της και τώρα, επιτέλους, δρέπουμε τους καρπούς; Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το συμπέρασμα που διατυπώνεται! Από πού προέκυψε αυτός ο «ξαφνικός έρωτας» της πλατείες για τις ιδέες και τις αξίες τής Αριστεράς;

Πέμπτο: Υποστηρίζει το ΜΑ-Α ότι οι σχηματισμοί τής Αριστεράς μπορούν να δώσουν «μια αφάνταστη ώθηση στο κίνημα των πλατειών» αν «σεβαστούν τις προωθημένες δημοκρατικές αρχές της αυτοοργάνωσης». Ωραία. Να τις σεβαστούν. Αλλά, για να ’χουμε το καλό ρώτημα, η ιδεολογία τού «όχι κόμματα, όχι ιδεολογίες» είναι «προωθημένη δημοκρατική αρχή αυτοοργάνωσης»; Δηλαδή το ΜΑ-Α πιστεύει ότι ήρθε το πλήρωμα τού χρόνου και μπορούμε να περάσουμε στην αταξική κοινωνία;

Έκτο: Γράφουν κάπου οι φίλοι τού ΜΑ-Α: «Χωρίς να μασάμε τα λόγια για τις ευθύνες μας υπερασπιζόμαστε την προσφορά, τις αξίες και τα σύμβολά της αριστεράς. Μπορούμε να την κάνουμε πάλι κτήμα της ευρύτερης κοινωνίας και ιδιαίτερα της νέας γενιάς». Αυτό πάλι τι είναι; Δεν υποστηρίζουν οι ίδιοι, όπως είδαμε παραπάνω, ότι το χάσμα μεταξύ πλατείας και Αριστεράς αφορά μόνο στους αριστερούς μηχανισμούς και όχι στις ιδέες και τις αξίες της; Τι υπαγορεύει, λίγες αράδες παρακάτω, αυτή την ανάγκη υπεράσπισης;

Έβδομο: Πώς ακριβώς θα υπερασπιστούμε τα σύμβολα τής Αριστεράς; Εκμυστηρευόμενοι τη σκέψη μας «να υπερασπιζόμαστε τα σύμβολα τής Αριστεράς»;

Όγδοο: Πολύ σωστά αναφέρεται ότι πρέπει η Αριστερά να αντιπαρατεθεί  σε άλλα ρεύματα «όπως ο εθνικισμός, ο λαϊκισμός, ο μεσσιανισμός». Γιατί όμως δεν συμπεριλαμβάνεται σ’ αυτά και το ρεύμα τής αντιπολιτικής; Και γιατί δεν καταγράφεται η ανάγκη να χωρίσουμε επιτέλους τα ιδεολογικά τσανάκια μας με την αναρχία; Τελικά, το ματς Μαρξ – Μπακούνιν έκατσε «άσσος στο ημίχρονο, διπλό τελικό»;

Ένατο: (Μια σκέψη που την είχαμε κάνει και στις 8 Ιουνίου). Υπάρχει κάπου στο κείμενο η (αυτονόητα) σωστή επισήμανση: «Η αριστερά αναγεννάται  εκεί που βουλεύεται ο λαός. Εκεί είναι. Όχι σε αποξενωμένα γραφεία». Όμως τι είδους αναγέννηση είναι αυτή που περιορίζεται στην παρουσία εκεί που βουλεύεται ο λαός αλλά όχι και στην κριτική παρέμβαση; Μια τέτοια στάση δεν εκχωρεί τελικά το δικαίωμα (και υποχρέωση μαζί!) τής κριτικής αποκλειστικά σε όλους αυτούς που είτε από υποκρισία, είτε από ελιτισμό, είτε από ταξική αντιπαλότητα, είτε από άγνοια, είτε από σύγχυση, είτε από λιποταξία, φόρεσαν το μανδύα του αντιλαϊκισμού για να πολεμήσουν τον ίδιο το λαό, επικαλούμενοι (προσχηματικά) τις αμαρτίες του;

Δέκατο: Επικρίθηκε (και δικαίως) ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, επειδή, όχι μόνο δεν αποχώρησε μαζί με όλους τους βουλευτές τής Αριστεράς από τη Βουλή, όπως είχε προτείνει το ΜΑ-Α, αλλά, τα μεσάνυχτα τής 31ης Μαΐου, έφυγε μέσα από τον Εθνικό Κήπο με κλεφτοφάναρο. Ο Αλέκος Αλαβάνος, που ασφαλώς θα αισθάνεται στην πλατεία Συντάγματος όπως το ψάρι στο νερό, γιατί δεν έχει πάρει το λόγο μέχρι τώρα στη Λαϊκή Συνέλευση; Μήπως δεν κληρώθηκε;


Φωτογραφία: tometopo.gr

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Το σύριζα «κούρεμα» του χρέους ως παιχνίδι πόκας


Μετά και μέσα από διάφορες διαδρομές, το τελευταίο διάστημα, δηλαδή μετά την είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος (Πλαισίου) ή Μνημονίου 2, η προβαλλόμενη γραμμή τού ΣΥΝ —και κατά προέκταση του ΣΥΡΙΖΑ—, ως προς το τι κάνουμε άμεσα με την κρίση χρέους, είναι η επαναδιαπραγμάτευσή του με εκ τον ουκ άνευ όρο τής δραστικής περικοπής του. Αυτό επικυρώθηκε χθες πανηγυρικά με την ομιλία τού Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή για την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη νέα (κόψτε κάτι!) κυβέρνηση.

Στη δευτερολογία του ο Αλέξης Τσίπρας έκανε κάπου και μια αλληγορική αναφορά στο πόκερ. Εδώ είμαστε! Έχουμε που έχουμε το «μικρόβιο», ήρθε και το πράσινο φως από τον Πρόεδρο του ΣΥΝ, και ο τίτλος τής σημερινής ανάρτησης, που ορίζει ταυτόχρονα και την αναλογική προσέγγιση, βγήκε! Με όρους πόκας λοιπόν, έχουμε και λέμε.

Ξεχάστε το «μαμούθ» και τον «κούκο». Το νέο παιχνίδι λέγεται «επαναδιαπραγμάτευση για τη δραστική περικοπή τού χρέους»

Να πούμε εξ αρχής ότι μας φαίνεται μια χαρά παιχνίδι (ιδίως επειδή δεν έχει πολλά κλειστά φύλλα)! Με την προϋπόθεση βέβαια, που και ο ίδιος ο Πρόεδρος του ΣΥΝ θέτει: το σχηματισμό μιας κυβέρνησης ευρείας λαϊκής πλειοψηφίας με επίκεντρο τη συσπειρωμένη σε ένα μέτωπο Αριστερά η οποία θα επιδιώξει την κατάργηση του Μνημονίου 1 και την εξυπηρέτηση του χρέους, που θα μείνει μετά το «κούρεμα», με όρους «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης των λαών» και όχι αυτούς που εξυπηρετούν τη διεθνή χρηματοπιστωτική τοκογλυφία.

Μερικές διευκρινίσεις: Υποθέτουμε ότι όταν ο Αλέξης Τσίπρας κάνει λόγο για «κυβέρνηση με επίκεντρο την Αριστερά» εννοεί μια Αριστερά που, έστω εν μέρει, θα έχει καταφέρει να συντονιστεί σε έναν κοινό βηματισμό. Το πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι κάτι τέτοιο με την κατάσταση που είναι παγιωμένη επί δεκαετίες στο «αριστερό επίκεντρο», όπου το ένα κέντρο δαπανά το μεγαλύτερο μέρος της φαιάς(;) ουσίας του για να βγάλει τα μάτια τού άλλου, δεν θα μας απασχολήσει εδώ. Ξεχάστε επίσης και το από πού στο διάολο θα προκύψουν οι όροι τής «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης τών λαών». Εξετάζουμε το συγκεκριμένο παιχνίδι per se. Επιπλέον και καθόλου ασήμαντο: δεν ανήκουμε σε αυτούς που πιστεύουν ότι μια κατεύθυνση πρέπει, υποχρεωτικά και ταυτόχρονα, να είναι και άμεσα υλοποιήσιμη για να συσπειρώσει κόσμο γύρω σου. (Ω, ναι, το ομολογούμε: είμαστε και λίγο «λαϊκιστές»... ;-) ).

Ξανακάνοντας το λογαριασμό λοιπόν, το κόλπο «δραστική περικοπή χρέους» εξακολουθεί να μας φαίνεται ενδιαφέρον. Είμαστε μέσα!

Τα χαρτιά μας

Για να τα λέμε όλα, δεν τα πήγαμε κι άσχημα στο μοίρασμα. Μας έχουν έρθει κάτι λιμά βέβαια, δεν το αποφύγαμε, αλλά ανάμεσά τους υπάρχει κι ένας γαϊδουρόασσος, νααα με το συμπάθιο! Και μάλιστα κούπα! Δηλαδή κόκκινος! Γουάου!

Ο άσσος είναι βέβαια το θεόρατο δημόσιο χρέος τής Ελλάδας και οι θανάσιμοι κίνδυνοι που θα προέκυπταν για την ευρωζώνη και, κατ’ επέκταση, οι κλυδωνισμοί που θα  προκαλούνταν σε όλο τον παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό, από μια ενδεχόμενη στάση πληρωμών. Με τα λόγια τού Αλέξη Τσίπρα, από συνέντευξή του στην «Πρωινή Γραμμή» τής ΝΕΤ, στις 2 Ιουνίου («Εποχή», 5 Ιουνίου):

     «Η ΕΕ σήμερα είναι το όπλο μας... Εάν φύγουμε από την ΕΕ απλά θα υποστούμε μόνοι μας αυτή την φτωχοποίηση, την οποία υφιστάμεθα σήμερα μέσα από το ΔΝΤ. Εμείς λέμε να αξιοποιήσουμε το χαρτί ότι είμαστε μέσα, γιατί είμαστε βάρος και άρα, αν πάμε στον πάτο, θα τους πάρουμε μαζί μας. Φεύγουμε λοιπόν από το μνημόνιο. Ας αφήσουμε την αναδιαπραγμάτευση, αυτή την καραμέλα. Δεν αναδιαπραγματεύεσαι το σφαγείο. Πάμε λοιπόν στην ΕΕ και τους εξηγούμε. Εμείς θα πάμε σε ένα άλλο πρόγραμμα αναδιανομής τού πλούτου για να μειώσουμε τα ελλείμματα. Αφήστε μας μόνους μας και βάζουμε μόνοι στους εαυτούς μας φόρους για να φτάσουμε στη μείωση των ελλειμμάτων.
     »Δεύτερον. Δανεισμός. Εμείς πιστεύουμε ότι πρέπει να μας στηρίξετε. Δεν το πιστεύετε εσείς; Αν δεν το πιστεύετε εσείς, κοιτάτε τις συνέπειες που έχετε. Και να προτείνουμε και να διεκδικήσουμε μέσα σε ένα πλαίσιο ισχυρής διαπραγμάτευσης ένα σχέδιο για το χρέος το οποίο είναι ο μεγάλος βραχνάς. Κι εμείς λέμε αναδιαπραγμάτευση του χρέους. Όταν το λέγαμε τόσον καιρό αυτό, έπεφταν να μας φάνε, αυτοί οι οποίοι βγαίνουν τώρα και εκβιάζουν με το ευρώ και παίζουν παιχνίδια».

Οι προσεκτικοί αναγνώστες θα παρατηρήσουν ότι στο παραπάνω απόσπασμα ο Πρόεδρος του ΣΥΝ μιλάει για «ισχυρή διαπραγμάτευση». Όπως όμως ήδη αναφέραμε, διευκρίνισε απολύτως αυτόν τον κάπως ασαφή όρο από το πιο επίσημο βήμα, τής Βουλής: «ισχυρή διαπραγμάτευση» σημαίνει «δραστική περικοπή τού χρέους».

Ισχυρό «χτύπημα»

Με όρους πόκας πάντα, έτσι θα χαρακτηρίζαμε μια τέτοια κίνηση που απειλεί κάποιους ότι «θα τους πάρει μαζί του στον πάτο». Και μόνο το γεγονός ότι η χάρη μας έχει φτάσει μέχρι το Οβάλ Γραφείο, ανεβάζοντας αξιοσημείωτα τον λογαριασμό των υπερατλαντικών τηλεφωνημάτων τού Λευκού Οίκου, φτάνει και περισσεύει ως απόδειξη ότι η απειλή είναι πραγματολογικά θεμελιωμένη. Όμως εδώ αναφύεται ένα άλλο ερώτημα:

Στην πόκα δεν έχει σημασία μόνο το «χτύπημα». Έχει σημασία και ποιος το κάνει!

Είναι ο Αλέξης Τσίπρας ισχυρός παίκτης;

Με το χέρι στην καρδιά, δεν θα το λέγαμε (εξυπακούεται ότι, όταν αναφερόμαστε στον Πρόεδρο, εννοούμε τον ΣΥΝ και το κομμάτι τού ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται πιο κοντά σ’ αυτό το κόμμα). Για να το αποδείξουμε θα επικαλεστούμε μόνο δύο βασικούς, βασικότατους λόγους. Αρκούν και με το παραπάνω. (Έτσι δεν θα σας κουράσουμε και με «ψιλά γράμματα» —τσαγκαροδευτέρα γαρ...). Λοιπόν:

1. Lovely face, but not a poker face too! Στην πραγματική πόκα ο όρος ‘poker face’ σημαίνει το ψύχραιμο παίκτη, τού οποίου οι εκφράσεις τού προσώπου και, γενικότερα, η «γλώσσα τού σώματος» δεν αφήνουν στον αντίπαλο την παραμικρή δυνατότητα να διαβλέψει τι σκέφτεται και ποιες θα είναι οι αντιδράσεις του στην εξέλιξη τού συγκεκριμένου παιχνιδιού. Πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ‘poker face’ από τη στιγμή που σταθερά και μονότονα οι βασικοί «αρθρογράφοι γραμμής» τού ΣΥΝ, άρρητα ή υπόρρητα, μας βομβαρδίζουν με την εξευρωπαϊσμένη εκδοχή τής ΤΙΝΑ, δηλαδή την TINLOE (There Is No Life Outside Euro); Πώς, όσο καλή θέληση κι αν έχουμε, μας επιτρέπεται να του αναγνωρίσουμε αυτό το (απαραίτητο) προσόν τής ολύμπιας αταραξίας και της αδιαπέραστης ψυχρότητας που απαιτεί ένα τέτοιο, τόσο «χοντρό» παιχνίδι, όταν ακόμα αντηχούν στα αυτιά μας τα λόγια του ότι έξω από την ευρωζώνη «θα γίνουμε Αλβανία» (λόγια δηλαδή που δεν έχει πει ούτε ο πιο σκληροπυρηνικός μανδαρίνος τής ΕΕ, αλλά, αντίθετα, λέει κάθε τόσο ο Μανδραβέλης κι ο Ανδριανόπουλος!); Κι άντε, να το κάνουμε εμείς. Παρά τις διαφορές μας, δικός μας είναι —χώρια που είναι και σειρά μας. Τι θα άλλαζε όμως και πόσο θα επηρέαζε αυτό τους «άλλους»; Η Άγγελλα, ο Γιούνκερ, ο Τρισέ κι ο Όλι τόσο άσχετοι είναι; Δεν βλέπουν το χέρι του που τρέμει, καθώς μετράει τις μάρκες, τις οποίες ετοιμάζεται να ποντάρει; Δεν «πιάνουν» τον ελαφρό κραδασμό που προκαλεί στο τραπέζι το νευρικό και ρυθμικό κούνημα του ποδιού του; Σας παρακαλούμε!

2. «Κι αν τα δουν;». Αυτό είναι ένα ερώτημα που κάθε καλός παίκτης υποβάλλει πάντα στον εαυτό του σε κάθε αμφίρροπο παιχνίδι. Και το υποβάλλει την ίδια ακριβώς στιγμή που αποφασίζει να κάνει ένα μεγάλο ποντάρισμα, με το οποίο φιλοδοξεί και ελπίζει να κάνει τους αντιπάλους του να πάνε πάσο (να μη «τα δουν» δηλαδή), κι έτσι να κερδίσει το «κόλπο». Έχει υποβάλλει στον εαυτό του αυτό το ερώτημα ο Πρόεδρος; Έχουμε την εντύπωση ότι την έχει υποβάλλει. Και φοβόμαστε ότι η απάντηση που έχει δώσει αντιπροσωπεύει το μεγαλύτερο λάθος που μπορεί να κάνει ένας παίκτης σε τέτοιες περιστάσεις:

«Δεν θα τα δουν! Θα πάνε πάσο!».

Χρειάζεται να πούμε ότι αυτή η ερώτηση δεν αντιστοιχεί καν στο ερώτημα; Χρειάζεται να πούμε ότι, όταν δραπετεύει κανείς από τον εαυτό του με τέτοιες υπεκφυγές, είναι παντελώς ακατάλληλος να προετοιμάσει την ελληνική κοινωνία για το ενδεχόμενο, αφού ακούσει προσεκτικά η νομενκλατούρα τής ΕΕ το ποντάρισμά μας, να μας πει:

«Τα βλέπουμε! Χρεοκοπήστε!».

Εμείς δεν είμαστε από αυτούς που πιστεύουν πως δεν υπάρχει ζωή χωρίς ευρώ. Ασφαλώς και υπάρχει. Το πώς θα ελαχιστοποιήσεις όμως το αναπόφευκτο κόστος μιας τέτοιας εξέλιξης είναι ένα ζήτημα ανοικτό και το οποίο εξαρτάται από πολλές παραμέτρους. Εκ των οποίων η πρώτη και βασικότερη είναι να έχεις προετοιμαστεί —και προετοιμάσει— για το ενδεχόμενο η εξέλιξη τού παιχνιδιού να σε υποχρεώσει να ζήσεις χωρίς ευρώ. Πράγμα που σημαίνει ότι ξαναγυρνάμε στο ερώτημα κι ότι ο Αλέξης Τσίπρας, έστω και στο παρά πέντε, πρέπει να μας απαντήσει επιτέλους:

«Κι αν τα δουν;»...

Για να τα λέμε όλα!

Με αυτές τις επισημάνσεις κατά νου, όσο να ’ναι, μια κάποια ανασφάλεια την έχουμε για το πόσο καλά μπορεί να παίξει πόκα με τα «χαρτόμουτρα» της ΕΕ ο Πρόεδρος του ΣΥΝ, σε ένα τέτοιο υποθετικό σενάριο «ισχυρής διαπραγμάτευσης» από μια κυβέρνηση ευρείας λαϊκής πλειοψηφίας με επίκεντρο την Αριστερά. Και πραγματικά απορούμε. Εκεί στον ΣΥΝ υπάρχουν και παλιοί αριστεροί με χιλιόμετρα και χιλιόμετρα στο κοντέρ τους και, κατά τεκμήριο, πιο έμπειροι και «μάστορες» στην πόκα. Δεν βλέπουν αυτές τις βασικές ελλείψεις τού Προέδρου; Δεν του λένε καμιά κουβέντα; Διότι, έτσι δεν πάμε πουθενά! Έτσι, θα χάσουμε και τα σώβρακα!

Εκτός κι αν έχει βάση η σκέψη που έκανε ο συνομωσιολόγος τής παρέας. Είναι λίγο τραβηγμένη, αλλά, αφού έχουμε δεσμευτεί αμετάκλητα να τα λέμε όλα, ας την πάρει το ποτάμι:

Μήπως τελικά ο Αλέξης Τσίπρας, αντί ψιλοάσχετος που λέμε εμείς, είναι αητός; Μήπως αυτό το μεγάλο ποντάρισμα δεν το προορίζει για την Άγγελλα, τον Γιούνκερ, τον Τρισέ και τον Όλι, αλλά για τον Λαφαζάνη, τον Αλαβάνο και τον Ρινάλντι, οπότε ο άνθρωπος δεν παίζει στο διεθνές καρέ που νομίζουμε εμείς αλλά στο εθνικό; Μήπως εκείνο στο οποίο αποβλέπει, το μοναδικό κέρδος στο οποίο αποσκοπεί, είναι τελικά το χειροκρότημα του εγχώριου ακροατηρίου;

Αν είναι έτσι, μιλάμε για τη μπλόφα τής δεκαετίας! Της δεκαετίας και της Αριστεράς τού 21ου αιώνα...


Η εικόνα, από το sofokleous10.gr

Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Μεγάλη αναταραχή, κωμικο-τ ρ α γ ι κ ή κατάσταση!


ΤΟ ΑΚΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΤΕ που αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε για την «εφαρμοσμένη» πολιτική: στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Βέβαια, η πρόταση δεν είναι πλήρης και αφήνει πολλά στο ημίφως. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα για την αισχρή μειοψηφία που ασκεί την εξουσία και επωφελείται από αυτή. Και ακριβώς επειδή ασκούν την εξουσία, της ιδεολογικής συμπεριλαμβανομένης βεβαίως βεβαίως, οι κινήσεις διεξόδου είναι πάντα παραπάνω από τη «σταθερή μια» (η «σταθερή μια» είναι φυσικά αυτή τής «κατάστασης εξαίρεσης» η οποία, σημειωτέον, μπορεί να υλοποιηθεί όχι υποχρεωτικά και μόνο με τανκς στους δρόμους...) Αντίθετα, για την ευρύτατη πλειοψηφία τών εξουσιαζόμενων τα αδιέξοδα είναι αλλεπάλληλα και πολύ χειρότερα.


ΧΘΕΣ Ο ΑΣΤΙΣΜΟΣ έκανε μια προσπάθεια να καλύψει το κενό τής (απονομιμοποιημένης) εξουσίας μέσω τής συσπείρωσης. Τα πρώτα ρεπορτάζ μιλούσαν για οικουμενική κυβέρνηση ή, έστω, «ευρύτερης συνεργασίας και κοινής αποδοχής», υπό τη μπαγκέτα τού δικομματισμού και η οποία, κατά τα φαινόμενα, δεν θα είχε πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου! Βασική αποστολή αυτής τής κυβέρνησης θα ήταν, όπως το έθεσε ο Σαμαράς και όπως φάνηκε να γίνεται αποδεκτό, η επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος.

Όλοι ξέρουμε τη γελοία κατάληξη τής απόπειρας. Και όλοι νιώθουμε την ακόμα μεγαλύτερη γελοιότητα: Να υπάρχει έστω και ως ευσεβής πόθος στα μυαλά ορισμένων κυβερνητικών παραγόντων η ιδέα ότι μια κυβέρνηση, που μέχρι χθες το μεσημέρι δεν μπορούσε να σταθεί και της οποίας ο Πρωθυπουργός πέταξε λευκή πετσέτα παραιτούμενος, θα σταθεί από εδώ και πέρα, επειδή ο αυτοακυρωθείς Πρωθυπουργός θα βγάλει κάποιους λαγούς (υπουργούς) από το διάτρητο καπέλο του!


ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ πόσοι δικοί μας καγχάζουν με όλα αυτά. Εμείς όμως θα τους προτείναμε να κόψουν τα πολλά χάχανα και να κοιτάξουν τα δικά μας χάλια. Τα οποία, φοβόμαστε, είναι μεγαλύτερα από αυτά τού αστισμού.

Ασχέτως τής κατάληξης, ασχέτως αν όλο αυτό το σκηνικό τής δικομματικής συναίνεσης δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια κακοπαιγμένη θεατρική παράσταση όπως λέγεται από ορισμένους, ασχέτως αν όντως εξυφαίνεται σχέδιο εσωκομματικής ανατροπής τού ΓΑΠ, σύμφωνα με τις φήμες τών τελευταίων ωρών, οι εκπρόσωποι τού συστήματος ένιωσαν την ανάγκη να αναπροσαρμόσουν τα προσωπικά και κομματικά τους σχέδια εν όψει της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί.

Τα δικά μας τα «καμάρια» που στελεχώνουν τα ηγετικά όργανα των κομμάτων και παρακομμάτων τής Αριστεράς τι κάνουν και πώς αντιδρούν;

Άλλοι ζητούν εκλογές (με την ελπίδα το 11% να γίνει 11,78%), άλλοι ζητούν κι αυτοί εκλογές με ανάλογες ελπίδες το 6,5% να μετατραπεί σε 6,92% και ταυτόχρονες μηχανικές διακηρύξεις για το σχηματισμό «μιας νέας κοινωνικής πλειοψηφίας με επίκεντρο την Αριστερά», άλλοι ζητούν να συγχρονίσουμε όλοι τα ρολόγια μας γιατί η Επανάσταση θα ξεκινήσει οσονούπω και δεν πρέπει να χάσει κανείς το ραντεβού, κι άλλοι κάνουν πορεία προς το λαό για να ενωθούν μαζί του (δηλαδή να κρυφτούν ανάμεσά του)...


Ο ΜΑΟ ΕΙΧΕ ΠΕΙ «Μεγάλη αναταραχή – Θαυμάσια κατάσταση», εννοώντας ότι πρέπει να αξιοποιούνται οι κρίσεις τών αντιπάλων μας προς όφελός μας. Αλλά, για να αξιοποιηθούν οι κρίσεις χρειάζεται και κάποιο σχέδιο παρέμβασης.

Η κοινωνία έχει δημιουργήσει «από κάτω» το πρόπλασμα αυτού τού σχεδίου. Όμως οι κοινωνίες, ανάλογα και με το πώς αντιδρούν σε κάθε συγκυρία, στρώνουν δρόμους. Δεν μπορούν να καταστρώνουν σχέδια. Σε κάτι τέτοιο υποχρεούνται οι ηγεσίες, που καλούνται να «διαβάσουν» το χάρτη τής κοινωνικής διαθεσιμότητας και τους δρόμους που αυτή ανοίγει.

Υποχρεούνται. Άλλο πράγμα βέβαια αν μπορούν. Και —κυρίως— αν θέλουν...


ΣΚΕΦΤΕΙΤΕ ΤΑ όλα αυτά. Και μετά αναρωτηθείτε, αν σώνει και ντε θέλετε να καγχάσετε με κάποιους, ποιοι πρέπει να είναι αυτοί;


Η photo, από το bdfbuzz.wordpress.com

Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Ξεκάρφωτες σκέψεις


1. Ώστε γι’ αυτό έφαγες τα νιάτα σου να διαβάζεις Γκράμσι και Αλτουσέρ; Για να λες σήμερα «σέβομαι την αυτονομία του κινήματος»;

2. Δεν φταίνε οι ΙΜΚ[1]. Μια χαρά λειτουργούν αυτοί. Οι ΙΜΚ[2] είναι που έχουν κολλήσει!

3. Μην επιστρέφεις στον Λένιν για να δεις τι έκανε τότε. Να επιστρέφεις για να σκεφτείς τι θα έκανε τώρα.

3α. Αφού το βρεις, μετά θα πρέπει να σκεφτείς αν συμφωνείς.

4. Τώρα το κατάλαβες ότι «το ταξικό στοιχείο διαπλέκεται με το εθνικό»; Κι ήταν ανάγκη να απαγορευτεί η δική μας σημαία και να πήξουμε στις γαλανόλευκες για να το καταλάβεις;

4α. Πάνω σημαία, κάτω σημαία, ποια σημαία όμως είναι πάνω-πάνω; (Και ποια δεν είναι ούτε κάτω-κάτω;).

5. Να εμπιστευόμαστε το λαό. Δηλαδή, να εμπιστευόμαστε το λαό ότι θα καταλάβει αυτά που θα του πούμε.

5α. Τι ακριβώς του λέμε;

6. Ο δικομματισμός στηρίζει τον καπιταλισμό.

7. Ο καπιταλισμός δεν στηρίζεται στον δικομματισμό.

8. Ok. Άμεση Δημοκρατία.

8α. Τι είδους δημοκρατία;

9. Τι γίνεται όταν η συγκέντρωση ανάβει και δεν είναι τίποτε συνειδητό;

10. Οι μάζες γράφουν την Ιστορία. Τη γραφή όμως τη διδάσκονται.

11. Ο λαός είναι σκατά; Και λοιπόν; Φορέστε γάντια!

12. Εγώ καθοδηγώ τον εαυτό μου. Εσύ καθοδηγείς τον εαυτό σου. Αυτός καθοδηγεί τον εαυτό του.

12α. Πληθυντικό δεν έχει. Στον πληθυντικό δημιουργούνται σχέσεις κι εκεί μπερδεύεται το πράγμα.

13. Δε ρωτάμε κάνα μπροστινό ποιος καθοδηγεί το κίνημα;

14. Αριστερά, την έβαψες! Ο λαός ξεσηκώθηκε!

15. Η αντικαπιταλιστική ανατροπή προϋποθέτει πίστη στο σοσιαλισμό. Όχι απλώς δυσπιστία στον καπιταλισμό.


[1] Ιδεολογικοί Μηχανισμοί τού Κράτους.

[2] Ιδεολογικοί Μηχανισμοί τού Κόμματος.


Η εικόνα, από το battleroyalewithcheese.com

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Σεβαστοί και σοφοί καθηγητές Καβουριάρη, Δουζίνα και Σεφεριάδη, μπορεί κάποιος από εσάς να μας πει, σε ποια χώρα βρίσκεται η Πλατεία Συντάγματος;


Στην Εσθονία; Στη Λετονία; Στη Λιθουανία; Ή μήπως στην Πολωνία ή στην Τσεχία;


ΑΠΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ Σ’ ΕΣΑΣ, σεβαστοί μας καθηγητές, γιατί, από χθες το βράδυ, έχουμε μπερδευτεί άσχημα. Να μη σας διαφύγει ο χρονικός προσδιορισμός, σε συνδυασμό με τον επιρρηματικό (‘άσχημα’). Και, παρακαλούμε, να βγάλετε τω σωστά συμπεράσματα: Αυτή η διατύπωση σημαίνει πως ήμασταν εξ αρχής λίγο μπερδεμένοι με τους Αγανακτισμένους (μπερδεμένοι, όχι εχθρικοί) κι ότι από χθες το βράδυ το μπέρδεμά μας χτύπησε ...κόκκινο!

Γιατί συνέβη αυτό; Αυτό συνέβη επειδή χθες το βράδυ επιβεβαιώθηκε ότι η Αριστερά έχει κηρυχθεί εκτός νόμου από τη volonté générale[1] τής Πλατείας Συντάγματος! Και γιατί γράφουμε ‘επιβεβαιώθηκε’; Γιατί τα σημάδια είχαν φανεί από πριν.

Φάνηκαν για πρώτη φορά, όταν στο πρώτο κάλεσμα τών Αγανακτισμένων ξεκαθαριζόταν ότι δεν θέλουν «ούτε κόμματα ούτε ιδεολογίες». Η δεύτερη φορά που φάνηκαν ήταν όταν ένας σύντροφος, ένας σύντροφος που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του και μάλλον δεν θα τον μάθει ποτέ κανείς, κατέβηκε στην Πλατεία με την αποκοτιά τών γενναίων και την καρδιά του ανοιχτή —πα να πει μια Κόκκινη Σημαία— και κυνηγήθηκε σαν το σκυλί. Η τρίτη ήταν χθες το βράδυ. Χθες το βράδυ που λέτε λοιπόν, σεβαστοί και σοφοί μας καθηγητές, κάποιοι άλλοι σύντροφοι[2] προπηλακίστηκαν και εξορίστηκαν επειδή «τόλμησαν» να στήσουν ένα τραπεζάκι κάτω από ένα πανό που έγραφε «Αριστερά στην Πλατεία». Τους έσκισαν το πανό, τους γκρέμισαν το τραπεζάκι, πάνε και οι προκηρύξεις που μοίραζαν, πάνε και τα Σφυροδρέπανα, πάνε όλα...

Όπως καταλαβαίνετε αγαπητοί καθηγητές μας, αυτό το περιστατικό οριστικοποιεί, στην παρούσα φάση τουλάχιστον, το ξωπέταγμα (συγχωρήστε μας τον παλαιοκομμουνιστικό όρο) τής Αριστεράς από την Πλατεία —και μάλιστα κάτω από άμεμπτες, «αμεσοδημοκρατικές» διαδικασίες. Κάτι που μας κάνει να αναρωτιόμαστε σε ποια χώρα βρίσκεται η Πλατεία Συντάγματος. Μέχρι χθες ξέραμε ότι ανήκε στον «ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό». Αλλά τώρα αμφιβάλλουμε. Και αρχίζουμε να φλερτάρουμε με την ιδέα ότι μάλλον πρέπει να ανήκει σε άλλους «κοινωνικούς σχηματισμούς». Ας πούμε σε μια από τις τρεις χώρες τής Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία) εκεί όπου οι κομμουνιστές και μαζί τα κόμματά τους και τα σύμβολά τους είναι υπό διωγμό (σε δυο από αυτές, «με το νόμο»), ενώ οι ντόπιοι βετεράνοι τών Waffen SS παρελαύνουν με τα παράσημά τους εν δόξη και τιμή. Ή στην Πολωνία, όπου έχουν απαγορευτεί δια «δημοκρατικού» ροπάλου τα κομμουνιστικά σύμβολα. Ή στην Τσεχία, που ετοιμάζεται να κάνει το ίδιο. Κι όλα αυτά βέβαια, υπό την «Αγία Σκέπη» τής «δημοκρατικής Ευρώπης», που με τα ψηφίσματα τού Συμβουλίου Της και τού Κοινοβουλίου Της διατράνωσε την ανυποχώρητη αντίθεσή της στον «μαύρο και κόκκινο φασισμό»...

Έχετε εσείς καμιά ιδέα για το πού ακριβώς βρίσκεται η Πλατεία Συντάγματος; Διάολε! Εσείς πρέπει να το ξέρετε! Αυτό δεν το λέμε μόνο επειδή τέτοιες στοιχειώδεις γεωγραφικές γνώσεις πρέπει να είναι παιχνιδάκι για σας. Το λέμε, επιπλέον και κυρίως, επειδή, διαβάζοντας τα τελευταία κυριακάτικα άρθρα σας, τα οποία ασχολούνται με τις συγκεντρώσεις στην Πλατεία Συντάγματος, καταλάβαμε ότι έχετε βαθειά γνώση τών τεκταινομένων εκεί. Οπότε, στην περίπτωση που η Πλατεία Συντάγματος βρίσκεται όντως στην Ελλάδα, όπως πιστεύαμε κι εμείς μέχρι χθες, είστε οι πλέον κατάλληλα εξοπλισμένοι να μας πληροφορήσετε μήπως αυτό που συμβαίνει τελικά είναι το ανάποδο! Δηλαδή ότι ναι μεν η Πλατεία βρίσκεται στην Ελλάδα, πλην όμως οι παρεπιδημούντες σ’ αυτήν είναι Εσθονοί, Λετονοί, Λιθουανοί, Πολωνοί και Τσέχοι!


ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΟΜΩΣ λίγο πιο σοβαρά —αν και δεν είμαστε καθόλου σίγουροι ότι είναι για καλό σας... ;-)

Δεν μας λέτε αγαπητέ Μάκη Καβουριάρη, για να ’χουμε και το καλό ρώτημα: Διαβάσαμε στην κυριακάτική «Αυγή» το υπέροχο ταξίδι σας στον χρόνο που σας γύρισε 140 χρόνια πίσω, στην Παρισινή Κομμούνα. Κυνηγούσαν κι εκεί τις Κόκκινες Σημαίες κι όσους τις ανέμιζαν; Γιατί εμείς αλλιώς ξέρουμε πως έγιναν τα πράγματα... Τόσο πολύ ενθουσιαστήκατε που είδατε να πραγματώνεται το σύνθημα, το οποίο κι εσείς ως μετέχων φωνάζατε έναν άλλο Μάη, αυτόν του ’68 στο Παρίσι, το σύνθημα που έλεγε ειρωνικά «οι δομές δεν κατεβαίνουν στους δρόμους», τόσο πολύ συγκινηθήκατε ώστε ξεχάσατε ότι, αν είναι αληθές (που είναι) ότι δεν χρειάζονται απαραιτήτως δομές για να κατεβεί ο κόσμος στους δρόμους, αυτές είναι μάλλον απαραίτητες προκειμένου να κινηθεί προς την κατεύθυνση που εμείς (κι εσείς) πιστεύουμε ότι είναι η μόνη η οποία μπορεί να τον βοηθήσει;

Κι εσείς αξιότιμε Κώστα Δουζίνα, στ’ αλήθεια πιστεύετε ότι «η αδυναμία πρόβλεψης, και ακόμα περισσότερο κατανόησης, του φαινομένου [Σ.Σ.: της Πλατείας Συντάγματος] σχετίζονται [...] με τη σχετική αδιαφορία τής Αριστεράς και της θεωρίας για τις μεταμαρξιστικές και μεταδομιστικές τάσεις», όπως διαβάσαμε στο άρθρο σας; Δεν έχετε αντιληφθεί ότι το κομμάτι τής Αριστεράς που ακριβώς είναι και το πιο ενημερωμένο για τις μεταμαρξιστικές και μεταδομιστικές τάσεις έχει τόσο πολύ «κατανοήσει» το φαινόμενο ώστε έχει γίνει ένα με αυτό, έτσι που παρακολουθεί, αθέατο, μη διακριτό και βεβαίως άλαλο, το παιχνίδι τής Πλατείας «Κόκκινη Σημαία είσαι εδώ; Βγάζω το ματσούκι μου και σε κυνηγώ!»; Και πείτε μας και το άλλο κύριε καθηγητά: Είμαστε πολύ λάθος εμείς, και θα μας κόβατε αν ήμασταν φοιτητές σας, είμαστε πολύ λάθος που προτιμάμε, αντί του όρου ‘μεταμαρξισμός’, να χρησιμοποιούμε τη διατύπωση ‘κριτικός μαρξισμός’, πα να πει, στο φτωχό μας το μυαλό, ζωντανός, επικαιροποιούμενος και ανανεωνόμενος μαρξισμός; Και είμαστε καχύποπτοι και συντηρητικοί που φοβόμαστε ότι αυτό το ‘μετά’ (στο στόμα τού πολύ κόσμου, όχι στο δικό σας, δεν ξέρουμε για σας) δεν είναι παρά μια μετωνυμία τού ‘κατά’ ή του ‘αντί’;

Τέλος, εσείς κύριε Σεφεριάδη —καθ’ όλα σεβαστός κι εσείς, αν και νεότερος. Σ’ εσάς, ξέροντας τον πολυετή καημό σας με τα κινήματα, αναγνωρίζουμε κάποια ελαφρυντικά· τα ίδια που θα αναγνωρίζαμε σε κάποιον εμμονικά μονομερή ή τυφλά ερωτευμένο... Όμως, όσο καλή θέληση και να ’χουμε —που, πιστέψτε μας, έχουμε—, δεν μπορούμε με τίποτε να καταπιούμε το γεγονός ότι στη συνέντευξή σας χαρακτηρίζετε ανιστόρητη την άποψη σύμφωνα με την οποία η κρίση συντηρητικοποιεί τους ανθρώπους. Και μας κάθεται κυριολεκτικά στο λαιμό και το άλλο που ισχυρίζεστε. Με τα δικά σας λόγια:

«Να πω κάτι προκλητικό: δεν ξέρω άλλη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας, που ο κόσμος δυνάμει (και είναι αυτό ένα ‘‘δυνάμει’’ με σημασία) να ήταν πιο προοδευτικός από ό,τι είναι σήμερα. Όμως έχουμε μπροστά μας μια καθημερινή διαπάλη ιδεών, από την έκβαση της οποίας θα καθοριστούν και τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα πάρει η επίδραση της κρίσης».

Ώστε έτσι κύριε καθηγητά! Δεν ξέρετε άλλη περίοδο τής ανθρώπινης ιστορίας που ο κόσμος να ήταν δυνάμει πιο προοδευτικός από ό,τι είναι σήμερα; Πού ζείτε κύριε καθηγητά; Δεν ακούσατε τίποτε για «Αληθινούς Φινλανδούς»; Δεν υπέπεσε στην αντίληψή σας μια κάποια Μαρίν Λεπέν εξ αιτίας τής οποίας ο πολύς Σαρκοζί κοιμάται με χάπια εδώ και μήνες; Δεν έχετε πάρει πρέφα την άνοδο τών ακροδεξιών σε Ολλανδία, Δανία, Βέλγιο; Ακόμα και τη «Λίγκα του Βορρά», που είναι δυο βήματα από την Ελλάδα, ακόμα κι αυτήν την ξεχάσατε κύριε καθηγητά; Ή νομίζετε ότι αυτό το ‘δυνάμει’ θα σας σώσει; Δυνάμει; Τι δυνάμει κύριε καθηγητά; Ούτε σημαία τού Ολυμπιακού δεν μπορούμε να σηκώσουμε στην Πλατεία! Ακριβώς όπως στις «ανανήψασες χώρες» που φιγουράρουν στον τίτλο μας...


ΣΕΒΑΣΤΟΙ ΜΑΣ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ, δεν θα σας κουράσουμε για πολύ ακόμα. Πιστεύουμε ότι έχουμε γίνει κατανοητοί. Δεν θέλουμε να σας κρύψουμε ότι τα κυριακάτικα άρθρα σας ήταν μια απογοήτευση για μας. Γιατί σας είδαμε να εκστασιάζεστε σαν μικρά παιδιά σε λούνα παρκ μπροστά στο φαινόμενο τού «πλήθους» και να ξεχνάτε την κριτική σας σκέψη (και καθήκον!) κάπου στο τελευταίο συρτάρι τού γραφείου σας. Το κακό δεν είναι μόνο ότι έτσι εμφανίζεστε να μην κρατάτε το νόμο που διδάσκετε (κριτική σκέψη), δίνοντας πρώτοι το σύνθημα για επιπόλαιη, αβαθή, ενστικτώδη ανάγνωση των πραγμάτων. Υπάρχει κι άλλο, πολύ μεγαλύτερο, φοβόμαστε.

Το μεγαλύτερο κακό είναι ότι με αυτή τη στάση σας εκχωρείτε το δικαίωμα (και υποχρέωση μαζί!) τής κριτικής προς το λαό σε όλους αυτούς που είτε από υποκρισία, είτε από ελιτισμό, είτε από ταξική αντιπαλότητα, είτε από άγνοια, είτε από σύγχυση, είτε από λιποταξία, φόρεσαν το μανδύα του αντιλαϊκισμού για να πολεμήσουν τον ίδιο το λαό, επικαλούμενοι (προσχηματικά) τις αμαρτίες του! Και κοιτάξτε τώρα το θλιβερό φαινόμενο:

Άνθρωποι που κατά βάση δεν είναι αριστεροί (το πολύ-πολύ να είναι μεταμαρξιστές, αλλά όχι με το περιεχόμενο τής έννοιας τού κριτικού μαρξισμού που δώσαμε προηγουμένως) σημειώνουν με κροκοδείλια δάκρυα αυτό που θα έπρεπε να έχετε σημειώσει πρώτοι εσείς: η Αριστερά δεν επιτρέπεται να είναι παρούσα στην Πλατεία Συντάγματος, παρά μόνο χωρίς τη Σημαία της και τα Σύμβολά της![3] Η Αριστερά έχει τεθεί εκτός νόμου! 


ΘΑ ΣΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΟΥΜΕ, σεβαστοί μας δάσκαλοι, με τα ίδια λόγια με τα οποία κλείναμε το πρώτο post επί τού θέματος, λίγες μέρες πριν. Εκεί, αφού επικρίναμε τις δυο ακραίες στάσεις τής Αριστεράς για τους Αγανακτισμένους (η μια είναι της απόρριψης, η άλλη είναι η δική σας) γράφαμε στο τέλος:

Κι εμείς; Εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε όχι για να ξεχωρίσουμε σύντροφέ μας απ’ τον κόσμο. Θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο. Αλλά να τον σμίξουμε ως ένα εμείς.

Πα να πει: Ως μια σταγόνα κόκκινο μελάνι σ’ ένα ποτήρι νερό. Όχι ως μια κουταλιά ζάχαρη...

Σεβαστοί μας δάσκαλοι. Κανείς μας δεν θα διαβάσει ποτέ ούτε τα μισά βιβλία από όσα έχει διαβάσει ήδη ο ένας από εσάς. Δεν θα τα φτάσουμε σε αριθμό, ακόμα κι αν προσθέσουμε όσα βιβλία θα διαβάσουμε και οι πέντε μαζί σε μια ολόκληρη ζωή! Ακόμα κι αν ζήσουμε δυο ζωές! Αλλά, πιστέψτε μας:

Η προσέγγισή σας στο ζήτημα που απασχολεί κι εσάς κι εμάς και όλη την Αριστερά σ’ αυτές τις κρίσιμες μέρες είναι κάτι χειρότερο από έγκλημα!

Είναι λάθος!


[1] ‘Γενική Βούληση’. Έτσι αποδίδεται η διατύπωση τού Jean-Jacques Rousseau. Κάτι σαν το Νόμο τών Νόμων. (Ω, δεν το γράφουμε για σας αγαπητοί μας καθηγητές, μη στραβομουτσουνιάζετε. Το γράφουμε για «τους αλήτες με τα πρησμένα πόδια», που δεν ξέρουν Γαλλικά και, ίσως, δεν έχουν ακούσει ποτέ ποιος ήταν ο Jean-Jacques Rousseau).

[2] Έτσι τους αποκαλούμε εμείς, κι ας μας χαρακτήρισε κάποιος από αυτούς ‘γιαλαντζί αριστερούς’...

[3] Θέλουμε να πιστεύουμε ότι δεν θα μας κατηγορήσετε για φετιχισμό. Αν το κάνετε, θα σας απαντήσουμε ότι δεν μας ενδιαφέρει το σημαίνον. Ή, για να το πούμε αλλιώς: Ο μόνος λόγος για τον οποίο μας ενδιαφέρει το σημαίνον είναι το σημαινόμενο!


Η εικόνα, από το iskra.gr

Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Γράμμα από τον Slavoj Žižek!


Πήραμε χθες, και αναδημοσιεύουμε με ιδιαίτερη χαρά, ένα email από το «τρομερό» —και λίγο «κακό παιδί» (τα bold δικά του).


Dear Leftists,

Παρακολουθώ πάντα, όσο μπορώ, τις εξελίξεις στη χώρα σας με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ειδικά αυτή την περίοδο, με τις διαδηλώσεις τής Πλατείας Συντάγματος, ένα φαινόμενο που κατά την άποψή μου, εκτός άλλων ενδιαφερόντων ζητημάτων, κάνει ακόμα πιο φανερό το αδιέξοδο τών κομμάτων τής Αριστεράς πανευρωπαϊκά, δεν ξεχνάω να ρίχνω καθημερινά έστω και μια σύντομη ματιά στο internet, για να δω πώς τα πάνε οι φίλοι μου οι Έλληνες. Χωρίς να έχω την παραμικρή ιδέα σε τι θα βοηθήσω, σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο μου «First as tragedy, then as farce» [Σ.τ.μ.: «Πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα»] που μεταφράστηκε πριν λίγο καιρό στη γλώσσα σας, από τις εκδόσεις με τις οποίες συνεργάζομαι. Εύχομαι να βγάλετε κάποια άκρη! ;-)

Best personal regards,
Slavoj.

ΥΓ Όπως με πληροφόρησε η γραμματέας μου, ακόμα να στείλετε εκείνη τη μετάφραση που μου είχατε υποσχεθεί κατά τη διάρκεια τής συνέντευξης που σας έδωσα. (Σας θυμίζω: τη μετάφραση από το post , στο οποίο είχατε βάλει τον Λένιν να παίζει πόκερ). Ελπίζω να είστε πιο συνεπείς στο ραντεβού με την Επανάσταση! ;-)


«Υπάρχει μια βάσιμη πιθανότητα το κρίσιμο θύμα τής τρέχουσας κρίσης να μην είναι ο καπιταλισμός αλλά η ίδια η Αριστερά, στο μέτρο που η αδυναμία της να προτείνει μια εφικτή [...] εναλλακτική οδό έγινε και πάλι εμφανής τοις πάσι. Η Αριστερά ήταν αυτή που συνελήφθη καθεύδουσα. Μοιάζει σαν τα πρόσφατα γεγονότα να μεθοδεύτηκαν, με απόλυτη επίγνωση του κινδύνου που συνεπάγονταν, προκειμένου να καταδείξουν ότι, ακόμη και σε μια εποχή σαρωτικής κρίσης, δεν υφίσταται άλλη εναλλακτική οδός πλην του καπιταλισμού. Ο όρος ‘‘thamzing’’ είναι μια θιβετιανή λέξη από την εποχή τής Πολιτιστικής Επανάστασης, με δυσοίωνους απόηχους για τους φιλελεύθερους· σημαίνει ‘‘συνεδρία αυτοκριτικής’’, μια συλλογική, δημόσια συνεδρίαση και άσκηση κριτικής σε ένα άτομο, το οποίο ανακρίνεται επιθετικά, προκειμένου να επιτευχθεί η πολιτική αναμόρφωσή του μέσω τής ομολογίας των λαθών του και της έμμονης αυτοκριτικής του. Μήπως και η σημερινή Αριστερά χρειάζεται μια παρατεταμένη συνεδρία ‘‘thamzing’’;

Ο Ιμάνουελ Καντ [Immanuel Kant] αντέκρουσε το συντηρητικό σύνθημα ‘‘Να μη σκέφτεστε, να υπακούτε!’’ όχι με την προτροπή ‘‘Μην υπακούτε, σκεφτείτε!’’, αλλά μάλλον με το ‘‘Να υπακούτε, αλλά να σκέφτεστε!’’. Όταν μένουμε ενεοί μπροστά σε γεγονότα όπως το σχέδιο διάσωσης, πρέπει να έχουμε στο νου μας ότι, αφ’ ης στιγμής ουσιαστικά πρόκειται για μια μορφή εκβιασμού, θα πρέπει να αντισταθούμε στο λαϊκιστικό πειρασμό να εκτονώσουμε άκριτα το θυμό μας, κινδυνεύοντας έτσι να πληγώσουμε εμάς τους ίδιους. Αντί για μια τέτοια εκτόνωση, η οποία αποτελεί ένδειξη αδυναμίας, πρέπει να ελέγξουμε την οργή μας και να τη μετατρέψουμε σε μια πείσμονα αποφασιστικότητα να σκεφτούμε —να σκεφτούμε την κατάσταση διεξοδικά και με πραγματικά ριζοσπαστικό τρόπο, [...]».  


Η photo είναι του Άγγελου Κ. από το aformi.gr